wat zijn postmoderne trucjes?

Postmodernisme wil zeggen: datgene wat na het modernisme komt.
Postmodernisme is een stroming in de filosofie en de kunst waarin grote idealen als waarheid, echtheid en vooruitgang door techniek plaatsmaken voor relativisme en twijfel. Postmoderne kunstenaars verzetten zich niet meer tegen de chaos, maar laten zich gretig overspoelen door de veelzijdigheid die ze biedt. In de postmoderne kunst is de combinatie van de meest uiteenlopende stijlelementen in een werk tot nieuwe stijl verheven.

Eén van de basisstellingen in de postmoderne kunst is de schizofrenie. De beschrijving van een klinisch-schizofrene ervaring die gepaard met een afname van emoties en fragmentering verheldert wat er gebeurt.
Wat ik lees over het boek "Het ruime bed" zijn het dat soort ervaringen van de hoofdpersoon die duidelijk maken dat er postmoderne trucjes in gebruikt zijn.

Ik ben zeker geen expert, maar zal een antwoord proberen te formuleren.

Heel simpel gezegd gaat postmodernisme er (onder andere) vanuit dat er niet zoiets mogelijk is als een 'absoluut wereldbeeld': wij allen nemen de wereld waar door onze zintuigen, maar interpreteren die gegevens vervolgens, onder andere geholpen door de omgeving en cultuur waarin wij opgroeien. Dat is als het ware het "kleurenfilter" waardoor wij waarnemen en we kùnnen niet eens anders, we kùnnen helemaal niet ongekleurd naar 'de realiteit' kijken. Kortom, werkelijke objectiviteit bestaat niet, of is door ons niet te bereiken, en wat ik als waarheid zie, is alleen maar "mìjn waarheid", mìjn afbeelding van 'de realiteit', die van jou zou weer anders kunnen zijn.

Je hebt natuurlijk wel allerlei gradaties in deze overtuiging. Zo zullen enkel de meest extreme postmodernisten ontkennen dat 2+2=4 misschien wel iets meer is dan alleen maar mìjn waarheid.

Als je daar spelletjes mee gaat spelen ('ik liet jou in een eerder deel van het boek denken dat dit een feit was, maar vervolgens blijkt dat de hoofdpersoon hallucineert, wat je zag was dus zìjn werkelijkheid maar niet de werkelijkheid van anderen in het boek of die van jou als lezer', of 'je komt er niet achter of die spiegel in het verhaal ècht tot leven komt of alleen maar in zijn verbeelding'), dan zou je dat 'postmoderne trucjes' kunnen noemen: trucjes die uitgaan van de hierboven geschetste postmoderne gedachte, en in zekere zin voor de hand liggen, of trucjes die je bij het lezen tot een postmodern perspectief "uitnodigen".

Films die dit tot op zekere hoogte doen zijn bijvoorbeeld The Matrix of Inception.