wat is de meest vermakelijke/geestige proza die je kent?

Blauwe ogen

Jij liep langs, ik wierp een blik in jouw ogen
Pats, die was raak... je had me weer bedrogen

ga daar maar even zitten dood,
ik ben bezig met een vers,
een heel vers,
krentebrood

naar Toon Hermans.

Ik zoende je lippen,
Je bloosde, niet op je gemak.
En toen sloot je je benen,
zodat mijn brilletje brak.

die van charlotte mutsaers

Iemand te schande maken
is één grotere schande
dan het zelf te moeten lijden

(Plato)

En juist omdat dit een filosofisch doordenkertje is dat mensen dagen/weken bezig kan houden...

Carmiggelt, in een kronkel over een herinrichting van een wijk, waarbij tuintjes verdwijnen en schuurtjes worden neergehaald en zelfs huizen moeten verdwijnen. De plannen worden in een kroeg besproken (waar anders bij Carmiggelt). De letterlijke tekst ken ik niet meer, maar de strekking er van was:

"Ze keken nog eens naar een kaart met de plannen. Jaap zei, 'Typisch Rien' en hij schudde meewarig zijn hoofd. 'Laat altijd weer over zich lopen' en hij wees op de geplande voetgangersbrug waar Rien zo pas zijn aardappeltjes had gepoot."

Jules Dilder

Gewoonweg fantastisch.. (tenzij je uit 020 komt..)

Godfried Bomans heeft pareltjes geschreven van geestige ironie.

"The World According To Garp" en "Hotel New Hampshire" van John Irving vond ik allebei zeer geestig. Zeer tragisch, maar ook zeer geestig.

Allereerst een opmerking naar pak 'm beet de eerste vier, vijf antwoorders: er wordt gevraagd naar proza en jullie posten poëzie.

Ten tweede een andere opmerking: Deze 020-bewoner is erg gesteld op het proza van Jules Deelder, en kan zijn naam wel goed spellen.

Ook Nescio schrijft erg komisch. Andere namen: Arnon Grunberg, Ronald Giphart.

De bedenksels van Kees Stip.
Maar morgen gaat mijn voorkeur weer uit naar iemand anders!

Charles Bukowski heeft geweldige romans geschreven.

Het levenswerk van Desiderius Erasmus Roterodami: 'Morias Engkomion', danwel 'Laus Stultitiae', danwel 'Lof der zotheid'.