Waarom dit taalgebruik in het boek: het leven is vurrukkulluk?

Gewoon omdat het leuk is om met taal te spelen. Toevallig las ik gisteren over taalboekjes, met de titels: "Hun hebben de taal verkwanseld" en "Hun verloedere me taal!". Ik heb een enorme hekel aan slordig taalgebruik, maar de manier waarop de auteurs gebruik maken van de mogelijkheden is schitterend. Juist omdat je weet dat zij heus wel beter weten...!

Toegevoegd na 1 uur:
Uit http://www.dbnl.org/tekst/cart002remc01_01/cart002remc01_01_0004.php:
Campert speelt voortdurend met de mogelijkheden van de taal. Ten eerste experimenteert hij met de vorm van wat hij schrijft: hij hanteert een eigen spelling en eigen conventies van wat je wel en niet doet in een literaire tekst. Deze experimenten komen het meest voor in de drie romans Het leven is vurrukkulluk (1961), Liefdes schijnbewegingen (1963) en Tjeempie! of Liesje in Luiletterland (1968).
Ten tweede speelt Campert met stijl. Hij gebruikt bepaalde uitdrukkingen of de stijl van een bepaald genre in zijn eigen werk, al dan niet voorzien van commentaar of associaties.
Campert past beide taalspelen toe op alle mogelijke verhaalniveaus: in woorden, zinnen, alinea's, hoofdstukken en hele verhalen. En bij beide vormen is er vaak niet alleen sprake van spelen-om-het-spelen, maar gebeurt er iets veel mooiers: de aangepaste vorm of stijl van het geschrevene versterkt dan de inhoud van het vertelde.
‘Het leven is vurrukkulluk,’ zei Panda. ‘Jaah,’ beademde Mees met een zucht.

in boeken en vooral gedichten, schrijft men nog wel eens spreektaal, wat heerluk toch?

Tevens om de nadruk op het woord te leggen.
Goed gevonden!

Het werk van Remco Campert behoort tot de literaire stroming van de Vijftigers.
De Vijftigers (die overigens door buitenstaanders als groep werden gezien, en niet zozeer door zichzelf) verzetten zich tegen de kunstopvattingen van hun voorgangers, en probeerden zich zo vrij mogelijk te uiten, en daarbij staan taalregels ed. alleen maar in de weg. De vijftigers als stroming was ook sterk beïnvloed door de kunststroming Cobra, en dat kan je ook wel zien in die drang naar vrijheid en weg van opgelegde conventies.

Of Campert ook (bewust) om die redenen zulk taalgebruik gebruikte, of daar zijn eigen redenen voor had en toevallig mooi aansloot bij de vijftigers, weet ik niet.
Maar lezen over de Vijftigers, en Cobra, kan wel veel inzicht geven in de mogelijke achtergrond achter deze keuzes. Hoewel Campert wel wat conventioneler was dan de anderen, past zijn werk wel heel mooi binnen die stroming.
Vaak zijn zulke stromingen ook een duidelijke reactie op de tijdsgeest of een afzetting tegen voorgaande stromingen. Lezen over de literaire stromingen, andere kunststromingen, en de maatschappij en tijdsgeest van de tijd waarin dit boek geschreven werd, kan heel verhelderend werken (al weet je niet of het door die schrijver ook bewust zo gedaan is).