waarvan wordt inkt gemaakt?

Vroeger bestond inkt vaak o.a. uit
galnoten en ijzersulfaat, vermengd met water of wijn en Arabische gom als bindmiddel.

De moderne inkten zijn vrijwel allemaal gefabriceerd op waterbasis waarbij water gemengd wordt met kleurstoffen en chemicaliën voor een goede vloeiing.
Aan moderne inkten worden ook antibacteriële middelen toegevoegd om ervoor te zorgen dat de inkt lang houdbaar blijft. Oostindische inkt en andere inkten die worden gebruikt in de kalligrafie zijn veelal gemengd met harsen en andere producten.

van plantenkleurstoffen en
bindmiddelen.

De eerste inkten waren in gebruik bij de Chinezen en de Egyptenaren en later bij de Arabieren. Ze dateren van 500 v.Chr. of ouder en ze waren gebaseerd op roetdeeltjes die in suspensie werden gehouden door gom of hars. Roet of lampenzwart kon onder meer worden verkregen door onvolledige verbranding van plantaardige oliën, zoals sesamolie en Chinese houtolie. Voorts kende men bister-inkt dat bestond uit teerhoudend roet van verbrand harshoudend hout. Ook kende men sepia-inkt. Dit soort inkten bestond al omstreeks 500 v.Chr.
De ijzer-gallusinkt (ook: ferrotannine-inkt of ijzergalnoteninkt) werd omstreeks de 11e eeuw ontdekt. Ze worden gevormd door een reactie van looizuur, dat in de galappels aanwezig is, met een metaalzout (ijzer(II)sulfaat of koper(II)sulfaat). De kleur ontstond echter pas wanneer de inkt aan de lucht werd blootgesteld. Daarom voegde men kleurstoffen toe (blauwhout, indigo, sepia) teneinde de inkt al enige kleur te geven. De inkt bevatte echter ook zuren die bij de reactie ontstonden of die eraan toegevoegd werden om bezinken van de inktdeeltjes te voorkomen. Deze zuren leidden op termijn tot de aantasting van de ondergrond, de zogenaamde inktvraat.
Gedurende de tweede helft van de 19e eeuw verschenen inkten op basis van anilinekleurstoffen en op basis van synthetische alizarine. Tal van synthetische kleurstoffen zoals anilineblauw, methyleenblauw, eosine, nigosine en methylviolet werden nu toegepast.