waarom schreef Dan Brown de da vince code met fictieve personages terwijl veel al niet de meeste dingen uit zijn theorie kloppen?

Om geen proces aan zijn broek te krijgen. Zo kan hij altijd zeggen dat alles zijn eigen fantasie is, als hij echte personen gaat gebruiken niet meer, en die kunnen dan roepen dat het smaad is, met alle gevolgen

Ook al berusten een heleboel zaken uit de Da Vinci Code op feiten, Dan Brown moest er wel een spannend verhaal omheen schrijven. En was onmogelijk zonder er fictieve personages bij te verzinnen.

De meeste dingen kloppen ??
En hoezo 'ZIJN theorie ??

Het boek is voor het overgrote deel gebaseerd op 'Holy blood and the Holy Grail van Michael Baigent, Richard Leigh, and Henry Lincoln, dat hier al sinds de jaren '80 op de boekenkast staat. Ook is dit gegeven al eens (begin jaren '90 ?) uitstekend verwerkt (maar dan nóg fantastischer) in het spel "Gabriel Knight III / Blood of the Sacred, Blood of the Damned. Niet echt nieuw, en niet echt van hem dus.

Daarnaast staat van heel wat van de elementen uit de Maria Magdalena-theorie waar Brown dankbaar uit heeft geput eigenlijk nauwelijks meer ter discussie ; van de Priorij van Sion en de Dossiers Secrets en de Serpent Rouge weten we dat het latere verzinsels / vervalsingen zijn. De rest is voornamelijk speculatie. Interessante speculatie, dat zeker, maar desalniettemin speculatie.

Daarnaast heeft het verhaal natuurlijk een hoog 'als je niet te diep nadenkt / niet teveel weet en opzoekt, klopt alles'- gehalte.

Zonder de betreffende fictieve hoofdpersonen (waaronder enkele erg spitsvondige, zoals Leigh Teabing (anagram van de namen van Richard Leigh en Michael Baigent) , en Aringarosa (Red Herring ; rode haring ; vals spoor, afleidingsmanouevre) en Sauniere (niet zo moelijk te raden) zou het gewoon een herschreven versie van Holy Blood and the Holy Grail zijn - en dat boek was er dus al, zij het voor een wat kleiner (en deels kritischer, deels goedgeloviger) publiek. Een charmant stukje pseudo-wetenschap dat nog een paar even amusante vervolgen heeft gehad. Maar eerlijk is eerlijk. de Da Vinci Code leest lekkerder weg. Dat zal dus de voornaamste reden zijn geweest.

omdat het een onderhoudend boek is niets meer en niets minder ,fantasie met gebruik makend van legende sagen fabels en andere onzin.ter vermaak niet om iets aan de kaak te stelllen of om een geloof te stichten

Je vraag is wat ingewikkeld geformuleerd, dus ik hoop dat ik hem goed begrijp.

Een roman is geen beschrijving van de werkelijkheid, maar kan daar (zoals in de boeken van Dan Brown) wel naar verwijzen. Het is daarom logisch dat Dan Brown fictieve personages opvoert. Als hij werkelijk bestaande personen zou gebruiken, dan zou hij nog wel eens wat processen kunnen verwachten. Zijn romanfiguur Robert Langdon, hoofdpersoon in al zijn boeken, is overigens wel vormgegeven naar een echt persoon, te weten een vroegere professor van Dan Brown. Maar die heette natuurlijk anders.

Dan Brown claimt in een inleiding of verantwoording in een boek vaak dat alle organisaties, rituelen en locaties in zijn boeken echt bestaan en dat hij voor het schrijven heeft gebruik gemaakt van deskundigen die hun kennis met hem hebben gedeeld. Dat is vaak onjuist gebleken.

Vooral de Da Vinci Code bevat nogal wat beschrijvingen die ver van de werkelijkheid staan. De kritiek daarop heeft hij zich wel aangetrokken. 'Het verloren symbool is daardoor een meer verantwoord boek geworden, al neemt zijn fantasie ook in dit laatste boek van hem zo nu en daar ook wel een loopje met hem. Dat begint al bij de aanvang, waarin hij een vrijmetselaar bloedrode wijn uit een schedel laat drinken. In werkelijkheid doen vrijmetselaren dat zeker niet.

Hij baseerde 'De Da Vinci Code' op de lokale legendes van het bergdorp Rennes-le-Chateau in Zuid-Frankrijk.Erg veel heeft hij niet moeten bedenken.Fictieve personages verzinnen is het minste wat je kan doen als je een 'roman' wil schrijven.Hij heeft trouwens de conservator van het Louvre de naam gegeven van de priester waarrond de hele zaak draaide in dat dorp.
Veel fantasie heeft die man niet.