Is sterven ook een ziekte of een lijdensweg die bij de geboorte begint.?

Nee. Sterven begint pas vanaf je dertigste levensjaar oid; Dan gaat de conditie van je lichaam omlaag in plaats van omhoog. De piek van conditie is de jaren na je pubertijd. En tot aan die piek ben je zeker steeds verder aan het verwijderen van sterven (Denk aan het kwetsbare babietje). Na je dertigste begin je aantoonbaar te verouderen.

Het leven (niet het sterven) is een ongeneeslijke ziekte; iedereen overlijdt er aan.

Sterven is lang niet altijd (dankzij) een ziekte, en ook zeker niet voor iedereen een lijdensweg die bij de geboorte begint.
Zeker is het feit dat we allemaal zullen sterven. Hoe je daarmee omgaat is voor iedereen verschillend. Als je sterven al vanaf de geboorte als een lijdensweg ziet ben je meer bezig met je dood dan met je leven.
Iemand die alles uit het leven haalt wat erin zit zal waarschijnlijk tevredener kunnen sterven dan iemand wiens hele leven geregeerd wordt door de angst voor de dood.

Zo rond de 15 tot17 jaar, zijn we wat gezondheid betreft wel aan de top, hierna begint het grote verval dat eindigt in de dood.

Toegevoegd na 1 minuut:
Het is niet echt een ziekte, meer een lijdensweg.

Nee, sterven is het afsluiten van een mooi leven.

Niet iedereen zal zich hierin kunnen vinden en is het leven mooi 'geweest'. En voor sommigen is zelfs de geboorte niet een mooi moment geweest.

Want geboorte en komen in een nieuwe wereld zou een ontdekkingstocht moeten zijn, welke uiteindelijk wordt afgesloten door sterven. En ook sterven is een ontdekkingstocht.

Sterven is een verlossing, maar niet iedereen wil verlost worden. Het ergste wat een mens kan overkomen is, dat we vanwege personeelsgebrek verplicht geneesmiddelen moeten slikken die ons leven tot 110 jaar verlengt. Het is i.d.d. het einde van en mooi leven.

Geen van beide.

Sterven is sterven. Niet meer en niet minder dan dat.

Sterven is het proces dat op een niet zo heel lange termijn onherroepelijk tot de dood leidt. Dan heb je het over een enkele seconde tot enkele weken. Ongeneselijk ziek vind ik ook geen sterven, hoewel het daar wel op uitdraait. Veel mensen gebruiken die laatste periode om een aantal dingen te doen waar ze nooit aan toegekomen zijn. Dat kan heel waardevol zijn.

Hoewel het me heus niet altijd meezit beschouw ik het leven liever als een uitdaging om er iets moois van te maken. Niet dat ik de dood verdring maar in de calvinistische uitleg van 'memento mori' kan ik me niet vinden.

Theoretisch zou je voor altijd kunnen leven, cel vernieuwing kan immers onbeperkt door gaan. Maar bij het ouder worden krijgen we een andere hormoon huishouding. Die hormonen sturen eigenlijk het proces van het uiteindelijke sterven. Cortisol bijvoorbeeld stijgt in mate bij het ouder worden en testosteron en oestradiol dalen. Van een aantal hormonen is het bekend dat het telomerase (soort van telraam van de cel leeftijd) in het DNA beïnvloed, versnelt of stillegt. Daar door worden er minder of juist meer (kanker) kopieën gemaakt van een cel. Dit beïnvloed ook het metabolisme waardoor een proces in gang wordt gezet dat onomkeerbaar is. Er zijn stemmen die beweren dat hormoon supplementen helpen het te vertragen, maar dat is nog maar de vraag. Uiteindelijk zal er ooit ergens een fout kopie van DNA transcriptie plaatsvinden, met kanker als groot gevolg. Dus het is geen ziekte, maar geprogrammeerd door de natuur (of God als je daar in geloofd).

Er is niets zo dodelijk als het leven zelf.
We beginnen (onder gunstige omstandigheden) pas te sterven als de telomeren (deeltellers )op zijn.
Een cel kan zich dan niet meer delen en sterft.
Dat is pas rond de 120 jaar.
Helaas halen velen dat bij lange na niet , Nature (genenpakket)
Nurture (opvoeding ) en
Culture(leefomgeving en -gewoonten) zijn grote spelbrekers.
Gaat dat allemaal optimaal dan zie je mensen op hoge leeftijd nog prima functioneren, zoals ik laatst las dat een Nederlandse vrouw van 100 jaar (geb. 10-10-1910)
nog auto kan rijden (!!) en zonder stok loopt.
Niks stokoud!
Overigens zijn na een paar jaar vrijwel alle atomen uit ons lichaam vervangen en zitten we letterlijk met dezelfde geest in een ander lichaam. (Steven Hawking)
Dus is sterven geen ziekte die al bij de geboorte begint maar als de telomeren op zijn.
Dit geldt zogezegd alleen als geen andere ziekten ons eerder parten spelen, wat helaas vaak wel het geval is.
Hierin hebben we alleen de factor Culture zelf in de hand....

Als je bang bent voor de dood, dan wel. Al ben je 10 jaar oud, midden in de opbouw van je leven en je begint aan de dood te denken met angst, ( omdat je het leven juist zo leuk vindt en nog niet wilt) dan kan het voor jou een lijdensweg zijn. Als je je ongelukkig voelt en het leven je niet toelacht, maar je wilt ook niet meer leven en verlangt ernaar dat je eruit kan stappen, kan het ook een lijdensweg zijn voordat de dood een bevrijding wordt voor jou. Je hoeft dan nog niet eens terminaal ziek te zijn maar gewoon negatief in het leven te staan of geen leuk leven te hebben. Hoe dan ook, de weg naar de dood is een lijdensweg als je er veel mee bezig bent. Leeftijdsgebonden is het niet direct, want bij de geboorte ben je er nog niet mee bezig. Pas wanneer je beseft dat het leven eindig is en je je daar mee bezig houdt dan gaat de 'lijdensweg' in. Dit kan al op tienerleeftijd zijn. Het is geen ziekte, het is gewoon een afsluiting en kan zomaar gebeuren, je kan ook gewoon in slaap vallen en niet meer wakker worden. De dood is onontkoombaar, het hoort bij het leven en laat het geen lijdensweg worden door er steeds bij stil te staan. Leef je leven en doe dit op de manier waarop je het wilt leven, probeer het beste eruit te halen op de voor jou prettigste manier. Je kunt het helemaal zelf bepalen of het een lijdensweg wordt of niet.
Als je tijd gekomen is, so be it, maar eens is het zover.

het leven is een ziekte het doodgaan het gevolg

Ik schrik hier best van. De reactie van verschillende mensen.
Het leven is een ziekte. Het leven is een lijdensweg.

Ben ik dan zo optimistisch ?

Mijn leven is een feest. Helaas stop ieder feest op den duur.
Ik zie het leven echt niet als lijdensweg en/of ziekte.
Sterven (door ouderdom) kan je toch niet als ziekte beschouwen? Of als het einde van je lijdensweg ? Hehe ik ben dood, is het lijden eindelijk voorbij. Dat is toch niet goed ? Dan zou ik mijn vorm van leven drastisch gaan vananderen dat je iets meer plezier in het leven heb. Nu het nog kan ;).