hoe vertel ik op school en aan mijn vrienden dat ik een hersentumor heb?

Mijn respect voor jou en je antwoord Crea. +1

Bedankt Kristal, hiervoor vertel ik het niet, maar in dit geval wilde ik duidelijk maken dat er meer mensen zijn, die deze vraag aan zichzelf hebben gesteld. Ik hoop loveyouxxme te helpen met mijn ervaring hiermee. Er over praten is niet makkelijk in het begin, maar nu is het iets wat bij me hoort, het is een deel van mijn leven. Je moet erover praten, om het te kunnen accepteren en er iets van jezelf van te maken. Hoe meer je het als iets van jou ziet, hoe makkelijker het wordt, voor mij dan tenminste. loveyouxxme, probeer het in ieder geval, het geeft niet als de tranen over je wangen stromen, je hoeft je niet sterker te houden dan dat je bent, laat het gaan, dat lucht op.

Ik weet dat je het daar niet om vertelt lieve Crea. Ik weet ook dat je blind bent maar kende de achtergrond niet. Het bijzondere van jouw ingrijpende en moeilijke ervaring is nu dat je loveyouxxme als geen ander kan begrijpen en invoelen. Daarom is het zo waardevol dat jij haar antwoord geeft. Ik glimlach naar je :)

Mooi antwoord, antwoorden uit eigen ervaring zijn meestal heel waardevol. Ik ga ook geen antwoord meer geven op deze vraag, want een beter antwoord dan dit kan ik toch niet formuleren. Maar ik stip nog even wat dingen aan, als je dat goed vindt ;-) Allereerst, wat Crea ook al zegt: zoek een manier die bij jou past of waarmee je het gemakkelijker maakt voor jezelf. Ik heb in mijn vrijwilligerswerk een groepje jongen onder mijn hoede waarbij één van hen (16 jaar ongeveer) een tijdje terug aan de groep wilde vertellen over haar psychische problemen. Een totaal andere aandoening natuurlijk, maar waar het om gaat is hoe zij dat deed: ze vond het enorm moeilijk om erover te praten en had daarom een Powerpoint-presentatie gemaakt. De hele tijd heeft ze niets gezegd omdat ze dat te lastig vond. Na haar presentatie heb ik als leider nog wel aangestuurd op een gesprek onder de jongeren; wie dit eventueel al wist, wat ze ervan vonden en of ze nog vragen hadden. Het is zomaar even een voorbeeld, meer om aan te geven dat er talloze manieren zijn waarop je zoiets zou kunnen vertellen en dat je iets moet doen wat bij jou past. Mij lijkt dat als het gaat om iets wat je ook zelf nog maar net hebt gehoord, het allemaal veel emotioneler kan zijn voor jou. Extra heftig is het ook, dat waarschijnlijk je klasgenoten niets aan jou zien; hooguit zal een enkeling weten dat je veel last hebt van hoofdpijn, maar het zal iets zijn wat voor je klasgenoten net zo goed een donderslag bij heldere hemel is als dat het voor jou misschien was. Ik zou je daarom aanraden om ervoor te zorgen dat er iemand bij jou aanwezig is op school als je dit vertelt die het al weet en die jou kan steunen. Misschien kan die zelfs heet gesprek even overnemen als jij het even niet meer weet of te moeilijk vindt, maar ook dat is iets wat je zelf moet beoordelen aan de hand van wat JIJ prettig vindt. Maar iemand erbij, een goede vriend of anders een van je ouders, een broer of zus, gewoon iemand die bij je is die dag, ik denk dat dát heel fijn kan zijn. Zorg er ook voor dat de leraar of degene van school die erbij is als je het vertelt, het vantevoren al weet. Dan kan hij/zij het wat beter opvangen als er mensen in de klas zijn die er heel erg van schrikken en emotioneel worden. En misschien wil je het een paar van je vrienden ook al vertellen voordat de rest van de klas het weet? (vervolg in 2e reactie)

(vervolg van 1e reactie) Wat ik verder heel goed vind van Crea is wat zij aanstipt over bezoek krijgen. Daar zou ik zo nog niet aan gedacht hebben, maar ik heb wel enige ervaring met operaties en opnames. Mijn ervaring is dat je vantevoren niet kunt inschatten wanneer je wel of geen behoefte hebt aan bezoek. Dus nu alvast aangeven dat je bijvoorbeeld een vaste contactpersoon hebt voor bezoek (één van je ouders lijkt me logisch, als je bij hen woont tenminste) en dat je nog wel laat weten of en wanneer je bezoek kunt ontvangen. En misschien heb je een goede maat in de klas, een fijne mentor of een andere docent waar je een klik mee hebt die via jou of je ouder(s) de hele klas een beetje op de hoogte kan houden van hoe het met jou gaat op momenten dat je zelf niet naar school kunt komen. Ik vind het zelf ook altijd prettig om na een moeilijk gesprek te kunnen eindigen met wat concrete dingen of afspraken, dan is het gesprek vaak makkelijker af te ronden. Misschien ook wel even goed om te overwegen: vantevoren even voor jezelf bedenken wat jij wel en niet wilt delen met je klas. Je medische dossier is heel persoonlijk. Misschien vind jij dat ze alles mogen weten en je ook alles mogen vragen, maar misschien zijn er ook dingen die je liever niet vertelt of waar je het gewoon niet over wilt hebben op dat moment. Je mag rustig zeggen "daar wil ik het nu liever niet over hebben" als je een vraag krijgt die je te persoonlijk of moeilijk vindt. Als je geen zin hebt om je hele medische dossier tot in de details te bespreken of als je het bijvoorbeeld niet wilt hebben over je eventuele angst voor de operatie, dan hoeft dat ook niet. Jij vertel het verhaal, dus jij mag bepalen wat je wel en niet deelt. Hoe dan ook wens ik je veel sterkte voor de komende tijd. Je vertelt niet of de tumor goed- of kwaadaardig is, maar hoe dan ook lijkt zo'n operatie me heel spannend. Ik hoop dat alles goed gaat en dat je ook snel weer herstelt ná de operatie. O, bijna vergeten: een + voor het antwoord van Crea. Bij deze.

Bedankt voor de lieve, warme reacties en waardevolle aanvullingen. Ik was eind 30 toen dit mij overkwam, als je nog jonger bent en nog een heel leven voor je hebt, nog zoveel moet meemaken, nog zoveel wil bereiken, lijkt het me zwaarder dan als je al veel gezien hebt en je gezinnetje compleet hebt, ook voor de ouders moet het een enorme klap zijn. Ik had 3 kinderen op dat moment, alle 3 op de middelbare school, om hen te ontlasten heb ik veel weggelachen, wat me achteraf heel goed heeft gedaan, het gewicht ging er op die manier ook voor mij grotendeels af. Dat was mijn manier, zie een goede manier te vinden die bij je past. Doe niets omdat een ander vind dat je het zo moet doen, je moet het zelf doen, maar hopelijk wel met veel steun van familie en vrienden, geef ook aan hen duidelijk aan wat je wil en kan. Probeer zoveel mogelijk de regie in eigen hand te houden.
Heel veel sterkte de komende tijd.