Ik heb grote moeite om mijn verstandelijke handicap te accepteren. Wat moet ik doen?
Ik ben geboren met een verstandelijke handicap en dit kan ik helemaal niet accepteren. Gewoon het idee dat ik nooit meer zal leren dan een kind van een jaar of 12 ofzo... Ik ben ook vaak jaloers op het feit dat veel mensen meer kunnen dan ik en eerlijk gezegd vind ik mezelf ook heel dom. Heel vaak word ik er knettergek van! Weet iemand een manier om ermee om te leren gaan? Alvast heel erg bedankt!!!
Die getallen zeggen me niks ;-)
Betreft het een vorm van autisme en in hoeverre is het zeker, dat je niet verder zal komen dan 12 jaar?
Ik vraag dat, omdat mjn zoon het syndroom van Asperger heeft en vroeger ook is gezegd, dat hij zich niet veel verder zou ontwikkelen dan 12 jaar.... hij blijft zich gewoon ontwikkelen en ik vind dat zelf ook zo'n vaag begrip, want wat is nou 12 jaar???
Een paar dingen die je misschien wel een beetje kunnen helpen zijn: - Contact zoeken met mensen die hetzelfde hebben als jij. Het idee dat er meer zijn zoals jij, kan heel prettig zijn.
Even niet de vreemde eend zijn. Dingen gewoon bij z'n naam kunnen noemen en daar een reactie van herkenning op krijgen... :-)
Dat het lastig kan zijn om een handicap/afwijking te accepteren, komt volgens mij deels door reacties van andere mensen. Aan die reacties merk je constant dat het niet helemaal normaal/goed is hoe je je gedraagt.
In feite is er niets fouts aan. Het is alleen anders dan bij anderen.
- Praktische oplossingen zoeken voor problemen die je tegenkomt in bepaalde situaties.
Welke dingen kom je tegen in het dagelijks leven die niet goed lukken? En wat mis je om het goed te kunnen doen?
Wat zou je kunnen doen om het beter te laten lukken, als het op de "standaard-manier" niet lukt? Welke hulpmiddelen kun je gebruiken?
- Hopelijk heb je een paar mensen in je omgeving die jou accepteren en die om je geven zoals je bent. Mensen voor wie je gewoon Noepetote bent, een leuk, uniek mens met sterke en minder sterke eigenschappen. Net als ieder ander.
Sta er dan regelmatig bij stil dat deze mensen er zijn. Ook dat kan helpen.
Ik ben er zelf achter gekomen dat vrij wel mensen wel "iets"hebben.
Ik heb lang gedacht dat de meeste mensen "normaler" (en daardoor "gelukkiger", "beter" etc....) waren dan ik.
Maar eigenlijk blijkt er in het leven van veel mensen wel wat aan de hand te zijn. Sterker nog: er zijn dingen waar veel mensen last van hebben en ik niet :-) Als je de verhalen van andere mensen kent, lukt het ook wat beter je eigen afwijking te relativeren.
Trouwens, u schreef dat uw zoon het syndroom van Asperger heeft. Ik dacht eerlijk gezegd dat dat altijd samenging met een normale of hoge intelligentie en nooit een verstandelijke beperking. Maar dat kan dus toch voorkomen?
Hij zit op sommige punten ook zeer laag in de testscores en zou ook niet verder kunnen komen dan een kind van 12, nogmaals: op bepaalde punten. Net als jij met je schrijfvermogen: daar zit jij echt niet op 12-jarige leeftijd. Jij kunt dus altijd verder komen en verder leren, maar waarschijnlijk niet algemeen, niet op alle gebieden.
Vandaar ook, dat ik in mijn antwoord aangaf, dat het misschien goed voor je is om eens uitgebreid om de tafel te gaan zitten met een deskundige, die je kan vertellen wat je mogelijkheden en je onmogelijkheden zijn.
Persoonlijk denk ik, gezien je vraag en je reacties, dat jij je veel teveel vastpint op die leeftijdsgrens. Dat je denkt, dat dit op alle niveaus is. En dat is niet zo. Jij kunt je naar alle waarschijnlijkheid prima ontwikkelen op veel gebieden, op het niveau van jouw leeftijd op dat moment. En op sommige onderdelen zal je moeite blijven houden. Waarschijnlijk op het gebied van je sociale vaardigheden. En ook daar is enorm veel aan te doen.
Het hoeft dus niet zo te zijn, dat jij als bijvoorbeeld 30-ger als een kind van 12 denkt en doet.
Ik zeg dat voorzichtig, omdat ik je natuurlijk niet ken èn geen opgeleid deskundige ben.
Wat ik bij mijn zoon (18 jaar) zie, is een enorme geestelijke ontwikkeling momenteel in positieve zin en ons was verteld vroeger, dat-ie dat nooitneverever zou kunnen bereiken.
Vandaar ook, dat ik schreef: neem alles met een korreltje zout, en wat mij betreft met een enorme klont!
Hij knuffelt mij zelfs, uit zichzelf.
Hij heeft een rijbewijs, en is Taxi chauffeur. Ik heb ADHD, is vroeger flink onderdrukt met Antipsychotica voorgeschreven door een zielenknijper. Ik zou voor galg en rad opgroeien, aan de drugs raken, allemaal gezegd door: "mensen die het konden weten" Ik ben gelukkig getrouwd, ben beveiliger, zonder strafblad ;-) En oke...ik rook, sigaretten. Je leven is niet wat een ander zegt dat het kan/gaat worden. Het is wat JIJ er van maakt. Accepteer dat jij misschien anders bent, maar wat is anders? Iedereen heeft wel wat. Uiteindelijk gaat het er om, wat jij er zelf mee doet. Mensen zien aan mij ook wel eens dat er "iets" is, ik zeg het dan gewoon, en dan is het antwoord vaak "ik dacht al zo iets." klaar. Natuurlijk word ADHD nu veel meer geaccepteerd dan vroeger (vroeger is bij mij 17 jaar geleden) En volgens mij word het ook niet meer onderdrukt met Antipsychotica. Ik zelf neem helemaal geen medicijnen meer, vind het wel best zo. Ja ik ben druk, ja ik ben impulsief, kun je dat niet hebben, hoepel maar op dan. Zo denk ik nu. Quest heeft 2 jaar terug een heel artikel geweid aan de IQ test. Die werd nogal onderuit gehaald. Omdat de IQ test niet test op bijvoorbeeld dingen als, muzikaliteit tot mensenkennis, en van motoriek tot taalgevoel.
http://www.quest.nl/achtergrond/de-zeven-intelligenties-van-de-qq-test Ik hoop dat je hier iets mee kan :-) Succes
En nu al helemaal niet meer, omdat Noepetote zojuist gezegd heeft dat hij 19 is.
Heb je meer informatie nodig om de vraag te beantwoorden? Reageer dan hier.