Draait anorexia het meest om gewicht?

Een BMI van 18 is nog gezond, hoor. Pas als het onder de 13 komt loopt men kans te worden opgenomen.
Je zou denken dat het om gewicht gaat, maar het is in eerste instantie controle wat de oorzaak van de aandoening is. Die personen voelden zich machteloos, en gingen op zoek naar zekerheid. En door de controle die zij over hun lichaam hebben door ondanks minimale hoeveelheden voedsel toch overeind te blijven voelen zij zich beter. Ze hebben namelijk wel gewoon eetlust, maar onderdrukken die. In eerste instantie begon het misschien om een paar kilo's kwijt te raken, maar de middelen werden steeds extremer.

Het draait om een verkeerd bewustzijn.Vooral het denken dat...'te dik zijn' ... enz.En er gaat nog een heel lang een traject van te voren aan de gang.Stel dat anorexia patienten weer een redelijk gewicht hebben , is nog niet de kern opgelost.En het altijd nog op de loer ligt.

Nee, gewicht is niet het belangrijkste. Wat Amadea zegt: het gaat bij een eetstoornis als anorexia vooral om controle.

Voor de diagnose van anorexia is het gewicht wel redelijk bepalend. Dat zegt echter lang niet alles over de ernst van de eetstoornis. Iemand kan nog een redelijk normaal gewicht hebben, en toch zwaar ondervoed zijn. Dat is naar mijn mening ook een beetje de zwakte van de criteria, dat het teveel daait om dat absolute gewicht. Stel dat iemand eerst overgewicht had en enorm afvalt door een eetstoornis, dan voldoet hij/zij niet aan de diagnostische criteria voor anorexia, terwijl de angst om aan te komen net zo hevig kan zijn, en ook de medische toestand als gevolg van ondervoeding, zeer ernstig kan zijn.

Daarnaast is het onderscheid tussen anorexia en bijvoorbeeld boulimia echt een glijdende schaal. Veel mensen denken dat anorecten zichzelf uithongeren terwijl boulimics eetbuien hebben maar daarna braken. Dit is niet waar: binnen beiden diagnoses zijn verschillende categorieën, en het komt erop neer dat zowel patiënten met anorexia als patiënten met boulimia last hebben van eetbuien óf daar geen last van hebben, en komt purgeren ook bij beide aandoeningen wel voor, maar niet altijd. Het grootste verschil tussen de beide aandoeningen is het gewicht. Bij een bepaalde mate van ondergewicht wordt de diagnose anorexia gesteld, en anders boulimia of een niet nader gespecificeerde eetstoornis. Het komt dan ook regelmatig voor dat patiënten afwisselend in de ene of in de andere diagnostische categorie vallen, vooral afhankelijk van hun gewicht.

Helaas staren ook artsen en andere hulpverleners zich nogal eens blind op het gewicht van de patiënt. Zoals gezegd kan ook iemand met overgewicht ondervoed zijn. Iemand die langere tijd extreem weinig eet, is per definitie ondervoed, onafhankelijk van het gewicht. Daarnaast zegt het gewicht natuurlijk al helemáál niks over iemands psychische toestand, die kan evengoed zeer ernstig zijn ook als er geen of een niet-ernstig ondergewicht is.

Nee, het draait om zelfbeeld, onverwerkte emoties, of andere psychische pijn, en het draait om het hebben van controle.
Door te lijnen voelen mensen zich op die gebieden eventjes beter. Toch zijn ze vaak ongelukkig, ondanks.
De gedachte aan eten, aankomen, en bovenstaande punten geven alleen nog meer pijn en verdriet

Laatst zag ik een programma over meisjes met de ziekte Anorexia. Het blijkt een geestelijke ziekte te zijn waarbij je vooral de Controle wilt hebben. Door de ziekte heb je een totaal vertekend beeld van je eigen lichaam. Ik zag een meisje/jonge vrouw haar lichaam waarbij het leek alsof ze uit een concentratiekamp kwam, zó vreselijk mager, dunne stokjes als armpjes, ribben staken uit, vreselijk, tranen over mijn wangen. En als zij dat beeld van zichzelf zag vond zij zichzelf mooi...
Zij deed er echt alles aan om zo te blijven en raakte in grote paniek als zij 1 kilo aangekomen was. Terwijl ze ook nog eens elke dag minimaal 5 kilometer hardliep. (Ik kan mij soms verwonderen over ons lichaam, wát een kracht kan het hebben, hoe kan je met zo'n lichaam nog hardlopen zonder in te storten...) Die paniek kwam vooral omdat dus bleek dat zij op dat moment minder Controle had over haar lichaam, want ze was dus aangekomen, ondanks alles wat ze ertegen deed. Ook willen zulke patienten controle (vaak onbewust) over de thuissituatie , want als huisgenoten zich niet aanpassen aan de verlangens van de patient hebben ze een huis vol ruzie. Men geeft uiteindelijk maar toe of doen stiekum hun eigen dingen buiten de patient om.
Dus Anorexia is een ernstige psychische aandoening met een eetstoornis. Het blijkt één van de meest ernstige psychische ziektes te zijn omdat de patient er aan kan overlijden. Dus een patient naar het ziekenhuis brengen en weer aan laten komen zou een beginnetje kunnen zijn maar er is altijd langdurig psychologische hulp bij nodig om het gedrags-en eetpatroon te veranderen.
Het hoopvolle van Anorexia is dat het echt kan genezen!!
En dat is met veel psychische ziektes niet het geval.