Hoe kan je iemand met een eetstoornis het beste helpen?

Een eetstoornis is een ontzettend lastige aandoening. Wat je als vriendin kunt doen, is haar aanhoren, en haar duidelijk maken dat je niet oordeelt over haar gedrag, maar dat je je wel zorgen maakt. Dat zij zelf op dit moment waarschijnlijk niet geeft om haarzelf, maar dat jij dat wél doet.

Probeer een klein beetje te begrijpen van het dubbele van de aandoening, misschien helpt het om jezelf een beetje in te lezen. Over de controledwang, hoe een eetstoornis (zowel eetbuien als jezelf uithongeren) je gevoel verdooft en het je dus tijdelijk beter laat voelen, en dat de stoornis haar waarschijnlijk voor haar gevoel een laatste stukje grip geeft op een wereld de zij op dit moment niet op een andere manier aankan.

Het beste wat je voor haar kunt doen, is haar stimuleren om hulp te zoeken, als ze die nog niet heeft. Haar laten inzien dat ze serieus ziek is, en dat ze hulp nodig heeft. Dat ze de moed niet op moet geven: er zijn behandelaars die de hele dag niets anders doen dan patiënten met een eetstoornis behandelen: zij zal ook de juiste hulpverlener vinden. Het zal geen gemakkelijke weg zijn, maar er is hulp, en er is iemand die haar kan helpen.

Een eetstoornis is een serieuze ziekte, zowel psychisch als lichamelijk. Sommige patiënten zien wel in hoe irrationeel bijvoorbeeld hun zelfbeeld is, maar anderen niet of nauwelijks. Afhankelijk van waar jouw vriendin staat hierin, kun je haar proberen in te laten zien hoe zorgelijk haar gedrag is, door bijvoorbeeld eens te vragen wat zij tegen jou zou zeggen, als jij zou doen wat zij doet, of als jij de symptomen had die zij heeft.

Bedenk wel dat het uiteindelijk niet jouw verantwoordelijkheid is, dat jij niet haar hulpverlener kunt zijn. Je zegt zelf al terecht dat je haar hier niet vanaf kunt helpen. Het is echt tof dat jij haar zo goed mogelijk wilt steunen hierin, maar houd ook je eigen grenzen in de gaten en neem geen verantwoordelijkheid op je die niet de jouwe is. Zoek desnoods zelf hulp, bel een keer een hulplijn, of leg bijvoorbeeld dezelfde vraag die je hier stelt, eens voor aan je eigen huisarts. Dat klinkt misschien vreemd, maar die is er ook om jou te begeleiden wanneer jij stress ervaart of bezorgt bent, dus ook dit soort dingen mag je best eens uitspreken als het zwaar op je drukt. Ik hoop natuurlijk dat dat niet nodig is, maar mocht je zelf behoefte hebben om eens te praten, schakel dan ook je eigen omgeving in, en zoek zelf de steun die je nodig hebt.