Waarom hebben mensen toch zo'n slecht beeld over Diabetes?

Ik heb nooit gemerkt dat mensen daar een slecht beeld van hebben. Misschien komt het omdat je moeder dat denkt. Geheimhouden wekt de indruk dat er iets raars is. gewoon over praten en je zult zien dat mensen heel normaal reageren.

Dat geldt niet alleen voor diabetes, dat geldt voor vele ziekten die 'verborgen' aanwezig zijn.
Het komt er gewoon op neer dat de meeste mensen pas bereid zijn om iets te willen weten over een bepaalde ziekte als die ziekte in de nabije omgeving (familie, vrienden) zich openbaart. Tot dat moment is het de 'ver van mijn bed-show'.

Omdat veel mensen de ernst van diabetes hopeloos onderschatten. Het is een heel vervelende chronische ziekte met een groot aantal complicaties die invaliderend uit kunnen pakken zoals slechtziendheid, zenuwstoornissen, slechte doorbloeding van extremiteiten etc.

In de VS is het al zo erg dat diabetes tot een lifestyle verworden is. Er wordt dik geld aan verdiend door allerlei takken van industrie.

Mijn moeder heeft ook diabetes, type 2. maar ze vertelt het gewoon aan iedereen. vooral als je weet dat type 1 komt door teveel eten en type 2 gewoon zomaar komt of erfelijk is.

Ik denk omdat het anders is dan anders en omdat ze dat niet gewend zijn. maar ik denk vooral dat de mensen die diabetes hebben zich er zelf voor schamen omdat je toch elke keer weer met die naald in je lijf moet gaan prikken (waar soms mensen bij zijn) en dat is nou niet echt prettig.
Mensen zouden wel wat opener moeten zijn voor mensen met diabetes en niet raar gaan kijken als ze moeten prikken, want je krijgt er helemaal niks van!

Zou het zo kunnen zijn, dat je moeder geen commentaar wilt, als ze iets "lekkers"eet? Of dat ze bang is, dat ze achter haar rug om zeggen "zie je wel, geen wonder etc..."
Jammer genoeg is ze zelf gaan invullen, wat mensen zou kunnen denken en neemt ze aan dat men geen begrip voor hebben.

Misschien zou het juist slimmer zijn van je moeder om er wèl openlijk over te praten. Zodat mensen meer begrip krijgen.
En ja, vaak zie je dat gezonde mensen denken dat ziektes best meevallen, tot ze zelf ziek worden. Zo gaat dat bij veel dingen, mensen zien de problemen soms pas als ze er zelf met de neus op gedrukt worden.
Vandaar dat openheid vaak beter is.
Ik heb epilepsie, en ik vertel dat aan mensen, zodat ze begrijpen dat ik niet gezellig alcohol kan drinken en braaf mijn medicijnen moet slikken. Soms merk ik dat mensen epilepsie (want 'iets met hersenen') associëren met verstandelijke problemen, en dan kan ik dat idee gelijk corrigeren - maar dat kan ik omdat ik er over praat.

Daarnaast zie je dat mensen allerlei ziektes die redelijk leefbaar zijn, erg onderschatten. Ja, met medicijnen en bijvoorbeeld een aangepast dieet kun je prima leven. Maar het confronteert je er wel elke dag mee, bij elke maaltijd, bij elke keer medicijnen gebruiken, bij elke keer nee zeggen tegen dingen of juist dingen moeten.
Het is fijn dat medicijnen je leven makkelijker maken, maar medicijngebruik op zich is niet makkelijk, en dat snappen mensen vaak niet.
Ook weten ze doorgaans erg weinig van eventuele gevolgen op langere termijn of effecten die er door de ziekte kunnen ontstaan.
Als ik na een aanval laat zien hoe mijn tong eruit ziet, kapotgekauwd en wel, dan snappen ze ineens dat je dan een tijdje alleen onverstaanbaar kunt mummelen, pijn hebt, alleen vla en dergelijke kunt eten - dat hadden ze niet bedacht toen ik zei 'ik heb epilepsie'.

Dus wat mij betreft: openheid is een sleutelfactor hierin. Zodat mensen weten wat het betekent om een bepaalde ziekte te hebben, en wat de gevolgen ervan (kunnen) zijn.
Zodat vooroordelen verminderen en kennis vermeerdert, en daarmee het begrip.