Waarom kijken veel mensen anders aan tegen lichamelijke ziektes dan tegen geestelijke/psychische ziektes?

Aan de buitenkant kun je zien of iemand lichamelijk gehandicapt is en als iemand geestelijk gehandicapt is kun je dat soms niet te zien.
Dan reageren mensen ook anders. Ze zeggen daarom ook wel, je kunt beter een been breken dan zien de mensen tenminste dat je iets mankeert.
Het kost dan ook veel meer moeite om mensen te overtuigen dat iemand iets mankeert.

omdat geeestelijke ziektes toch iets is wat je moet geloven.en lichamelijk is vast te stellen.
jawel geestelijk ook maar als je goed kan acteren kan je doen alsof je geestelijk gek bent.
geestelijk is erg genoeg maar blijft voor sommige toch iets van :dat kan niet. een soort taboe

als je een gebroken been hebt is het zichtbaar waar je beperkt in bent.

als je psychische problemen hebt weten mensen niet wat ze aan je hebben omdat ze niets aan je zien en niet weten wat je beperking is.
omdat de oorzaak niet te raden is kunnen mensen denken dat je gek of labiel bent.

het komt ook voor dat mensen je niet snappen, geen rekening met je willen houden of zeggen dat er niets aan de hand is, je een aansteller bent etc.

Het heeft vaak met onwetendheid te maken denk ik.
Vele lichamelijke klachten herkennen we, en begrijpen we daardoor ook.

Psychische ziekten daarentegen zijn zijn voor veel mensen onbekend terrein. In plaats daarvan krijgen mensen met een psychische kwaal vaak te maken met verkeerde vooroordelen. Ze zouden gevaarlijk of onberekenbaar zijn.
Niemand praat over zwakheden ontstaan door het ziektebeeld, laat staan daar rekening mee houden.

Het kan zijn dat dit uit de geschiedenis voortkomt. Nu kun je lichamelijk en geestelijk ziek zijn. Vroeger was je alleen lichamelijk ziek of gek (gekkenhuis) in de volksmond. Nu is een geestelijke-ziekte behandeling net zoiets al een cardiologische, neurologische, intene, chirurgische behandeling. Lichamelijke klachten in een algemeen ziekenhuis zijn vaak meer concreet. Geestelijke klachten in een psychiatrisch ziekenhuis vragen vaak door de complexiteit meer geduld om de juiste diagnose te stellen.

zoals de rest ook al een beetje zei, als je een been gebroken hebt zit er gips om heen, als je gehandicapt bent kun je in een rolstoel zitten, enzovoort enzovoort.

Veel mensen weten vaak niet precies wat een geestelijke ziekte inhoud, een ziekte die je van de buitenkant niet meteen ziet, dat gaat vaak gepaart met onbegrip en ontwetendheid.
Zelf evaar ik dat ook iedere dag, ik zit op school voel me heel erg moe en pijn in mn botten enzo maar ik ga maar halve dagen naar school en dan krijg je meteen opmerkingen van; 'nou toen ik een keer een hoofdpijntje had mocht ik ook niet meteen wegblijven van school'. Mijn orthopedagoog zei dus dat het vooral ontwetendheid is over wat de ziekte inhoud. De mensen hebben vaak een idee over een ziekte van zo en zo gaat het en zo voel je je, als dat anders is en hun beeld dus niet blijkt te kloppen krijg je dus onbegrip en het vermoeden dat je je aansteld omdat zei een ander beeld van de ziekte hadden.

Hoop dat je er wat aan hebt!

Omdat ze niet snappen dat veel lichamelijke en geestelijken ziektes afkomstig zijn van de zelfde bron.
Meest psychische ziektes creëren we zelf. Juist onze psychologische motor kan ons ziek of juist genezend maken. Tis onze eigen cultuur die voor de meeste slachtoffers zorgt.

Dus zo iemand als ik zie het verschil niet. Ongelukken kunnen gebeuren maar buiten die gevallen liggen er veel mensen ziek omdat ze zichzelf ziek maken. Hoge bloed druk, hart aanval. burn out, of zelfs adhd, schizofrenie en b.v. zelfmoord. De lijst is te lang. Maar veel van deze zaken komt door onze manier van leven. Het mooie voor de medische wereld is dat zij er op verdienen. Hoe meer zieken hoe beter ziekenhuizen draaien. in mijn ogen onligisch maar goed.

Dus als je snapt dat meeste ziektes weinig te maken hebben met de gene. Dan moet het wel in onze levens style zitten. Wake up people. Deze cultuur creëert meer leed en ellende dan alle culturen ervoor. Alleen geld al heeft al voor meer doden veroorzaakt dan al het geweld wat er is geweest.

Geestelijk of lichamelijk ziektes is mij gelijk. Het gaat om de bron. Haal dat weg en we worden niet meer ziek.

omdat ik het moeilijker vind om om te gaan met een psychiatrische patiënt dan lichamelijke patiënt.
Ik kan op hetzelfde niveau praten met een lichamelijke patiënt. Mits alle andere condities goed zijn en ze aansluiten bij de mijne.

Zo heb ik een kennis die in elke bijeenkomst praat over haar adoptie ouders en hoe slecht die zijn geweest voor haar. Dit gaat nu al ruim 5 jaar zo door. en daar wordt ik gewoon moe van. ok die ene bijeenkomst trek ik nog wel, maar ik zou nooit vaker met haar afspreken. zij is het probleem geworden. Dit gebeurd bij mensen die lichamelijk iets mankeren niet. tenzij zij ook deze beperking niet accepteren! Dan wordt het dus psychisch.

Ik houd van mensen die willen overleven, willen vooruitdenken, willen zijn.

En natuurlijk kan en mag iedereen een psychisch ziekte hebben cq krijgen. Maar wanneer dit te lang duurt voor mijn perceptie (omdat ik hier gewoon niet mee om kan gaan) dan zie ik die mensen als *slappelingen* *losers* *nutteloos* en wil ik mijn tijd, maar vooral mijn onkunde om hiermee om te gaan, niet aan hun verdoen.

Toegevoegd na 9 minuten:
zo heb je bijvoorbeeld ook nog de alcoholverslaafden die zich tegenwoordig in groepjes ophouden voor de ingang van supermarkten.
Het schreeuwt hard tegen elkaar, het roggelt op de grond met de bijbehorende geluiden vooraf, het zwalkt over de straat en nemen dus figuurlijk en letterlijk meer ruimte op het trottoir in.

Ik snap hun redenatie van; niemand wil ons zien, dus gaan we maar lekker veel herrie maken zodat iedereen ons wel moet zijn. Dit soort kleutergedrag en dus regressie te noemen, vind ik behoorlijk storend!

Dit heb ik nog nooit met lichamelijke ziektes meegemaakt .

Dus de conclusie is dan;
psychische problemen bij mensen zijn veel meer zichtbaar en zorgen voor meer overlast dan lichamelijke problemen bij mensen.

Je vraag heeft zeker veel reacties opgeleverd, dan valt op dat mensen erover willen nadenken. Het woord stereotype is al gevallen. Mensen die bestempeld zijn in psychische zin worden tegelijkertijd bestempeld als, onredelijk, dom , lui....en als laatste gevaarlijk. Naar mijn idee is er niet veel veranderd sinds psychische ziektes uit een taboe sfeer gehaald zijn. Als er een stempeltje opstaat durven we die niet meer aan te kijken. Hoeveel mensen lopen zonder diagnose terwijl ze toch echt iets mankeren? Ik heb je vraag ook bestempeld, als goede vraag.