Hoe kunnen mensen die lijden aan anorexia of boulimia beter worden?

ik denk eerst met het beginnen met hulp accepteren.
er verschillende klinieken waarbij je intern opgenomen kunt worden voor behandeling.Vaak speelt er veel psychische problemen mee die aangepakt moeten worden

Door zeer langdurige psychotherapie. Maar dan nog is het voornamelijk een kwestie van een zeer, zeer lange adem en de patient zelf moet ook ergens de motivatie vandaan kunnen halen. In de praktijk is er heel vaal minimaal een opname voor nodig ; het lukt bijna niet op eigen houtje in de eigen omgeving.

Maar ondanks dat er tegenwoordig therapie beschikbaar is, is het nog altijd de meest dodelijke psychishe aandoening die we kennen. Voor boulimia weet ik het niet, maar aan anorexia overlijd uiteindelijk 6 %, en maar ongeveer de helft (40-50 %) geneest echt. De rest blijft in meer of mindere mate last houden van de eetstoornis.

Door therapie, en dat komt neer op dat ze anders naar zichzelf leren kijken, en ook een stuk controle terug krijgen over hun eigen leven op een andere manier. Wat het spugen of voleten in principe inhoudt is dat je jezelf afwijst op een dusdanige manier dat het een dodelijke zelfbeschadiging kan worden.
Gelukkig gold dat voor mijn vriendinnen niet maar ik zal je even een paar voorbeeldjes geven waardoor het anders kijken duidelijker wordt;

Ik heb verschillende vriendinnen die of wel boulimia of anorexia hadden, en daarin blijft eten moeilijk.

Eén vriendin van mij vond dat ze geen controle meer had over haar leven doordat ze met een opleiding die ze heel graag wilde niet meer verder kon, en merkte dat ze wel controle had over haar eetpatroon, dus kwam er op die manier in.

Een andere vriendin van mij had niet zo'n fijne thuissituatie waardoor ze zichzelf niet als waardevol kon ervaren, en wilde zichzelf onzichtbaar en mooier maken.

En weer een ander had een combi van juist omdat ze door drugs (vr)eetbuien kreeg en toen op een heel heftige manier met voedsel bezig ging, wist van alles calorieën enzo, en nog.

Anorexia is een psychische aandoening. Het is een eetstoornis.
Bij anorexia heb je een vervormd beeld van je eigen lichaamsbeleving.
Ze zijn bang om te dik te worden. En zien ook niet in dat ze dat niet zijn.
Ze denken dat het een oplossing is om niet te eten en daardoor afvallen. Want wanneer zij in de spiegel kijken, zien ze niet zichzelf, maar zien ze zichzelf, met 2 keer zoveel lichaamsvet als dat wat er zit.
Om anorexia te overwinnen, is er meestal wel professionele hulp bij nodig.
Omdat het echt een psychische stoornis is.
Hierbij is het noodzakelijk, dat de persoon in kwestie, ook zelf gemotiveerd raakt. Als ze inziet wat er aan de hand is, en de ernst van de situatie in gaat zien, kan er wat aan gedaan worden. Want ze moet er zelf achter staan, om zijn of haar leven weer op te pakken.
Er zijn verschillende behandelmogelijkheden voor anorexia nervosa. Hierbij is een ambulante of deeltijdbehandeling mogelijk, waarbij de patiënt de mogelijkheid heeft om de ervaringen en inzichten uit de therapie uit te proberen in de eigen omgeving. Tenzij de lichamelijke en/of psychische toestand zo slecht is dat opname wel echt noodzakelijk is. Ook wanneer er onvoldoende steun en structuur in de thuissituatie is, kan een opname noodzakelijk zijn. Er zijn in Nederland diverse behandelcentra voor eetstoornissen.

Dat is heel erg moeilijk, weet ik uit eigen ervaring. Ik heb zelf op mijn 10e anorexia gekregen, ik ben inmiddels 18. Inmiddels heb ik het redelijk goed onder controle en ben ook weer op gewicht, maar zeggen dat het allemaal verleden tijd is, durf ik nog niet.

Het verschilt natuurlijk heel erg per persoon hoe iemand beter wordt. De eerste stap is erkennen dat er een probleem is. Dat lijkt eenvoudig, maar kan zeer lang duren! Bij mij moest mijn omgeving echt steeds weer op me inpraten dat er iets aan gedaan moest worden. Hoe eerder men erbij is, hoe beter. Bij mij was dat echter niet zo, ik kreeg voor het eerst therapie op mijn 15e.

Verder is het noodzakelijk om therapie te volgen. Vaak zitten patronen zo diep ingesleten dat het lang duurt voordat er verandering te zien is. Zelf ben ik anderhalf jaar geleden nog voor vier maanden opgenomen geweest. Therapie is dus belangrijk, maar het is ook belangrijk om echt iets aan het eetgedrag te doen. Dus bijvoorbeeld door een voedingslijst te hebben.

Ikzelf ben dat dus opgenomen geweest. In zo'n kliniek moet je verplicht aankomen. Als je uit zo'n kliniek weg bent, ben je weer op gewicht, maar dat is één ding. Daarmee hoeft het hele probleem nog niet opgelost te zijn. Nazorg is belangrijk. En uiteindelijk moet het vooral uit jezelf komen, want er zijn genoeg verhalen bekend van mensen die kliniek in kliniek uit gaan. Zelf hoop ik van harte dat het mijn enige keer was.

En last but not least, steun vanuit je omgeving is heel erg belangrijk en wordt naar mijn idee vaak onderschat. Natuurlijk, psychologen zijn er om aan het onderliggende probleem te werken, dat kan je omgeving maar gedeeltelijk. Maar ik weet dat de wereld van psychiaters en psychologen vaak heel kil is. Je hebt je omgeving nodig die je laat weten dat ze van je houden, je steunen en je hand vasthouden als je moet huilen. Zonder een paar goede vriendinnen van mij had ik dit nooit gekund. Inmiddels woon ik bij een heel leuk gezin, een hele liefdevolle omgeving dus. Ik voel me echt gewaardeerd. Ik merk gewoon dat als ik in een harde en niet zo leuke omgeving ben, ik weer terug begin te vallen. Natuurlijk moet ik het op den duur helemaal op eigen kracht doen, ook in een mindere omgeving. Maar je bent zo kwetsbaar als je anorexia hebt (gehad), zeker als je weer op aan het klimmen bent is een goede omgeving heel belangrijk.

En uiteindelijk moet je het allemaal zelf willen! Het is moeilijk, maar niet onmogelijk, ik geloof dat ik het in ieder geval kan!