Houden van 2 mensen....

Ik begrijp en volg je reactie perfect. En ze klopt wel grotendeels. Alleen is dit geen vriendschap zoals een ander. Ondanks vele vriendschappen met hele leuke mensen ben ik nog nooit (buiten dan met mijn vrouw) iemand tegengekomen waarvan ik zei: daar zou ik nu lief en leed mee kunnen delen, iemand die voor zowat alles op dezelfde golflengte zit. Daar zit het vreemde, die vriendin zou (bij wijze van spreken) overmorgen mijn vrouw kunnen vervangen als die morgen zou sterven... daar zit echt het vreemde gevoel. Gelukkig en vooral zien geen van ons beiden (mijn vrouw en ik) dit als bedreiging (wat het zeker ook niet is), maar het zorgt,vooral bij mij dan voor hele vreemde gevoelens... Waarschijnlijk omdat dit zo tegenstrijdig is met de klassieke relaties waar we mee opgegroeid zijn: als je iemand anders graag ziet ben je je vrouw beu, zie je haar minder graag,... eigenlijk geldt hier het tegendeel: ik zie haar nog liever en vindt het fantastisch hoe ze er mee omgaat.
Ik heb er dus trouwens meer moeite mee dan mijn vrouw, die het vooral fijn vindt dat ik zo iemand gevonden heb, want hoewel die 2 heel erg veel dingen gemeen hebben kan ik met die vriendin ook dingen doen die mijn vrouw niet leuk vindt (bv dagje indoor-skiën, dan is mijn vrouw blij dat ik plezier heb en zij intussen iets kan doen wat zij leuker vindt!)

super hoe je vrouw ermee omgaat, dat bewijst dat zij een heel mature en zelfverzekerde dame is maar tegelijk dat jullie relatie dit ook gewoon aan kan.
wat ik bedoelde is : het is niet omdat je het GEVOEL hebt dat je lief en leed met iemand kan delen, dat dat dan effectief ook zo is natuurlijk. ik heb al twee keren iemand ontmoet die op alle vlakken met me klikte, waarbij ik het gevoel had hem al een eeuwigheid te kennen etc. Met één van beiden ben ik een relatie begonnen (de andere man zat in een relatie, dus dat is iets anders).
de man waarmee ik de relatie begon had altijd gezegd "ik begin pas een relatie als ik echt mijn soulmate ontmoet", en dat was ik dus. we hadden een prachtige verkering met elkaar, en gingen samenwonen. maar we merkten dat het toch iets anders was om dagdagelijks bij elkaar te zijn, en de routine van elke dag met elkaar te beleven. alhoewel we over alles hetzelfde dachten en er een ongelofelijke klik was. Maar in een relatie komen er soms andere patronen naar boven, die je van een ander niet verwacht had en die de ander zelfs niet van zichzelf verwacht had. De man in kwestie kreeg plots bv. enorme bindingsangst met nachtmerries en alles erbij. we konden er wel zeer goed over praten maar zijn angsten gebeurden gewoon.... In therapie kwam aan het licht dat dit kwam door zijn enorm eisende moeder als kind, die hem op geen enkele manier los kon laten.
de relatie is geëindigd omdat hij verliefd werd op een veel jongere vrouw. niet omdat zij mooier of liever of zo was dan ik, maar wel omdat hij dat beter aan kon. hij zei zelf : ik hou veel minder van haar dan van jou, de relatie is veel minder vervullend en zelfs lichamelijk gaat het niet echt goed. maar die perfecte relatie met jou maakt me zo bang, ik kan dat niet meer langer aan. bij haar voel ik me een soort vaderfiguur, ze heeft me nodig, en daardoor word ik minder bang, ik ka
ook daar hebben we lang over gepraat, wij zijn als goede vrienden uit elkaar gegaan en hebben nog geregeld contact met elkaar. na een periode van intens verdriet ben ik uiteindelijk toch blij voor hem dat hij dat evenwicht gevonden heeft.

Dat klopt zeer aardig, als je echt effectief gaat samenwonen kunnen de zaken heel anders zijn. Hebben gelijkaardige ervaringen met (andere) vrienden waar we vroeger mee op reis gingen: na 14 dagen echt samen weg gaan kijk je toch anders tegen elkaar op dan gewoon af en toe eens samen uit gaan... Zou hier misschien niet anders zijn, maar is (gelukkig) ook niet aan de orde.

heel mooi gezegd van dat stabiel vlak!

Mag je gerust zeggen, en zou ik zelf ook zo gevonden hebben 1 jaar of langer geleden... Ben er nu zo in gerold en vind het zelf ook vreemd en ook wel een beetje 'not done'. Het voelt zo enorm goed, maar toch een beetje fout aan (vandaar de vraag hier). Gelukkig zijn we als koppel in de afgelopen 20 jaar zo naar elkaar gegroeid dat dit bespreekbaar is en heeft deze vriendschap eigenlijk alleen nog maar mijn sterke gevoelens en liefde voor mijn partner bevestigd. Trouwens dat vervangen is bij wijze van spreken, gewoon om te duiden hoe de klik is, bovenal blijft mijn partner nummer 1, wat er ook gebeurt!

Ik zou zeggen, ga op je gevoel af, en niet op wat andere mensen zeggen. Voelt het voor jou raar, dan is er ook iets raar! Maar kun je er de vinger nog niet op leggen... Succes

Het voelt 'raar' in de betekenis van onbekend, niet in de betekenis van 'slecht'. Ik kende tot nu toe maar 3 soorten vriendschappen/liefde:
- liefde/vriendschap voor je ouders, kinderen, familie
- gewone vrienden, met de ene is dat al sterker dan de andere
- voor je partner/soulmate Wat ik nu voel voor die vriendin ligt tussen 2 en 3 (en heel dicht bij 3) en dat is het rare.

Dat is toch geen bewijs! Ik vind het niet gezond! Je soulmate is je partner, waarom ergens anders op zoek gaan? Ik ben blijkbaar de enige die er zo over denkt! :)

@joni ik was en ben niet op zoek. Het gevoel is zo gekomen. Net zoals je verliefdheid niet kan tegenhouden. Je kan wel tegenhouden wat je met verliefdheid doet. Zo ken ik mensen die smoorverliefd op elkaar zijn, maar toch niets met elkaar gaan doen omdat ze weten dat het om wat voor reden dan ook niks wordt.
Wat ik met dat gevoel moest doen... heb me grotendeels laten leiden door mijn vrouw die zei dat ik het gerust mocht voelen. @flyingcrow: bedankt, onze relatie is inderdaad van een niveau dat ik nooit had durven dromen. Ik zie inderdaad die vriendin als een echte soulmate, geen aanvulling, geen vervanging, geen watdanook...