Hoe kan ik zorgen dat ik een keer wel keuzes kan maken?

Twijfelen is niet altijd verkeerd, het is heel goed om bij belangrijke keuzes eens goed de voor en nadelen tegen over elkaar af te wegen ipv impulsief stappen te ondernemen.
Dus dat twijfelen moet je niet alleen als negatief zien.

Maar op een gegeven moment wil je een knoop doorhakken, wat ik altijd doe is afwegen wat ik te verliezen heb, en meestal is dat niet veel.

Opschrijven wil ook wel helpen, maak 2 lijstjes een met voor en ander met nadelen, ook al zitten die wel in je hoofd, als je ze op papier hebt staan maakt het soms dingen duidelijker.

Ook eens praten met iemand ie je god kent kan helpen, vraag hem naar zijn mening (of haar) doe dit bij meerdere mensen. Pas wel op dat het je eigen beslissing moet blijven, het is een advies wat je vraagt.

Praten is altijd beter dan weglopen. En keuzes zijn het makkelijkst als je ze niet van anderen laat afhangen. Willen dat iemand anders iets doet, dat schiet niet op. Je kan een ander niet maken. Je moet zien te bepalen wat jij wilt dat je zelf doet. In je uitleg ligt jouw keuze in het boos worden en in het vertellen. Wil je boos worden of is dat eigenlijk een manier om jezelf af te sluiten? Word je echt boos, best. Raas uit. En kijk dan opnieuw of je iets wil vertellen over jezelf. Wil je het eigenlijk wel, doe het dan. Wil je het niet, waarom niet? En dan weer: zeg wat je over jezélf wil zeggen, niet over een ander. IK voel me eenzaam, ik voel me onbegrepen, ik weet niet, ik kan niet, ik wil, ik moet van mezelf, ik zou wensen. “Ik wil dat jij...doet” schiet – wederom – niet op.

Door zelf de keuze maken dat je je eigen keuzes respecteer.
Overweeg de mogelijkheden stel vast wat het beste is (en mogelijk) en houd je daaraan vast.
Keuzes zijn vaak niet definitief en je kunt veel beslissingen naderhand aanpassen aan veranderende omstandigheden.
De problemen die jij noemt zijn niet de keuzes zelf maar omgaan met je ouders en zij met jou. Daar zul je toch gewoon over moeten praten met ze ook al ga je het huis uit, is het veel prettiger "normaal" met ouders te kunnen dealen.
En de belangstelling die jij wil van je ouders is ook belangrijk voor jou als je ergens anders gaat wonen.
Zie die 2 dingen onafhankelijk en los ze los van elkaar op.

Iedereen maakt keuzes en ook regelmatig de verkeerde wees daar niet bang voor maar leer ervan.

Het is aangetoond dat mensen die geen keuze maken, zich vaak minder gelukkig voelen dan mensen die wel een keuze hebben gemaakt, zelfs als dat achteraf niet de juiste keuze bleek. In die context kun je dus geen verkeerde keuze maken. Let op: blijven kan ook een keuze zijn, zolang je het maar bewust en met overtuiging doet, maar moet wanneer je blijft om een keuze uit te stellen.

Probeer eens na te gaan wat je in het algemeen telkens doet twijfelen.
Verstandige overwegingen?
Gevoelens die eraan te pas komen?
Inspanningen/moeite ?
Als je dat helder hebt, bedenk dan dat het goed is, dat die 3 zaken allemaal van belang zijn. Altijd maar op je gevoel afgaan is , evenals altijd alles maar eindeloos beredeneren, niet vruchtbaar. Het een hangt met het ander samen en om verder te komen, is een bewuste keuze nodig.
In feite ben je je in dit specifieke voorbeeld al heel bewust van wat je eigenlijk wilt: namelijk: meer belangstelling.
Dat je boos wordt in een gesprek, komt vermoed ik, omdat ze niet MET , maar TEGEN je praten. (staat er zelfs letterlijk)
Wellicht omdat je dit ervaart als: ze willen me naar hun hand zetten, ze betuttelen me, ze luisteren alleen naar zichzelf en niet naar mij, ze zetten me onder druk, ze willen van alles van me maar het interesseert ze niks wat ik denk, voel of wil.
Zoiets. Dat je dan je mond houdt schiet inderdaad niet op, want zo weten ze nooit wat jij vindt of wilt!
Dus , terug naar je vraag: blijf in je keuze bij wat voor jou belangrijk is : " oprechte aandacht" . Dat is wat je hoog zit en de rest volgt vanzelf.

Dus als ik het goed begrijp kan je niet kiezen tussen vluchten of het probleem aanpakken?

Kies dan voor het probleem aanpakken, samen met je psycholoog kan je het best. Misschien niet in 1x maar het zal weer een grote mooie stap zijn. Zoals je vele stappen moet maken. Stapje voor stapje.

een antwoord vanuit eigen ervaring.
toen ik het huis uitging, was er weinig begrip tussen mijn moeder en mij.
eenmaal uit huis, was de afstand wat groter, waardoor ook het begrip naar elkaar toe kon groeien.
het was een wijs besluit op mezelf te gaan.
mogelijk werkt het ook op die manier voor jou?

Het is ook geen kleine beslissing wat je moet nemen van jezelf. Je kan voor jezelf ook besluiten om de beslissing nog even uit te stellen. Met je psycholoog zou je de voordelen en de nadelen van beide situaties - thuis blijven wonen + uit huis gaan - beschrijven. Als je dat hebt gedaan, kan je of voor jezelf toch een besluit maken, of dat lijstje met je ouders bespreken (met je psycholoog erbij). Dat geeft mogelijk voldoende gespreksstof waarmee je ouders je absoluut serieus moeten nemen.

Je wordt snel boos op je ouders, dus je hebt veel woede en verdriet in je naar hen toe (en misschien ook naar je zelf). Mogelijk kan je eerst dan andere dingen bespreken (zoals de voor- en nadelen van het thuis blijven/uit huis gaan). Als je dan wat meer weet hoe je met je ouders kan praten, kan je ook je woede en verdriet neerleggen.

Misschien weten zij ook niet goed hoe ze jou moeten benaderen (omdat je snel boos wordt en niets wilt vertellen). Je kan ze dan vertellen wat goed werkt bij je, hoe ze dingen met jou kunnen bespreken. Dit kan je allemaal eerst goed met je psycholoog bespreken. Die kan je daar vast wel bij helpen.

Succes!

Ben je weegschaal? :)

Zorg dat je éérst alles goed tegen elkaar afweegt en doe dat op een rustig moment,wanneer je je ontspannen voelt.

Zet desnoods alle pro's en contra's op papier,dan heb je een duidelijk overzicht en kun je dáár over na gaan denken.

Daarna kun je dan een evenwichtige beslissing nemen van hóe je van daaruit verder wilt in/met je leven en t.o.v. je ouders en omgeving.