Hoort dit bij het verwerken?

Gecondoleerd.

Je man heeft gelijk. Het overlijden van iemand die zo dicht bij je stond, zeker als het in korte tijd gebeurde, kan je geest behoorlijk overhoop halen.

We hebben allemaal persoonlijke demonen, diepe angsten, groot verdriet, verschrikkelijke woede etc. die we normaal zo effectief onderdrukken dat we ons er niet eens van bewust zijn dat ze bestaan. Het overlijden van je vader kan de trigger zijn waardoor wat van die diep in je geest begraven dingen naar boven komen bubbelen. Dat kan zich uiten in enorme paniek, in sommige gevallen zelfs hallucinaties.

Ja, dit hoort bij het verwerken.

Je wordt misschien gek van jezelf, maar het is belangrijk om te beseffen dat je niet gek bént.

Ja, het gaat over. Dit is een verdriet dat altijd aanwezig zal blijven, maar je zal dit verwerken, en wat er nu 's nachts gebeurt zal steeds minder worden.

Het enige dat ik je kan aanraden (en het spijt me als het klinkt als een nutteloos cliché) is om het te ervaren. Dit gaat niet over zonder dat je erdoorheen gaat. Als je het gevoel hebt dat je het nodig hebt, aarzel dan niet om een psycholoog te raadplegen, die kan je hierbij begeleiden. Maar het wegstoppen werkt sowieso niet.

Mocht het verleidelijk lijken om jezelf te verdoven/medicaliseren: je stelt daarmee vooral het moment uit dat je hierdoorheen moet. Je kunt zelf het beste beoordelen of dat zinvol is, bijvoorbeeld omdat je lichaam op een gegeven moment gewoon een volle nacht slaap nodig heeft. Ga dan vooral naar de dokter voor het juiste middel, ga niet zelf dokteren met bijvoorbeeld drank (hét recept om juist midden in de nacht wakker te worden in nóg minder rationele toestand!).

Sterkte.