Hoe kan je identiteit kapot gaan aan ziekelijke jaloezie?

Héél lang geleden, sprak Oma ;-)), ben ik ziekelijk jaloers geweest.

Even een korte beschrijving, van 30 jaar geleden :
ik leerde een geweldige man kennen, lief, communicatief sterk, en we hadden het geweldig samen, en na 1 jaar besloten we te gaan trouwen.

Hij wilde graag, dat ik op zou houden met werken, en we beloofden elkaar, evt. 'vuile was' binnen onze vier muren te houden. Omdat hij voor zijn werk vaak dagenlang weg was, vond hij ook, dat ik in de dagen dat hij thuis was, beter geen andere afspraken kon maken, en dus vrienden/kennissen in zijn 'werktijd' zou zien.
Tot over m'n oren verliefd, beloofde ik dit alles, gaf m'n werk op, en stapte blindelings de kooi binnen.

Direct na ons huwelijk begonnen er allerlei regeltjes te gaan gelden - één portie voor mij, een heel andere voor hemzelf.
Als hij thuis was, belden er doorlopend mij onbekende dames op, waar hij dan, met medeneming van de telefoon, enige uren mee in gesprek was, en hij kón natuurlijk alleen zijn vrienden (?) zien in de dagen die hij thuis was...

Ik vereenzaamde, en vervreemde langzaam van de mens die ik was, voor ik hem leerde kennen. Ik begon een hekel te krijgen aan die eeuwige telefoontjes, de vreemde parfumluchtjes uit zijn koffer, de briefjes uit zijn kleren als ik ze ging wassen. Ik hield me aan de belofte niet met anderen over problemen te praten, dus straalde ik de wereld tegemoet vanuit het sprookje, dat mijn leven was.
Ik had nooit geleerd grenzen aan te geven : was nooit nodig geweest, en nu kon ik dus niet uiten, dat ik meer en meer ongelukkig werd.
Als ik hem ooit, na een borrel of 5 teveel, verwijten maakte, ramde hij me in elkaar, maar beloofde gouden bergen om me terug te krijgen uit het Blijfvanm'nlijfhuis, waar ik, vervreemd van familie en vrienden, na de zoveelste dreunen heengevlucht was.

In niets was ik meer de vrouw, die ik altijd was, en vooral ook wílde zijn. In plaats van als een vogel te vliegen, zat ik angstig op een tak niet lastig te wezen, zoals ik dat toen omschreef.

Mijn identiteit was weg - ik was een deurmat, waar iedereen overheen kon walsen.

Dus ja : je identiteit kan zéker veranderen, als je (niet bijgestuurd door relativerende geluiden van mensen die om je geven), jaloers wordt, en in een steeds kleiner wordende cirkel van onzekerheidsgedachten meer en meer verdrinkt.
Niet van vandaag op morgen, maar druppel voor druppel.

De herstelwerkzaamheden duren héél wat langer dan het van jaloers naar ziekelijk jaloers afglijden...