is het zinvol voor mijn persoonlijke groei om eerst op mezelf te wonen voor ik definitief met de man van mijn dromen ga samenwonen + trouwen?

Uitstel is het beste. Je zult ook spoedig ontdekken dat je man van je dromen niet bestaat en ook dat jij niet altijd zijn prinsesje bent. Het huwelijk is niet voor watjes.

Hoe oud ben je?

Het feit dat je dat hier vraagt zegt ook al wat over je onzekerheid. Het kan goed voor jezelf zijn om een tijdje je eigen beslissingen te moeten nemen en helemaal alleen voor jezelf moeten zorgen. Je kunt dan niet steeds terugvallen op iemand die voor je zorgt als het moeilijk wordt, en daar leer je heel veel van.

Als je al bij hem woont, moet je je serieus afvragen wat hij er van vindt als je nu zegt dat je een tijdje op jezelf wil gaan wonen. Is het daarna nog wel zoals het was?

Dat echt ontdekken wie je bent kun je net zo goed met hem samen doen. Ik geloof niet zo in op zoek gaan naar jezelf, als ik iets zoek vind ik het meestal niet, het komt vanzelf naar me toe.

Zélf denk ik dat het wel beter is om eerst op jezelf te gaan wonen voor je persoonlijke groei..de dingen te doen die je leuk vind, wat van de wereld zien waarbij je hier en daar je neus stoot wat helemaal niet erg is want daar leer je van.
Iedereen twijfelt weleens of 'ie wel de juiste keuze in het leven gemaakt heeft en het gras lijkt altijd groener aan de overkant.
Als jij jezelf betrapt op het feit dat je wel erg veel en vaak twijfelt zeg ik: hak de knoop door en doe wat je écht wil want het leven is kort en uiteindelijk leef je maar met 1 iemand en dat is: jijzelf.

Doubtful..zou ik in jouw situatie als..grote twijfelaarster..geneigd zijn te vertalen.

Met je naam geef je al aan dat je vreselijk onzeker bent..over vrijwel alles.

Normaal gesproken zou ik als advies geven: Volg je hart en ga samen met je geliefde wonen.

Echter in jouw situatie lijkt het mij verstandiger dat je eerst wat aan jezelf gaat werken.

Durf maar gewoon een standpunt in te nemen en denk er dan desnoods bij: Dan ga ik maar een keertje op mijn be..gezicht..

Durf maar te blunderen..en leef! Waarom zou jij geen fouten mogen maken, hè?

Fouten horen bij het leven..daar moet je van leren..

Er omheen lopend ze uit de weg te gaan..moet je vanaf nu gewoon gaan laten.

Neem je voor en zeg dat ook tegen je vriend dat je per een bepaalde datum..laten we zeggen..1-9-2010 met hem gaat samenwonen en leef daar fijn naar toe.

En zie maar eens hoe gelukkig je je daarbij zult gaan voelen..

Ik hoop je een beetje op weg geholpen te hebben. Mocht je nog iets willen weten. Laat het mij dan maar 'horen'
Okay?

Gr. Ton

Op de zoektocht naar jezelf kun je knap gehinderd worden door te gaan samenwonen als je daar goeddeels nog niet uit bent. Of je er überhaupt helemaal uitkomt betwijfel ik maar dat hoeft ook niet. Een mens zit te dynamisch in elkaar om helemaal niet meer te veranderen (hoop ik), al verloopt dat proces doorgaans minder onstuimig gedurende de volwassenheid.

Ik vind het absoluut aan te raden om eerst een poosje op jezelf te gaan wonen en van daaruit te beoordelen wat jou het beste bevalt. Op die manier kun je veel beter een bewuste keuze maken.

Je kan persoonlijk groeien net zo veel binnen een relatie als buiten een relatie.
Soms geeft een moeilijk relatie en enorm mogelijkheid om te groeien, maar natuurlijk gaat iemand niet op zoek naar moeilijkheden om te groeien.

Mijn punt is dat je persoonlijk groei is misschien niet de reden voor je twijfel.

Ga maar even op jezelf wonen. Is echt beter. Even je eigen territorium hebben, je eigen tijdsindeling uitzoeken, voor jezelf alleen koken etc. Pas als je jezelf voldoende kent, kan je voor hem meer betekenen.
Een vloermat heeft hij ook niet veel aan.
Of aan veel ruzies, omdat jij nog niet weet waar je staat, en je wel licht ongelukkig voelt.
Even een half jaartje of een jaartje op jezelf wonen.

Ik kan je moeilijk van advies dienen, want iedereen leeft maar één keer en moet het doen met zijn eigen keuzes. Ik kan je alleen vertellen over mijn keuzes.

Ikzelf heb in de situatie gezeten dat ik heel ongelukkig was en samenwoonde. Dat ongelukkig zijn was een optelsom van delen: ik deed niet waar ik blij van werd, ik voelde me niet meer prettig bij mijn vriend en ik vond dat ik hem daarmee tekort deed. En ik had nog andere dingen te verwerken. In onze (samenwoon)relatie voelde ik me niet vrij om over mezelf na te denken, mijn eigen keuzes te maken.

En toen we uit elkaar gingen en ik op mezelf ging wonen, dacht ik dat dat zou helpen. Maar het werd zeker niet meteen beter. Bang zijn om keuzes te maken gaat niet over als je ineens de vrijheid hebt. En in je eentje zijn maakt niet dat je ineens beter kunt nadenken over jezelf, laat staan dat je je meteen beter voelt over jezelf.

Het werd pas beter toen ik ervoor koos om hulp te zoeken bij het zoeken van antwoorden op mijn vragen. Door (écht) met vrienden en collega's te gaan praten, en door met een psycholoog in zee te gaan. Ik ben nu langzaamaan zover dat ik meer durf voor mezelf en voor wat ik wil op te komen. Maar dat proces heeft wel ruim twee jaar geduurd.

Hoe was het gegaan als ik hulp was gaan zoeken toen we nog samen waren? Was het dan beter gegaan tussen ons? Misschien wel. En dat is pijnlijk. Maar op dit moment in mijn leven ben ik wél gelukkig met mezelf. En daarom is het uiteindelijk ook geen slechte keuze geweest.

Wat ik je wil meegeven is dat wat je ook kiest, je nooit zult weten of de andere keuze beter was geweest. Laat dat je niet weerhouden om te kiezen. Want kiezen moet je ook leren. Je moet gaan voelen wat goed voelt, je moet foute keuzes maken en goede. Als twijfelen betekent dat je steeds dezelfde vragen stelt, dat je steeds dezelfde rondjes loopt in je hoofd, dan wordt het tijd om iets te proberen en te kijken wat eruit komt.

Heel veel succes!!