Wie heeft t gipsverband uitgevonden?

Een van de eerste toepassingen van gips is terug te vinden bij de piramide van Cheops in Egypte. De buitenkant van deze piramide werd voorzien van een pleisterlaag. Gips wordt tegenwoordig nog steeds door stukadoors gebruikt om muren van een pleisterlaag te voorzien, al gebeurt dat nu hoofdzakelijk binnenshuis. Dit stukadoorsmateriaal ontstaat door het in gips aanwezige water deels te verdrijven door het te verhitten tot iets boven het kookpunt van water. Er ontstaat dan gips met nog maar een klein deel water. Als het gips vervolgens opnieuw water opneemt, ontstaat een vezelige structuur die het materiaal hard maakt.
Dit zelfde principe wordt gebruikt bij het aanleggen van een gipsverband. De uitvinding wordt toegeschreven aan de Nederlandse arts Antonius Mathijsen, die in het jaar 1851 het gipsverband herontdekte. Het wordt nu nog steeds gebruikt in ziekenhuizen over de hele wereld. Tijdens het aanleggen van het gipsverband komt warmte vrij. Dit is een gevolg van het uitharden van het gips. Dat begint zodra het met water in aanraking komt.
Dat gips vanuit vloeibare vorm kan uitharden is dus handig voor gebruik in stucwerk en als gipsverband, maar bijvoorbeeld ook om afgietsels te maken van beelden. Zelfs de afdruk van je gebit die de tandarts maakt als je een beugel nodig hebt, is van gips.

Al in de klassieke oudheid werd er geëxperimenteerd met verschillende spalkmethoden. Hippocrates had al een eigen methode met kruisverbanden om neusfracturen te behandelen. In de loop van de 10e eeuw gebruikten Arabische artsen gips om breuken te behandelen.
In de Middeleeuwen ontwikkelde men verbanden verstevigd met leempap vermengd met bijvoorbeeld eiwit. Inmiddels werden in het begin van de 19e eeuw nieuwe vindingen uitgebracht om de ideale verbanden voor breuken te realiseren. Vanwege het vele oorlogsgeweld in de late 18e en begin 19e eeuw was het aantal militairen explosief gestegen en vonden de uitvindingen en toepassingen daarvan bijna allemaal in een militaire context plaats. Er werden voortdurend aanpassingen gedaan om het systeem van "bandage amovible“ ofwel het immobiliserend fractuurverband in het Franse en Belgische leger verder te ontwikkelen. Wie de uitvinders hiervan waren blijft onduidelijk omdat het regelmatig voorkwam, dat iemand een uitvinding pretendeerde, die in feite al uitgevonden was. Ook Mathijsen kreeg in het begin na zijn uitvinding last van personen die zijn uitvinding betwistten.