Wat is de menselijke natuur?

Zoals God willen zijn.

Erg wispelturig.

Overleven en voortplanten.

De mens is van nature hebzuchtig

Gevoelig zijn voor prikkels.

Wanneer we spreken over ‘de natuur’ van een schepsel dan hebben we het over de aandriften van het gedrag ervan, de aangeboren neigingen. Die kunnen uiterst primitief zijn (bij bacteriën), sociaal (bij groepsdieren) of supersociaal (bij mensen).

Alle aandriften bij alle soorten komen voort uit hun specifieke aanpassingen aan de verschillende biotopen en niches[2] . Wij, mensen, zijn gewend morele maatstaven aan te leggen bij gedragingen en deze in te delen onder ‘goed’ of ‘slecht’ of ‘indifferent’. Maar de natuur kent geen moraal, de verschillende aanpassingen zijn zo geëvolueerd omdat ze ‘werken’.

Zo gezien kunnen we gedrag ‘goed’ noemen als het bevorderlijk is voor de overleving van de soort. Het supersociale gedrag dat mensen aan de dag kunnen leggen, is in naturalistisch opzicht ‘goed’ te noemen omdat het in onze soort geëvolueerd als het best ‘werkende’ voor de overleving van onze soort.

De menselijke natuur is een bepaald "natuurlijk" zeg maar aangeboren gedragspatroon dat kenmerkend is voor de mens oftewel de soort mens.

Zo hebben vele andere dieren ook een bepaald gedrag, dat kenmerkend is voor hun soort.