Helpt het opschrijven van je gevoelens echt?

Wanneer je je gevoelens opschrijft heb je meer de tijd voor jezelf om ze te formuleren en te herformuleren. Je schrijft iets op, leest het na, en kan het dan eventueel nog veranderen. Hierdoor krijg je voor jezelf een visueel beeld van je eigen gevoelens/gedachten.

Gevoelens uitspreken is vaak moeilijk, omdat sommige gevoelens niet goed met woorden te beschrijven zijn. Dan lijken woorden tekort te schieten. Of je zegt iets op een manier die voor jezelf niet goed aanvoelt. Je komt niet uit je woorden en raakt daardoor in de knoop.

Dat antwoord kan je alleen zelf geven (en dat doe je ook in je toelichting).

Bij jou blijkbaar wel, bij mij niet. Misschien omdat ik het nog nooit gedaan heb, of omdat mijn problemen simpelweg te klein zijn om op te schrijven...

Voor mij was - en is - het DE oplossing om problemen onder controle te houden.
Een dagboek, tegenwoordig op de pc in Word.
Ik heb eindeloze brieven en verhalen geschreven om allerlei emoties van me af te schrijven.
Vooral bij boosheid en je slecht behandeld voelen helpt dat.
En alles wat ik op kon schrijven bleef niet meer in mijn hoofd malen.
Je kunt je gedachten ordenen. Overlezen, zien of je het nog zo voelt, aanvullen, herschrijven, etc. etc.
Opschrijven helpt je brein te ordenen, schoon te maken.

Een ander punt is natuurlijk wel dat je ook moet leren voor jezelf op te komen.
Als je er last van hebt, dat je dat niet kan, dan adviseer ik je een assertiviteitstraining.
Laat je doorverwijzen naar een psycholoog, krijg je ook nog vergoed.

Ja, dat klinkt misschien makkelijk en je zult het uiteindelijk zelf moeten doen, maar een beetje hulp daarbij is nooit weg.
En het is echt belangrijk: jezelf belangrijk genoeg leren vinden.

Nou en of! Het helpt echt. Je schrijft het op, controleert of het klopt, schaaft eraan, is het zo, of juist zo, en als het je helder voor ogen staat, dan kan je het ook beter aan mensen vertellen, zonder dat je door emoties overmand wordt, en er niet meer uitkomt.

Het is heel goed om op deze manier je gedachten te leren ordenen. Dat is voor veel mensen defunctie van een dagboek.

Ja, dat kan helpen om je vrienden beter te leren kennen.

Dat werkt zo: Je schrijft je gevoelens op en vervolgens verstuur je ze aan je vriendenkring. Je kunt er vele vrienden mee kwijtraken.

Maar de vrienden die overblijven...:Dat zijn wel je echte vrienden!!

Het kan je rust geven om je gevoelens van je af te schrijven. Maar ik ben bang dat het verder niets oplevert.

Je kunt beter een training volgen om beter voor je zelf te leren opkomen! Dat soort trainingen bestaan!
Informeer daarvoor bijvoorbeeld eens bij het maatschappelijk werk van de gemeente waar je woont.

Je kan ook je gevoelens proberen te uiten op een bandje. Daarna afluisteren, etc. Mensen voelen zich soms gauw gekwetst, het gaat erom of jij vind of dat terecht is. En als je vind dat dat terecht kan je je excuses aanbieden.

Ja, dat helpt echt. Niet voor niets raden zelfs psychologen het nog steeds aan. Wel met de hand schrijven natuurlijk; dan schrijf je met meer aandacht.

Het opschrijven maakt dat je alles eens goed op een rijtje zet en verbanden of patronen kunt zien, al schrijvende laat je de gedachten toe en krijg je de kans er eens goed over na te denken, en je kunt zelfs al schrijvende al op zoek naar een oplossing.

Probeer je bijvoorbeeld in te denken dat iemand anders het schrijft, en wat je die persoon dan zou vertellen of antwoorden. Als je ergens bang voor bent, schrijf dan de allerallerergste dingen die zouden kunnen gebeuren. Of schrijf brieven naar mensen die je heel graag eens iets zou willen zeggen (positief of negatief) en verstuur ze niet. (Dat is voor het therapeutisch effect namelijk niet nodig).

Het opschrijven van gevoelens is vaak al het erkennen ervan, je schept overzicht en duidelijkheid, zodat je in je dagelijks leven niet steeds overvallen wordt door die zelfde gevoelens, maar weet dat je ze steeds krijgt en hoe je er mee om kunt of wilt gaan.

Misschien is het een idee voor je verhalen te schrijven met situaties die je hebt meegemaakt, waarin je voor de verandering WEL voor jezelf opkomt, al trap je wellicht eens iemand op de tenen. Misschien merk je al schrijvende (want verhalen hebben de neiging zichzelf 'te vertellen') dat het allemaal best meevalt of dat er nog veel te sturen is.

ja dan gaat het uit je lighaam maar daarna moet je als je boos bent ff ergens tegen aanslaan.

Ja voor mij werkt het zeker.