Sociaal isolement, bestaat er wel een remedie ?

heb je geen last van een lichte vorm van autisme?
ja klinkt misschien gek maar ik herken je beschrijving van een vriend van mij...die beschreef het ook zo .
er is zeker wel iets aan te doen maar je moet wel de juiste hulp krijgen, bespreek dit eens met je huisarts en zeg vooral ook dat je dit als een groot probleem beschouwt en daar graag de juiste hulp bij wilt ontvangen!

Toegevoegd na 23 minuten:
ja pillen voorschrijven is natuurlijk een optie..maar ook vaak de makkelijkste weg!
het is niet alleen pillen maar volgens mij belangrijker de begeleiding die je moet hebben!

Toegevoegd na 32 minuten:
autisme is er in heel veel soorten..misschien denk je dat als je autistisch bent als een zombie rondloopt maar er zijn ook mensen die autistisch zijn en juist hoogbegaafd zijn en daardoor niet goed begrepen worden en dus anders benaderd worden...ze kijken bijvoorbeeld vreemd bij een antwoord of bij een bepaalde reactie van je .

Ik kom toch nog een keer met Sensoor.

Soms is het fijn om met iemand te kunnen praten. Om je verhaal kwijt te kunnen, samen oplossingen voor een probleem te bedenken of alleen maar even contact te hebben.

Een goed opgeleide vrijwilliger heeft dag en nacht echte aandacht voor jou. Dat kan via 0900-0767.

Je kunt ook chatten of mailen.
Klik dan op de chatknop of ga naar de hulpmailpagina.

De mensen die daar zitten die kunnen ook praktische oplossingen aandragen.

Heb je met psychologen en/of psychiaters gepraat?
Ben je al eens behandeld?

Enfin, je moet naar de huisarts en via die weg
aandringen op hulp.

Hee gast, dat klinkt wel behoorlijk heftig! Elk mens is waardevol en jij dus ook. En jij maar je best doen en telkens geen spat verder komen. Moedeloos zou je er van worden.

Als je aangeeft dat de hulp die je zoekt, niks oplevert, dan zit die hulp waarschijnlijk op het verkeerde spoor en helpt de hulp jou niet om de goede 'gebruiksaanwijzing' voor jezelf bij elkaar te puzzelen. De meeste mensen krijgen zo door de loop van hun leven een steeds beter beeld van hoe ze in elkaar zitten, wat ze wel en wat ze niet kunnen op sociaal gebied en waar ze wel en niet behoefte aan hebben.

Ik lees zo'n beetje uit jouw verhaal dat je wel heel graag een sociaal leven wil, maar dat het op een of andere manier telkens niet lukt om daar een goede draai aan te geven.

Ik wil je niks aanpraten hoor, want dat doe je zelf waarschijnlijk wel, en ik ben geen psychiater, en ik weet dat hier het voorbehoud voor medische informatie geldt, maar.... Heb je toevallig gisterenavond de reportage bij Kruispunt op tv gezien over autisme bij volwassenen? Wat jij hierboven vertelt zijn bijna precies de woorden van de mensen die tijdens deze reportage aan het woord komen. Kijk er eens naar op 'uitzending gemist'.

Toegevoegd na 26 minuten:
Auti zijn is trouwens helemaal niet zo eng of afwijkend als je in eerste instantie zou denken, ongeveer één op de 100 mensen heeft een of andere vorm van autisme (en dat is geen modebeeld!). En het is erfelijk. Dus als je nog meer van die halfsociale lastige snijbonen in je familie rond hebt lopen, kun je de bui al een beetje zien hangen...

Ik mag het zeggen, 'the Force is strong in my family'!

Lieve gast, waarom maak je je het jezelf zo moeilijk. Je hoeft niet zo perfect te zijn, en dat ook van jezelf te eisen.
Je raakt dan zo in een kramp en daarom kun jij niet meer functioneren.
Laat het los, laat alles gaan, en keer weer terug tot je eigen kern.
Je mag toch gewoon jezelf zijn, zijn zoals je bent met je goede en minder goede kanten.
Jij mag er ook wezen, en je bent absoluut een belangrijk en liefdevol persoon, alles ligt al in je te sluimeren, totdat jij het wakker maakt.
Probeer van jezelf te houden, en richt je op het positieve, dat is een belangrijke basisregel.
Vandaar uit kun je proberen met kleine stapjes in jouw tempo, om met mensen om te gaan.
Doorleef je pijn, en laat het los.
Stop met jezelf ten gronde te richten door je haat voor jezelf, en buig dit om in positieve en liefdevolle gedachten.
Ik vind jou belangrijk, en ik weet zeker dat ook jij in staat bent om liefde te geven.
Probeer het maar.
Een warme knuffel van mij.

Wat afschuwelijk voor je.

Ik ben geen psycholoog, die jou even kan vertellen wat je nu moet doen.
Wat ik wel doe is nu in liefde over jou denken, en jou liefde en geluk toewensen op je pad.

Ik wil je voorstellen om hetzelfde te doen:
Stel je hart open in liefde voor alles om je heen dat werkelijk is.
Want liefde is iets dat zich vermeerdert door het weg te geven.
Ook voor die oude mevrouw die voorbijfietst, voor het kind dat je vragend aanstaart of voor die chagerijnige kassajuffrouw, voor een bloeiende boom of een lieveheersbeestje.

Denk in liefdevolle gedachten.
Dat komt altijd terug, dat beloof ik je

Wanneer ik dit lees denk ik ook onmiddellijk aan een lichte vorm van autisme , er zijn trouwens ontzettend veel vormen van autisme , het beste is misschien een psycholoog of psychiater te raadplegen die jou in contact brengt met soortgenoten , allemaal mensen die zich in dezelfde situatie bevinden ... Aangezien je deze vraag stelt wil je er ook daadwerkelijk iets aan doen , je bent nog zo jong en de wereld ligt aan je voeten.
Geloof in jezelf en probeer de kracht te vinden om deze situatie te veranderen...

Laat je eens diagnosticeren en vraag dan om een behandeling. Ik weet niet waar je woont. Maar via je dokter kan je een verwijzing krijgen voor Mentrum, Parnassia, etc.