Waarom zijn mensen vaak bang voor dode mensen en dieren?

Eng is het niet.
Je kunt een dode met een gerust hart, de rug toekeren.

Anderzijds is het geen prettig gezicht.
En het doet je inzien hoe betrekkelijk het leven is.
Het kan je doen inzien dat je eigen leven ook niet oneindig is. En dat is voor velen geen prettige gedachte.

Dit komt waarschijnlijk, omdat de dood toch iets mysterieus heeft. Vragen over wat gebeurd er met de geest na de dood of soms ook, hoe kan het dat iemand dood is, komen dan op en blijven onbeantwoord. Ook vinden veel mensen het niet prettig om met de dood geconfronteerd te worden, omdat ze helemaal niet over dit onderwerp willen nadenken.

Ik vond het ook altijd "eng', tot mijn moeder overleed. We mochten helpen haar afleggen werd ons vertelt als het zover was, maar ik zei gelijk nee.. dat ga ik niet doen!Maar op het moment zelf deed ik het gewoon, er was niks engs aan. Ben heel blij achteraf dat ik het heb gedaan, het was heel emotioneel, maar ook erg mooi.

Voornamelijk de onbekendheid ermee. En de angst voor de dood wellicht, die we allemaal een beetje hebben. Het confronterende.

Afgelopen week is mijn schoonmoeder overleden en begraven, en in de tussenliggende periode is ze thuis opgebaard geweest. Voor mijn kinderen was dat - buiten een incidenteel huisdier variërend van goudvis tot poes - hun eerste echte confrontatie met de dood.

Aanvankelijk schoorvoetend van een afstandje wouden ze toch nog heel even naar oma kijken - die na kort maar heftig ziekbed overigens in eerste instantie nog maar weinig op oma leek, opgezet door vocht, grotendeels ingezwachteld en zonder bril. Heel voorzichtig, alle tijd nemend die ze nodig hadden, wilden ze haar toch nog even aanraken, eerst de kleren, de handen, het gezicht, uiteindelijk hebben ze haar zelfs beiden nog een kusje gegeven (toen waren we bijna een half uur verder). De tweede keer , drie dagen later, was het meeste vocht weg, de bril op en het bovenlichaam bedekt, en vonden ze het beduidend minder eng, maar wel des te confronterender en emotioneler.

Ze vonden het niet eng, maar wel heel bevreemdend en vooral onvoorstelbaar koud. Ze wilden ook niet met haar alleen zijn, niet omdat het eng was, maar omdat het emotioneel te zwaar was. Zelf heb ik daar ook geen moeite mee als het een mens betreft dat ik niet zo goed heb gekend, maar bij een dierbare ligt dat heel anders. Maar dat is dus niet een gevolg van de dood of het dode lichaam zelf, maar de emotie die uit jezelf komt.

Ook bij dieren boeit me dat niks ; ik sta dagelijks in één ruimte met dode dieren (dat noemen ze koken) maar ook een dood dier op straat ,roadkill of de dode dieren die je soms bij boerderijen aantreft (niet altijd afgedekt blijkbaar) hebben niet dat 'spannende' , enge of confronterende dat maakt dat je niet met ze in alleen in een ruimte wilt zijn. Een dood geliefd huisdier is alweer een trapje hoger op de ladder eigenlijk.

Ik denk dus dat het voor een deel gewenning is, maar voornamelijk emotie. Hoe minder emotionele afstand je kunt nemen van de dode danwel het verschijnsel dood, hoe onaangenamer het is daarmee helemaal alleen geconfronteerd te worden.

Omdat de doden op het moment van overlijden reeds afscheid hebben genomen. Wij mensen proberen hetgeen wat fysiek nog steeds aanwezig is te identificeren met was het eens was. En dat is vaak erg moeilijk....

Een lichaam waar de ziel uit is vertrokken is een omhulsel, en that's it.
We zijn niet gewend aan een lijf waar de ziel uit verdwenen is, nog afgezien van de koude die het lijf uitstraalt.
De confrontatie met zo'n leeg omhulsel is voor ons een bevestiging van het feit dat ons lichaam slechts een huis is voor onze ziel, die daar op een dag weer uit gaat vertrekken.
En daar schrikken we van.
We worden als het ware weer eens met ons neus op de feiten gedrukt.

Dode mensen en dieren gaan ontbinden (als ze teminste niet op een koelplaat liggen).

Daar komen bacteriën van die je ziek kunnen maken.

Het lijkt mij dus een natuurlijke reactie dat je bij lijken uit de buurt wil blijven

Wij hebben in onze maatschappij de dood heel ver weg geschoven.
Eigenlijk willen we er niks van weten.
We willen er niet mee geconfronteerd worden.
En dat is wel raar, als je toch zeker weet dat voor iedereen het leven eindig is.

Natuurlijk doen spookverhalen en horrorfilms daar ook geen goed aan...........

De zorg voor een overledene wordt doorgaans in opdracht van de nabestaanden uitgevoerd door verpleging in een zorginstelling, mortuariumbeheer in een zorginstelling, een uitvaartondernemer etc.

Gelukkig is er wat dat betreft weer wat aan het veranderen: Er wordt weer meer door de nabestaanden zelf gedaan.
Ik heb met mijn zus, mijn overleden moeder verzorgd en gekleed voor ze de kist in ging. Dat was wel in het mortuarium en dat was wel emotioneel, maar niet eng.

Ook het thuis opbaren heeft de laatste jaren een grote ontwikkeling doorgemaakt. Vroeger was dat eigenlijk alleen rouwcentrum, ziekenhuis of mortuarium nu kiezen steeds meer nabestaanden voor het thuis opbaren.

Dat doen mensen niet als ze het eng zouden vinden.

Ik denk dat het komt omdat je het niet kent of er niet of nauwelijks mee te maken hebt.Dit kan een gevoel bij je opwekken wat er voor zorgt dat je bang kunt zijn.Dode mensen en dieren kunnen een bepaalde soort rust of juist een aanwezig gevoel op je hebben.En mensen willen vaak dode mensen niet zien omdat ze zicht diegene zo niet willen herinneren en dat kan ook voor een bang gevoel zorgen.

Doodeng...
Angst voor de dood. Het besef dat alles dan voorbij is of niet en vooral het niet weten daarvan. Het bekende lichaam dat zo verandert en slechts een omhulsel blijkt te zijn. Het verdriet dat zo groot kan zijn, maakt je soms bang. En dat is gek, het is een eeuwige treurnis, maar toch ook het normaalste gegeven uit het leven. Misschien is het anders wanneer je elders opgroeit, zoals veel culturen heel anders omgaan met de dood, bijvoorbeeld door het leven feestelijk af te sluiten. Religie, opvoeding, ervaringen in je leven, zullen een grote rol spelen in het wel of niet bang zijn voor de dood.