Hoe vertel ik aan mijn moeder dat ik eigenlijk een jongen wil zijn?

Je moeder wilt toch dat je gelukkig bent? Dus vertel het haar gewoon! Vraag of dat ze even aan tafel wil zitten of maak een gedichtje waarin staat wat je wilt en geef het haar of heb je een vriendin ga dan samen met haar en je moeder aan tafel zitten en dan kan jouw vriendin jouw steunen. Veel succes!

Dankjewel

Okee dat is jou mening.

Ik snap wel wat Tarifa bedoelt. Ook als je een meidenlichaam hebt, hoef je helemaal niet te voldoen aan het sterotype meisjesbeeld. Je kunt ook een stoere meid zijn. Maar vaak zit het bij mensen die echt van geslacht willen veranderen, wel heel wat dieper dan alleen maar 'niet goed in het hokje passen'. Anderzijds: je hoort toch ook vrij vaak dat mensen die van geslacht veranderen, op latere leeftijd merken dat het verschil helemaal niet zo groot was als ze altijd gedacht hadden.

Ik voel me gewoon doodongelukkig in mijn lichaam, en dat is niet maar een paar weken of maanden, nee dat is al vanaf wanneer ik het me kan herinneren. Het is niet uit te leggen... Mijn geest is een jongen maar ik zit voor mijn gevoel gevangen in een meisjes lichaam. En ik ben heel blij dat de mogelijk heden er zijn. Zodat je je fijn voel in je eigen lichaam.

Ik kan me voorstellen dat het heel erg spannend is om erover te beginnen, maar het is denk ik wel heel fijn om het verteld te hebben, omdat je het dan niet meer hoeft te verbergen bij haar en meer kunt durven zijn wie je bent. Sommige ouders hebben het al lang door of verwachtten het al lang, en wachten tot hun kind er zelf aan toe is om het te vertellen. Sommige ouders snappen het in het begin nog niet echt, omdat ze het idee van transseksualiteit of genderdysforie niet kennen. Sommige ouders schrikken in het begin een beetje ervan en hebben even de tijd nodig om te wennen aan het idee.
Je schreef dat je bang bent haar verdriet te doen ermee. Sommige ouders zijn helemaal niet verdrietig erover, maar zijn juist blij dat hun kind hen in vertrouwen wil nemen, en zijn blij dat ze hun kind kunnen helpen om gelukkig te worden, het zou best kunnen dat dat bij jouw moeder ook zo is. Het zou kunnen dat het in het begin even een beetje verdrietig voor haar is, dat ze gewoon even afscheid moet nemen van het idee dat je een meisje bent en moet wennen aan dat je een jongen bent. Dat is niet erg, je hoeft je daar echt niet schuldig over te voelen, soms heeft iemand gewoon even wat verdriet, een volwassen persoon kan dat goed aan, dat verdriet gaat ook weer weg en dan is er weer ruimte voor nieuwe dingen.
En ik denk dat ze uiteindelijk toch vooral wil dat jij gelukkig bent, en vooral jou zal willen helpen om te zijn wie je echt bent. En het betekent echt niet per se dat je haar verdrietig maakt, want als jij straks gelukkiger bent omdat je kan zijn wie je echt bent, kan het heel goed dat zij daardoor ook gelukkiger wordt, omdat ze jou zo graag gelukkig ziet. En dit kan ook zorgen dat je een extra sterke band met elkaar krijgt, en dat ze juist dankbaar zal zijn dat zij deel mag zijn van jouw reis.
Ik hoop dat je het haar kan vertellen, en dat jullie er fijn over kunnen praten samen. Mocht je daarnaast ook met iemand anders willen praten erover: Er zijn organisaties die zich bezig houden met genderdysforie, Tranvisiezorg bijvoorbeeld organiseert jongerenbijeenkomsten waar je kan praten met andere jongeren die hetzelfde meemaken: http://www.transvisiezorg.nl/kinderen

meldt je eens aan op www.t-jong.be het is een gesloten forum van transgender jongeren., Zelf ben ik ook uit de kast gekomen 1 jaar geleden maar dan andersom ik wil liever een meisje zijn . Ik heb aan dit forum veel gehad. Gelukkig was het voor mij geen probleem , ze gaan er goed mee om, ik leef nu al 4 maanden als meisje en sta op de wachtlijst bij het genderteam in groningen om ook daad werkelijk van geslacht te gaan veranderen.