Hoe kan het dat ik heel bang voor de dood ben, en er tegelijkertijd ook door gefascineerd zijn?....

Volgens mij is het andersom, je bent er veel mee bezig en dat maakt je angstig.
We zijn bang voor de dood omdat we niet weten wat het is en hoe het is. Daardoor krijg je allemaal verschillende ideen over hoe het zou kunnen zijn.
Als je er last van hebt, laat het los, je zal er nooit achterkomen hoe het voelt, hoe goed je je ook probeert in te leven en het brengt je nergens, je schiet er helemaal niets mee op.
Wees bezig met het leven, dat is véél leuker en nuttiger.
Dood gaan we allemaal , dat is de enige zekerheid over de dood die we hebben.

Om er helemaal een vreemde draai aan te geven.

De dood is de enige zekerheid in het leven, maar de dood zelf is een grote onzekerheid.

Misschien is het de fascinatie over wat er gaat komen, aan de andere kant ben je nu nog niet klaar met het leven, er is nog te veel te doen.

Als je erg jong bent staat de dood nog zo vreselijk ver van je af en kan het je bijna beangstigen.

Als je ouder wordt en er mankementen komen of een nare ziekte kan je verlangen naar de dood.

Niemand weet het einde en zal een open vraag zijn en dat is juist waarom het kan fascineren.

Soms kan je meemaken als iemand ongeleeslijk ziek is en je deze ziet lijden, dan is het nog vreselijk verdrietig als deze persoon komt te overlijden en je deze voor altijd zal moeten missen maar kan je het accepteren omdat je de lijdensweg hebt gezien en je deze nooit had gewenst en wordt de dood acceptabel, met liefde van je dierbare voor altijd in je hart.

Ik herken wat je zegt, al heb ik dit niet bij de dood.
Ik ben wel ontzettend gefascineerd door vanalles waar ik bang voor ben, zoals grote gevaarlijke dieren, spinnen, claustrofobische situaties, noem maar op.

Het is niet zo vreemd om gefascineerd te zijn door iets waar je ontzettend bang voor bent. Waarom denk je dat mensen in achtbanen stappen, gaan bungee jumpen of met een parachute uit een vliegtuig springen?
Als dit een alledaagse activiteit voor hen zou zijn waar geen enkele angst bij zou komen kijken, zouden ze dit heus niet of minder vaak doen.

Het gaat om de adrenaline die vrij komt wanneer je met je angst geconfronteerd wordt. Met die adrenaline kun je twee dingen doen; zó angstig worden dat je de angstige situatie alleen maar wilt vermijden, of het omzetten in een ongelooflijk verslavende spanning waardoor je je eigen grenzen op wilt zoeken. Mensen kicken dan op de angst en dat kan een ontzettend fijn gevoel geven.

Jij ziet de dood als een realiteit... En dan krijg je er angst voor...

Jij wil dit snappen, wat de dood is en wat het inhoudt...

Daardoor gaat de dood voor te leven...

Als je graag er meer over wil weten zelf, vraag je dan andere vragen af zoals:
Kun jij je herinneren ooit dood geweest te zijn?
Wat is het verschil van diepe slaap en dood zijn?
Is leven wel echt leven en dood wel echt dood?
Alles wat een begin heeft neemt ook een einde, ben ik ook beperkt in de tijd en zo ja, hoe kan ik daar dan achter komen?
Was ik er ooit niet in mijn eigen beleving?
Wie/wat ben ik?

de doodsangst is de moeder aller angsten.

Iedereen die ergens bang voor is, is in feite bang voor de dood

Dat is nl. de functie van angst:
angst is een reactie op dreiging (een gevoel van dreiging).
Er ontstaat een mechanisme dat dwingt:
Je moet nu vechten of vluchten!
Wat wordt bedreigd?
Wanneer op dat moment het niet je lijf en je leven is dat wordt bedreigd, is het de dreiging van bewustwording.
op het moment dat je je ergens bewust van wordt,
ben je niet langer meer onbewust.
Dat betekent de dood van je onbewuste !

Dat IS de dood!

Iemand noemt het hierboven 'raar', maar inderdaad het ergste wat een mens kan overkomen is dat hij of zij niet doodgaat. Mij lijkt de dood een verlossing van het leven en de eerste 100 jaar blijf ik i.i.g. lekker doorslapen. Dat inzicht komt met de jaren....