Gewoon ongelukkig of depressief?

Ongelukkig of depressie, goed is het in ieder geval niet en het klinkt structureler dan een dipje. Dit is iets om hulp bij te vragen! Je doet dat al hier op GV en dat is goed. Maar echt helpen kunnen wij je niet en we kunnen ook geen diagnose stellen op afstand.

Ik proef in je vraag wat argumenten waarom het volgens jezelf geen depressie zou zijn. Bedenk je die dingen om jezelf te vertellen dat je je niet 'aan zou moeten stellen', dat het een krestie zou zijn van blijven lachen en jezelf erdoorheen te sleuren? Laat ik dan zeggen: je stelt je niet aan!

Ik zeg niet dat dit een depressie is, omdat ik zo'n diagnose niet kan stellen, en al helemaal niet op afstand. Maar ik ga wel even in op een paar dingen die je noemt waarvan je jezelf lijkt te vertellen dat het geen depressie zou zijn.

Je zegt dat je ook wel eens een goede dag hebt. Dat zegt niets, ook mensen die depressief zijn, hebben wel eens een goede dag.

Je zegt dat je moeite hebt om uit je bed te komen, niet omdat je het niet ziet zitten, maar omdat je zo vermoeid bent. Dat betekent niet dat het geen depressie is: depressieve mensen kunnen zich fysiek heel moe voelen, en juist daardoor moeite hebben om uit bed te komen.

Je zegt dat je niet vaak huilt. Dat zegt niets, het is een misvatting dat depressieve mensen per se vaak zouden huilen. Mensen huilen van emotie of pijn, en mensen die depressief zijn, hoeven niet de hele tijd emotioneel te zijn

Ik raad je aan om dit sowieso met je huisarts te bespreken. Mocht het een depressie zijn: dat is een ziekte. Als je longontsteking hebt, zeg je toch ook niet tegen jezelf 'gewoon blijven lachen'? En ook als het geen depressie is, klinkt het alsof je wel wat hulp kunt gebruiken om hieruit te komen.

De huisarts kan je doorverwijzen naar een psycholoog ide je kan helpen de boel weer op de rit te krijgen. Daar hoef je je niet voor te schamen.

Zelf heb ik ook zo'n periode gehad, en ik heb toen uit schaamte veel te lang gewacht om hulp te zoeken. Ik dacht 'maar ik ben toch niet gek?' en 'maar ik zou het zelf toch moeten kunnen?'. Toen ik eenmaal over die drempel heen was, heb ik met wat hulp dingen best nog snel op een rijtje kunnen krijgen en de negatieve spiraal doorbroken.

En weet je wat grappig was? Ik dacht dat ik die ene rare persoon was die hulp van een psycholoog nodig had. Maar toen ik later, op een beter moment in mijn leven er open over was dat ik zulke hulp nodig had gehad, hoorde ik overal om me heen: "Ja, dat heb ik ook meegemaakt."