Ik ken iemand die zichzelf echt haat met alle gevolgen van dien, hoe kan ik hem/haar helpen?

Je kunt met hem naar de huisarts gaan en praten over zijn gevoelens en gedachten.
De huisarts zal hem dan profesionele hulp aan gaan raden.
als die persoon het wil.
ALs die persoon niet geholpen wil worden kun je weinig doen
het moet van hem zelf komen

Allereerst: doe niet meer en wil niet meer doen dan je kunt. Neem gepaste afstand. Dit zorgt ervoor dat je niet uitgeput raakt en zal (waarschijnlijk) de ander meer activeren om iets aan diens probleem te doen.
Signaleer het ook wanneer diegene voornamelijk bezig is om aandacht te trekken.

Wat je kunt doen: adviseer diegene naar een huisarts te gaan. Laat weten dat je achter diegene staat en dat je je zorgen maakt.

Verder hangt het te veel van de situatie en de persoonlijkheid van jou plus de persoon in kwestie af om er een oordeel over te geven ;)

Nog eens benadrukt: het is echt ontzettend belangrijk dat je onderscheid maakt tussen wat je kunt en wilt en wat de ander kan en wil. Als je met de ander praat over heftige zaken, zorg er dan voor dat je zelf ook die belasting weer kwijt raakt. Hulpverlenen kost een grote hoeveelheid energie en kennis.

Toegevoegd na 3 minuten:
Als je je hier meer in wilt verdiepen kun je ook bij jezelf te rade gaan: wat is mijn referentiekader? Hoe zou ik tegenover een verhaal als dit staan als diegene een onbekende was? Wat vind/weet ik van zelfhaat? Of heel globaal: wat is mijn mening over diegene?

Dit soort vragen beantwoord je zonder rekening te houden met anderen. Het gaat echt om wat je zelf vind. Misschien kun je het gebruiken in deze positie.

geen zin meer om te leven is een gedramatiseerde versie van geen zin meer hebben in het leven dat tot nu toe geleid is . Je kan helpen door de ellende aan te horen en te erkennen. Dan gaat het om relativeren . Ik ben zelf een ervaringdeskundige op het gebied van dramatiseren en uitvergrooten. In je beleving is het echt ,het drama, maar jou beleving t.o.v. het leven om je heen is puur subjectief.
het is wel moeilijk , als iemand jaren lang heeft lopen zwoegen en in stand houden is het moeilijk, oftwel kost veel tijd en geduld om weer bij je ware kern te komen, waarin je goed bent zoals je bent.

Altijd, in dit soort situaties deskundige hulp inroepen. Is het niet voor de betreffende persoon, dan wel voor je zelf,
Voor je het weet ben je jezelf aan het uitputten.

De andere persoon verwijzen naar de hulpverlening is je belangrijkste taak. Zij/hij is de moeite waard om die stap te zetten, dat vertrouwen kun je hem/haar meegeven.
Veel meer zal je waarschijnlijk niet kunnen.
En dan heb je al iets heel goeds gedaan!
Via huisarts. en dan naar een psycholoog.

Dat is heel moeilijk oftewel die persoon gaat professionele hulp aan, en inderdaad als hij/zij dat zelf wilt. Jij alleen kunt als bijdrage leveren door heel positief proberen te zijn tegen haar/hem. Dit is inderdaad een lange weg die dan ook te gaan is. Iemand die getekend door het leven gaat zal weinig positieve gedachten kunnen opbrengen, maar ik heb ook niet gezegd dat dit gemakkelijk zal zijn. Maar er zijn heel veel mogelijkheden binnen de psychische gezondheidszorg.