Mijn broer is 22 jaar en wilt niet werken. Hoe los ik dit op?

Huisarts... of het maatschappelijk werk.

Ja, die huisarts verwijst waarschijnlijk naar het maatschappelijk werk.

Ja, iemand inschakelen voor hulp is verreweg het beste. +1

Hoezeer ik dit ook een goed bedoeld antwoord vind, zou ik het afraden.
Zes maanden onder de terreur zitten van een jonge man die 6 maanden gaat proberen om door agressie zijn eigen zin door te drijven, daar krijg je ongelukken van.
De moeder heeft geen overwicht op de zoon, dat verwijt ik haar niet maar constateer ik uit het verhaal. Dus zij zou moeten veranderen in een stevige vrouw waar niet mee te spotten valt om haar zoon te laten voelen dat hij haar niet kan manipuleren. Ik vermoed dat dit voor de moeder niet gaat, niet zonder hulp van buitenaf in ieder geval.
Een patroon wat al jaren ingesleten is verbreekt men niet zo makkelijk.
Angst voor agressie ook niet.
Hulp van buitenaf kan het patroon van agressor en slachtoffer helpen doorbreken zonder ongelukken.

@Kristal
Eens !!

vraagsteller heeft al gezegd dat een ultimatum stellen niet werkt. het is onzinnig om de situatie verder te polariseren. vraagsteller moet stoppen met verantwoordelijkheid te nemen, ze hoeft dus niet te vragen "wat kan Ik hier aan doen?". ze dient de verantwoordelijkheid laten bij wie ze ligt. het is niet omdat moeder arbeidsongeschikt is, dat ze geen verantwoordelijkheid kan opnemen. moeder moet niet gered worden. als er hulp in het huishouden nodig is, zijn er legio diensten die dat voor weinig geld doen (of aangepast aan je inkomen). moeder moet uit haar afhankelijkheid getrokken worden.
kinderen "moeten" niet voor hun ouders zorgen. er is geen terugbetalingsplicht voor wat "ouders voor je gedaan hebben".
broer geeft zelf aan dat hij zich het zwarte schaap voelt, dat dient ook serieus genomen te worden. hij voelt zich niet bemind om wie hij is, voelt de voortdurende druk om anders te zijn. dit leidt nooit tot een goed resultaat.
Inderdaad kan externe (psychologische) hulp zoeken ondersteunend werken. Zowel voor vraagsteller als voor de moeder. Er zal de neiging zijn te denken dat broer op therapie moet, want hij is "schuld". Maar zo werkt het niet. Hier is niemand "schuldig" of "onschuldig". Als moeder sterker wordt en dochter stapt uit haar reddersrol, dan zal broer vanzelf mee veranderen. Ondertussen kan er dus wel een andere reactie komen op hem. Hem liefdevol en met respect behandelen. Met hem in gesprek gaan over zijn gevoel een zwart schaap te zijn. Maar tegelijk geen rekeningen meer betalen voor hem, zijn kamer niet meer kuisen, eisen dat hij een onkostenvergoeding betaalt als hij thuis blijft wonen voor eten/energie etc., Ook al wordt hij dan "agressief".
Het is heel kies om te zeggen, maar ik denk dat broer een beetje verwend werd. En dat komt nu terug. Tijd om dit om te draaien, en broer als een volwassen man te behandelen die zelf voor zijn dingen moet opdraaien.
Belangrijk is dat hier terug liefde ingevoerd wordt, naar de broer en naar de moeder maar vooral van de vraagstelster naar zichzelf.

Theoretisch zeg ik ja op je antwoord Liveisgreat. De praktijk is echter dat de moeder niet opgewassen is tegen haar zoon. Dat kan ze niet ineens veranderen omdat haar dochter zal zeggen dat ze geen slachtoffer is. De dochter zelf zit midden in de situatie en lijdt daar ook onder dus probeert ze een einde te maken aan deze situatie die de sfeer verziekt in huis. De broer lijdt hier ook onder maar zal zijn makkelijke leventje willen behouden, kost wat het kost: in zijn geval door agressie. Dat is een gevaarlijke situatie. Dus als er daadwerkelijk iets veranderde moet worden, en ik ben een voorstander om de broer op zichzelf te laten wonen (hij is oud genoeg), zal dat het beste gaan met ondersteuning van professionele hulp. Voor mijn gevoel offert de dochter haar leven niet op, maar zij wil juist een fijner leven creeren. Vandaar haar vraag. Je laatste zin deed mij glimlachen naar je Liveisgreat: je snapt wel waarom :)

hahaha, idd kristal die laatste zin is bingo.
Om op je reactie te reageren : ik lees hier veel tussen de regels. Ik weet wel dat dat een risico is, maar het is wat beroepsmisvorming. Wat mij frappeert :
- vraagsteller schuift de schuld helemaal in de schoot van de broer
- vraagsteller beschrijft werkonbekwame moeder als slachtoffer
- broer geeft aan dat hij niet worden gewaardeerd, dat hij een outsider is
- vraagsteller vraagt "wat moet IK doen"
- moeder slooft zich nog uit voor broer
Wat ik daartussen lees is :
- als broer zich een outsider voelt betekent dit dat moeder en vraagsteller een bond vormen tegen hem, alleszins in zijn gedachten. dit lokt reactie uit : als je iemand als outsider behandelt zal hij ageren als een outsider. wat je uitzendt, krijg je terug.
er wordt niet meer gecommuniceerd, er worden constant (niet-werkende) strategieën bedacht om broer in het gareel te krijgen
- vraagsteller is niet meer objectief naar de situatie (dit is trouwens geenszins een verwijt). zij ziet het aandeel van moeder niet meer, buiten dan dat deze bepaalde dingen nog betaalt. maar weinig melding van hoe de gezinssituatie, opvoeding etc... mogelijk het gedrag van de broer in de hand gewerkt heeft.
Gewoon stellen dat broer alleen moet gaan wonen is m.i. wat kort door de bocht. Broer zal zich nog meer uitgestoten voelen en dus wordt de situatie erger ipv beter.

Het is natuurlijk niet zo dat de situatie opgelost is door tegen moeder te zeggen dat ze geen slachtoffer is. Maar het is wel een meer effectieve manier van communiceren. In plaats van "oh nee, mijn moeder betaalt rekeningen en ocharme, kijk wat ze ervoor terug krijgt" gewoon tegen moeder zeggen "zo lang jij die rekeningen betaalt zorg jij zelf mee voor het in stand houden van de situatie"
Hier botsen de verwachtingen van wat je moet terug doen voor wat mensen voor je doen. Verwachtingen brengen altijd miserie. Je kan van broer verlangen dat hij dit of dat doet, maar broer is nog altijd vrij om dat niet te doen.
Beter is denk ik eens kijken wat broer hén kan leren, wat MOEDER moet leren van deze situatie. Ze kan broer niet veranderen, alleen zichzelf. Als moeder inzicht krijgt en groeit ipv de handen in de lucht te slaan om zoveel ondankbaarheid, zal de situatie zich vanzelf veranderen. Hoe langer moeder vasthoudt aan het slachtofferschap, hoe langer de situatie dus zal duren.
Ik zeg niet dat het niet goed zou zijn mocht broer apart gaan wonen, want dat weet ik niet. Ik zeg alleen dat dit niet voldoende is, als moeder het inzicht hier niet uit krijgt zal het leven haar een ergere situatie presenteren om dezelfde les te leren...
Wat je zegt over professionele hulp, dat kan zeker goed zijn, als het er niet enkel om gaat de "schuldige broer" schaakmat te zetten maar ook werkt aan de patronen bij de moeder die tot deze situatie leiden of geleid hebben.
Maar bedank Kristal voor je reactie, je geeft me altijd stof om te denken....

Lieve Liveisgreat... weer zeg ik ja op alles wat je zegt. En dat meen ik oprecht. Maar omdat het om agressie gaat zal dit zeer wel mogelijk exoderen. Daarom kan de zoon beter op zichzelf gaan wonen. En dan, wanneer er voldoende afstand genomen kan worden door álle partijen (niét alleen de zoon, helemaal met je eens) , dan kunnen er veranderingen ontstaan. Veranderingen ten goede, zonder ongelukken. Dan kan de moeder naar haar rol gaan kijken, net als alle familieleden

Maar bij agressie: éérst een veilige situatie creeren.

Kristal, klopt helemaal, als er effectief agressie is moet er eerst een veilige situatie zijn om verder te kunnen.
Het punt is dat ik die dreiging hier niet zo helder zie. ze schrijft wel dat er mogelijk agressie ontstaat als hij alleen moet gaan wonen, maar hoe zwaar weegt dit? is dit reëel of zijn moeder/dochter er enkel maar bang van (bv. omdat er in het verleden al agressie binnen het gezin was van broer of van iemand anders. ik zeg niet dat dat zo is, maar dat is soms een reden voor angst-voor-agressie).
mocht vraagsteller bv. geschreven hebben dat zoon moeder af en toe ook eens aftroeft, dan zou ik de situatie helemaal begrijpen. Maar nu wordt dit als een mogelijkheid afgeschilderd en niet als een zekerheid.
Ik lees eigenlijk (ook weer tussen de regels) dat moeder en dochter zoon buiten willen. Officieel omdat hij niets bijdraagt aan het gezin en, zich niet aanpast aan de verwachtingen. Maar m.i. omdat de situatie zo scheef gegroeid is dat het niet meer draagbaar wordt, EN omdat ze bang zijn.
Terwijl hier eigenlijk rustig en liefdevol zou kunnen gezegd worden "in mijn huis komen GEEN vrienden meer eten en ik betaal je rekeningen NIET meer" , Dus gezond gedrag dat grenzen stelt, ongeacht de consequentie. Die duidelijkheid ontbreekt nu, broer krijgt dubbele boodschappen..
Slachtoffertalk, strategieën bedenken, broer de dieperik in boren, dat is geen gezond gedrag. Bijgevolg wordt alles erger. Met alle respect : ik denk dat iedereen (ook broer!) op elk moment doet wat hij/zij kan met de kennis en mogelijkheden die hij/zij heeft. Dus ik wijs niemand met de beschuldigende vinger.
Ik wil maar zeggen : het is belangrijk dat zij hun angst loslaten voor de reactie van de broer en leren rustig te blijven wat hij ook doet of zegt. En efficiënt reageren (bv. de politie bellen bv.) als het wél zou gebeuren. Dat is ook grenzen stellen.
Als zoon apart gaat wonen en agressief is of er een dreiging bestaat voor agressie (reëel of niet) , zal de angst niet weg zijn. Ze moeten de angst van binnen meester worden, dan zal het langs buiten ook veranderen. OOk al omdat hij- als hij effectief agressief is, zijn impact dan verliest.
Maar zoals gezegd, ik heb hier geen duidelijk genoeg beeld op de situatie, heb daarom voorbehoud om 100% in het "agressie-verhaal-met-broer-als-schuldige" mee te gaan. Ik heb het gevoel dat hier niet alles wordt vertelt (niet dat dat hoeft, maar dat maakt het antwoorden wel gemakkelijker) en dat er sterk vanuit één kant wordt geschreven.

Laten we het verder maar overlaten aan de familie en de vragenstelster. Ik hoop dat ze eerlijk kunnen zijn naar zichzelf en de broer. En daarnaar handelen.
Dank je voor je uitgebreide reactie Liveisgreat. En eigenlijk hoop ik dat jouw visie klopt.

ja Kristal, ik hoop het ook, het is gewoon een aanvoelen maar daarin kan ik de bal mis slaan natuurlijk.
Bedankt voor je feedback het is altijd heel interessant om met jou te communiceren.

Ik heb de vraag nu toch nog eens gelezen en ik kan niet anders dan bij mijn aanvoelen blijven. ik heb zelf al veel agressie meegemaakt (als jongere en als kind) dus normaal gezien als ik iets met agressie lees of zie, komt mijn innerlijke kind direct in opstand. soms ten koste van mijn objectieve inschatting van de situatie. maar hier heb ik dat niet om één of andere reden.
als ik mijn antwoord nog eens herlees : ik denk ik duidelijk maak dat ik het niet uitsluit dat er agressie is. Ik zeg dat niet om mezelf te verantwoorden, maar gewoon omdat ik duidelijk wil zijn naar de vraagsteller. Maar meer dan dat lees ik de angst voor agressie en het polariseren binnen het gezin. Er is geen liefde meer. En dan kan je twee dingen doen : zeggen dat de andere (hier de zoon) moet veranderen. Of zelf veranderen en uit het drama stappen. Als moeder en dochter stoppen met zoon onder druk te zetten en zich niet verder nog iets aantrekken van zijn commentaren , dan raakt de situatie terug in beweging. Vergeving geeft altijd beweging, al weet ik wel dat dat moeilijk is als je midden in een crisissituatie zit. Niet meer reageren op venijnige opmerkingen dus en gewoon in liefde blijven.
Tegelijk en zoals gezegd, zoon mag geen dubbele boodschappen krijgen. Als moeder alles betaalt en hij geen financiële bijdrage moet leveren maar tegelijk constant het gevoel heeft dat hij wordt belaagd, dan krijgt hij een dubbele boodschap. het is beter om vanaf morgen duidelijk afspraken te maken en te zeggen dat hij vrij is om deze te volgen of niet (bv. jij betaalt 250 € (of meer) per maand voor je onderhoud en je betaal ook zelf je rekeningen).. Maar als hij ze niet volgt, dat hij dan op zichzelf dient te gaan wonen. Inderdaad eventueel samen met een professional die vanuit een neutrale positie de situatie kan bekijken en aanpakken. Al zal broer hier waarschijnlijk ook op reageren.
en wat vooral heel belangrijk is, lieve vraagsteller : pak jullie angst aan. Die angst zal niet weg zijn als je broer het huis verlaat. Dit is denk ik nog steeds de belangrijkste les. Suc6

Mooi stuk LiveIsGreat!
Nu hopen dat elk lid uit die familie dit leest... hebben ze wel even gesprekstof...

Precies, dit is waar het fout is gegaan, het zal moeite kosten om moeder in te laten zien, dat zij zelf deze situatie zo gemaakt heeft, maar als ze dat inziet, dan kan ze alsnog stappen ondernemen. De broer heeft te weinig kans gehad volwassen te worden en bij Sentirsy gaat dat te snel.

crea jij zegt met weinig woorden precies hetgeen ik met heel veel woorden trachtte duidelijk te maken. daar gaat het idd +- over, al zou ik het woord "volwassen" niet gebruiken (want ik kan dat niet zo goed definiëren).
domtic, als vraagsteller dit leest en er iets mee doet dan ben ik al blij. maar idd, het is voor enkele tijd gespreksstof :-)