Hoe voorkom ik dat ik in huilen uitbarst tijdens elk persoonlijk gesprek.?

Jezelf afvragen waarom dat zo is.
Vaak is stress en onderliggende problemen de oorzaak.
Zelfonderzoek en rust.
Persoonlijke gesprekken op het werk kunnen erg vervelend zijn.
Persoonlijke gesprekken met intimi: daar mag je wel huilen hoor.

Het voorkomen kan allen als je de oorzaken kent van dit over emotioneel reageren; Dus probeer telkens, liefst met een derde neutrale persoon, te analyseren het waarom. Dan pas kun je een remedie ontwikkelen om dit euvel te verhelpen.

Waarschijnlijk trek jij je alle kritiek persoonlijk aan.
Dat betekent dan dat je de kritiek die je op je werk of dingen die je doet krijgt, op jezelf als persoon betrekt.
Dit moet je dus los van elkaar gaan zien.

Wanneer je voelt dat je in een situatie komt die dicht bij je persoon ligt, of die je op je persoon zou kunnen betrekken probeer dan afstand te nemen, of te relativeren.
Als iemand zegt dat je iets niet goed hebt gedaan probeer hiervan dan te leren wat je beter zou kunnen doen, maar haal hier niet uit dat jij als geheel persoon wordt afgewezen.
Neem de tijd, tijdens een dergelijk gesprek, om over ieder antwoord van jezelf goed na te denken. Of als degene met wie je het gesprek voert iets persoonlijks heeft gezegd vraag dan duidelijk hoe hij het bedoelt, zodat je voor jezelf even kunt reflecteren.

Het belangrijkste is natuurlijk dat jij jezelf als iemand ziet die er mag zijn, die wat waard is. Als jij houdt van jezelf houden anderen ook van jou. Dan kun je leren om nare dingen van je af te laten glijden.

Je laat weten dat je hier veel last van hebt. Tijd om een psycholoog te gaan zoeken, want dit soort conditioneringen is doorgaans goed te verhelpen. Waarom zou je je leven nog verder laten beperken?

Ik denk dat je hiervoor naar een psychotherapeut kunt gaan. Je bent er niet met een adviesje. Je zult dit moeten oefenen om niet meer te huilen; bovendien zal er een oorzaak zijn die mogelijk onverwerkt is.
Vraag maar een verwijzing aan je huisarts, of je kan ook een intake gesprek aanvragen bij de GGD,
Er is heus wel iets aan te doen hoor. Dat je deze vraagt nu stelt aan GV is al een goede eerste stap.

"Hoe voorkom ik dat ik in huilen uitbarst
tijdens elk persoonlijk gesprek."

Ik mag dus vaststellen,
dat je een zeer gevoelig persoon bent;

en als ik dit 'astrologisch' benader,
dan zou het goed mogelijk kunnen zijn
dat je 'een Westers sterrenbeeld' hebt
met 'een water-element';

(het 'element water' staat symbool voor 'emotie')

je mag dan denken aan de Westerse sterrenbeelden:
- Kreeft
- Schorpioen
- Vissen

Het kan natuurlijk ook mogelijk zijn,
dat het met de andere 'facetten' te maken heeft
die in jouw 'geboorte-horoscoop' staan,
andere 'facetten' zoals:
-een Ascendant- en een Descendant,
-een Immum Coeli- en een Medium Coeli,
-een Drakekop- en een Drakestaart
(ook wel genoemd: de Maansknopen),
-een Chiron- en een Pars Fortuna,
-een Zwarte Maan- en een Maan.

Ook kan het mogelijk zijn,
dat jij 'een Chinese sterrenbeeld',
met 'een water-element', hebt;

als 'jouw geboortejaar' op een '2' of een '3' eindigt
(bijvoorbeeld: 1972, of 1973, of 1942, of 1943),
dan heb je daarmee 'een water-element';

en dát zou een (astrologische) verklaring kunnen zijn
van jouw emotionele reactie
tijdens persoonlijke gesprekken.

Ik vertel jou dit,
omdat je op die manier misschien kan leren begrijpen
waardoor jouw emoties zo worden versterkt;

en als je gaat leren begrijpen waar 'iets' vandaan komt,
dán pas kan je gaan kijken, als je dat wilt,
of je 'datgene' kan voorkomen;

en als het mocht blijken, dat het iets is,
wat je niet, of moeilijk, kan voorkomen,
dan kan je slechts kijken,
of je met datgene kan leren omgaan.

Het zou kunnen zijn, dat je mijn (astrologische) uitleg
een beetje moeilijk, of helemaal niks, vindt;
maar mocht je tóch bepaalde vragen hebben,
dan zal ik die vanzelf wel tegenkomen...

In een persoonlijk gesprek laat je jezelf zien.
Ook hier als je dit soort vragen stelt laat je jezelf zien, je stelt je bloot, je opent.

Als je jezelf laat zien gaat de energie stromen, gevoelens komen op. Als je je lang verstopt hebt, heb je veel verdriet opgebouwd hierdoor, als je opent zal dat als eerste eruit komen.
Dit verdriet moet je niet verhinderen, het moet eruit. Wel kun je het er versnelt uit laten (d.m.v. schrijven in een dagboek, of veel persoonlijke gesprekken met een deskundige).

Als het verdriet over het verstoppen (het er niet mogen zijn) er uit is zal het gaan huilen vanzelf afnemen, dan kun je er weer bij zijn, de volle jij.

Veel kinderen in de pubertijd moeten zich dusdanig aan de groep aanpassen dat ze zich verstoppen, zichzelf niet vrij zijn. Dat bouwt dan al verdriet op. De pubertijd is helaas een bikkelharde tijd.

Een nummer dat mij altijd zeer aangesproken heeft is True Colors van Cindy Lauper. Hier een stukje ervan:

But I see your true colors
Shining through
I see your true colors
And that's why I love you
So don't be afraid to let them show
Your true colors
True colors are beautiful,
Like a rainbow


Open als een bloem. soms dicht om zich te beschermen tegen de harde regen, maar als de zon weer komt lekker open. De wereld heeft ook jouw kleuren, jouw bloei nodig.

Er zijn cursusen waar je kunt leren om een lastig gesprek te voeren.
Maar ook cursussen om voor je zelf op te komen
ga naar je huisarts en praat er over hij kan je opweg helpen met goede raad

Het lijkt er op dat je jezelf heel erg aantrekt wat een ander van je zegt, dat je daar onzeker van wordt, dat je dan weer bang wordt van die onzekerheid en dat dat een soort cirkeltje is geworden waardoor het alleen maar erger wordt... Volgens mij ben je heel onzeker van jezelf en wordt dat door elke negatieve ervaring alleen maar erger.

Ik zou hulp zoeken bij een psycholoog.

Voordat je dat doet, kun je jezelf alvast dit eens voorhouden:

Een ander kent jou nooit zo goed als jij jezelf kent. Een ander kan dus nooit zo goed weten wie jij bent, als jij zelf. Daarom zal een ander dus nooit zo veel macht of invloed op jou kunnen hebben, als jij zelf. Alles wat een ander zegt is alleen maar raden, terwijl alleen JIJ het kunt weten. JIJ bent de expert, JIJ weet waarom je dingen doet!

In de pubertijd wordt de mens verder gevormd voor de rest van hun leven, allerlei ervaringen en vooral emotie's moeten hem geschikt maken voor het echte volwassen leven, de maatschappij, je opleiding, je werk, je gezin enz.
Als er ergens tijdens je pubertijd iet mis is gegaan, kan dat invloed hebben voor de rest van je leven.
Zodra je er daar bewust van wordt, ga je er steeds aan denken en wordt je probleem steeds grote en groter.
Hierdoor wordt je steeds onzekerder en zelfs bang voor de confrontatie van een persoonlijk gesprek.
Die angst is weer de voeding voor je probleem, waardoor je probleem alsmaar groter wordt.
Denk niet dat je een byzonder geval bent, zo zijn er tienduizenden!!!
Ergens is ook de maatschappij schuldig hieraan, vanaf de lagere school moet je in een keer doorstomen naar het bedrijfsleven, ze duwen je gewoon er heen, geen tijd om te stoppen, om iets te vragen, even rust te nemen, ander keus te maken, je verhaal te vertellen, nee, je moet door en door.
Dat je bij het schrijven van je eerste vraag hier bij g.v. al een brok in je keel krijgt, geeft aan hoe groot je probleem is, je loopt er als het ware van over.
Maar je stelt in ieder geval nog de vraag, als je probleem nog groter was, stel je helemaal geen vragen meer, het kan dus nog veel erger.
*Je hebt hierdoor al zo veel moeten laten *lees ik hier van je, dan wordt het hoog tijd dat je geholpen wordt.

Kan het zijn dat je eigenlijk al gaat huilen van het verdriet wat je zult gaan krijgen. Dus verdriet wat je nog niet hebt, maar waar je bang voor bent dat je het gaat krijgen.
Dat je als het ware al aan het voor-huilen bent?

Misschien ben je al zo bang voor het gesprek. Bang dat je door het gesprek gekwetst zult worden. Het huilen lijkt een verdedigingsmechanisme om je zo kwetsbaar op te stellen, dan mensen niet meer durven je te kwetsen. Dat je het huilen als een wapen gebruikt.

Net zoals dit antwoord. Je zegt dat je nu ook al moet huilen. Bij het stellen van de vraag. Ben je dan misschien bang voor de antwoorden. Dat je door de antwoorden gekwetst raakt.

Kennelijk ben je iemand die zichzelf zwak vindt. Anderen moeten heel voorzichtig met jouw omgaan. Anders kan je breken. Letterlijk. Misschien dat je ook eigenlijk niet iemand een hand durft te geven.
Het is jouw methode om aandacht te krijgen. Dat klinkt misschien hard, maar iemand die huilt krijgt nu eenmaal veel aandacht van iedereen. Mensen gaan zelfs omkijken. Net zoals een baby.

Dit kan je voorkomen, door jezelf sterker te maken. Door de kracht in jezelf te vinden. Door in te zien dat je hiermee aandacht wil krijgen. Door in te zien dat je jezelf als breekbaar glas ziet. Door in te zien dat het een verdedigingsmechanisme is. Waarvoor?
Vindt de kracht in jezelf. Jij bent sterk, je hoeft niet bang te zijn. Niemand wil je breken, niemand wil jouw vernietigen.

Ik kan het ook mis hebben.