Hoe lang moet iemand psychisch lijden voordat er eventueel euthanasie kan worden gevraagd?

Is heel individueel bepaalt. Staat formeel geen periode voor. Afhankelijk van o.a de motivatie, de soorten behandeling die zijn geweest, lijdensdruk, prognose, ernst van toestandsbeeld, oordelen van arts, onafhankelijke psychiater , de inspectie, nauw betrokkenen. Meer weet ik zo even niet

Vrágen kan natuurlijk altijd, daar is geen norm voor. Of een arts ingaat op het verzoek, hangt af van zijn/haar eigen overtuigingen rondom levensbeëindiging, ervaringen in de praktijk, en natuurlijk de hele situatie van de patiënt.

Een arts mág in Nederland euthanasie toepassen wanneer is voldaan aan allerlei zorgvuldigheidseisen. Ik benadruk dat het mág; het hóeft niet. Ook wanneer een patiënt objectief gezien voldoet aan de criteria, is een arts nooit verplicht mee te werken aan euthanasie of hulp bij zelfdoding.

Als een arts in principe niet tegen euthanasie is, is het belangrijk dat het uitzichtloos en ondragelijk lijden van de patiënt door de arts invoelbaar is. De richtlijnen spreken daar duidelijk over. Dat betekent dat een patiënt die een onderbeen mist dat misschien wel zó verschrikkelijk kan vinden dat hij niet meer wil leven, en feitelijk zou je kunnen spreken van uitzichtloos lijden omdat een been niet opnieuw zal aangroeien, toch zal waarschijnlijk geen enkele arts dit lijden kunnen invoelen als ondragelijk: met een handicap als deze is immers voor veel mensen goed te leven, en met de prothesetechnieken van tegenwoordig kan zo iemand vaak zelfs vrij goed lopen.

Dat is wel een lastig punt bij psychisch lijden, omdat het minder zichtbaar is en daarom vaak ook moeilijker in te voelen. Dat neemt trouwens niet weg dat de meeste artsen zich er zeer wel van bewust zijn dat bijvoorbeeld een ernstige therapieresistente chronische depressie een vreselijke ziekte is.

Naast de ondraaglijkheid moet het lijden ook uitzichtloos zijn. Dat betekent dat het niet moet gaan om een ziekte die vanzelf weer overgaat, en dat het duidelijk moet zijn dat adequate behandeling gefaald heeft.

Als aan deze eisen is voldaan en een arts vindt dat de patiënt in aanmerking komt voor euthanasie, dan moet er in elk geval altijd nog een tweede arts bij komen om dat nogmaals te beoordelen. Vaak is dat de SCEN-arts. Om te voorkomen dat bijvoorbeeld behandelmogelijkheden over het hoofd worden gezien en om nog eens iemand met frisse blik te laten uitzoeken of euthanasie nu écht is wat de patiënt wil.

Van een tijdsduur is dus geen sprake: de wet spreekt van ondragelijk en uitzichtloos lijden. Dat is niet gebonden aan ziekte, leeftijd of duur van ziek-zijn. Wel is euthanasie bij psychisch lijden een moeilijker onderwerp dan bij lichamelijke ziekte. Uit onderzoek én de praktijk blijkt dat artsen terughoudender zijn met euthanasie bij psychische ziektes.

Een psychiater zal niet snel overgaan tot euthanasie. U kunt voor hulp contact opnemen met de NVVE de Nederlandse vereniging voor een vrijwillig levenseinde. zie betreffende website.

Euthanasie bij ernstig psychisch lijden is niet duidelijk geregeld en mede daarom een moeilijke indicatie voor euthanasie.
Een criterium moet zijn dat het lijden uitzichtloos is.
Bijvoorbeeld: Iemand die in een depressie geraakt, als dat een heel ernstige is, kan verschrikkelijk lijden. Maar in beginsel is een depressie niet uitzichtloos, omdat die (vaak) goed behandelbaar is. De situatie is niet uitzichtloos dan, hoe erg het lijden tijdens de depressie ook is. Bij psychisch lijden moet sprake zijn (net zoals bij lichamelijk lijden) van een toestand die geen zicht meer geeft op verbetering. Twee artsen moeten vaststellen dat daarvan sprake is.