Hoe kan jij mensen helpen die geen uitzicht meer hebben?

Dat hangt af van de mate waarin deze mensen geholpen willen worden. Trouwens, dat geldt voor alle mensen.
Als deze mensen, die zoals jij stelt, geen uitzicht meer hebben, jouw gezelschap op prijsstellen, kan je ze helpen met een luisterend oor, een vriendelijk woord, een dagje uit, een wandeling door de natuur, etc. Dan kan je die mensen een waardevolle dag, of misschien slechts een waardevol moment geven. En dat is m.i. helpen. Oplossen niet, maar dat was geloof ik ook niet je vraag.

Nabijheid geven, laten zien dat je er wil zijn voor de mensen die geen uitzicht meer hebben. Een luistert oor en een arm om de schouder zou een steun zijn.

Door er simpelweg voor die mensen te zijn, naar hun invulling en behoefte.

proberen die mensen wat afleiding te geven, eventes naar buiten. gewoon even een spelletje doen. of praten.
in ieder geval zorgen dat ze even wat plezier hebben ookal is het maar voor eventjes.

Hangt, zoals altijd, van een aantal zaken af. O.a. van wat er aan de hand is.
Mijn pers. ervaring is dat je van alles kunt doen.
Luisteren, helpen in de huishouding of de verzorging, link naar de buitenwereld zijn, boodschappen doen, formulieren invullen, allerlei zaken regelen, zoals kwesties met instanties, financiën, leuke dingen organiseren etc. etc.
Reken er wel op de persoon in kwestie niet altijd een goed humeur zal hebben en er ook het een en ander op je afgereageerd zal worden.
Mantelzorgen levert je veel op, maar kan ook veel energie kosten. Het is belangrijk dat je ook goed voor jezelf blijft zorgen en iets hebt om je eigen energie op te laden.

Gewoon er voor ze zijn, en luisteren naar hun verhaal.
Ze omhelzen en knuffelen, en vooral bidden voor ze.

ik vind dat niet zo makkelijk, praten en begrip tonen.
wat ik in zo'n geval doe is het huis van betrokkene eens goed schoonmaken.
mensen die geen uitzicht meer hebben, hebben de neiging de boel te laten verslonzen, en zo'n schoon en opgeruimd huis kan ze veel goed doen.

"Hoe kan jij mensen helpen
die geen uitzicht meer hebben?"

Het is éérst de vraag,
of degene, die geen uitzicht meer heeft,
geholpen WIL worden.

Áls degene, die geen uitzicht meer heeft,
geholpen WIL worden,
dan kan men degene,
die geen uitzicht meer heeft,
slechts helpen,
door inzicht en overzicht te geven;

dáármee kan men andere mensen helpen
zichzelf te helpen...

Vragen wat jij kan betekenen voor diegene.
Vaak vullen wij de behoefte in van een ander,
hij/zij zal het wel leuk vinden als ik langskom
of hij/zij wil vast niemand zien.
Vraag waar er behoefte aan is, en ook als dit is dat ze liever alleen zitten, dan respecteer je dat.
Je kan dan eens een kaartje sturen of even opbellen en laten merken dat je altijd openstaat voor welke hulp dan ook.

een luisterend oor, en soms heel stil zijn, gewoon er zijn. Daarbij de persoon wel betrokken houden (indien mogelijk) Ik heb pas in mijn omgeving, en dat vond ik ongelovelijk knap, een gezin gezien welke de moeder zo betrokken hield. Echt tot het laatst toe werd ook aan haar gevraagd of iets wel of niet mocht en alles ook verteld. Soms was het voor anderen vreemd dat, terwijl zij zo ziek was, ze haar vroegen of ze wel of geen snoepje mochten. Maar hun antwoord was, als we om haar heen gaan lopen, is het net of ze er al niet meer is en we willen nog zolang mogelijk van elkaar genieten.

als mensen zeggen dat ze in een uitzichtloze situatie verkeren is er nog hoop, want aangeven hoe hun situatie is moet gezien worden als een alarmsignaal. Als mensen nergens meer over praten is het uitkijken geblazen

Ondergetekende loopt al enige jaren in de mallemolen van het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis,
niet voor mij persoonlijk maar voor mijn vrouw die al sedert 1997 diverse carcinomen heeft, en nog steeds lijdt aan verscheidene soorten. Telkenmale zweren we bij alles wat ons lief is dat DIT echt de allerlaatste chemokuur is, telkenmale moeten we constateren dat, ondanks alle flexibiliteit uit ons wezen is gezogen, we doorgaan en daarin erg rigide zijn geworden. Waar andere mensen spreken over uitzichtloosheid, zien wij ondanks de donkere waas van vertroebeling toch weer een lichtpuntje, soms dient het zich aan als we thee drinken en we een klein mannetje met een zojuist gekregen gele ballon zien lopen en lachen. Om vervolgens weer geschrokken naar achteren te moeten kijken als de realiteit in de vorm van een fatale hoestbui zich aandient bij één van de andere patiënten.
Toch wint steeds dat mannetje....
Misschien, soms denk ik misschien had ik haar euthanasieverklaring moeten verzilveren in een humane offerande van het onbekommerde inslapen, een streep onder een niet door jezelf geschreven hoofdstuk van je leven, maar wel een hoofdstuk welk uitsluitend omtrent jou draait.
Ik help mensen met mijn rigiditeit, niet met medelijden, zou ik medelijden tonen aan die mensen, dan hebben ze totaal niets aan mij. Ze weten dat ze het niet gaan redden, of dat ze blijvend invalide worden door de chemokuren en de bestralingen, slechts enkelen zullen het afschrikwekkende lijden van uitzichtloosheid achter zich laten en nog lang gelukkig leven, maar géén van deze mensen zal ooit die strijd willen en kunnen vergeten, in geen 100 jaar.

Ik help ze dus door normaal tegen ze te blijven doen, niet te behandelen als melaatsen, niet te ontlopen,
een luisterend oor te zijn als daar hun behoefte ligt, mijn tranen inslikken en proberen een glimlach op
mijn gezicht te plooien.

Een paar weken geleden, zakte ik huilend in elkaar op de gang, een allerliefst meisje van net 19 jaar, heel
veel mee gepraat, moed ingesproken, had die ochtend een chemokuur, ze zwaaide me gedag en riep me.
Ik zag dat ze niet goed werd en in mijn armen blies ze haar laatste adem uit..... 'rust zacht kleine meid, bedankt
dat ik je mocht kennen', dat waren mijn laatste woorden aan haar, ze heeft ze vast gehoord.