geloof ouders ten koste kleding kind?

Heel goede vraag!

Prima verwoord ook, veel van je leeftijdsgenoten zouden daartoe niet in staat zijn.

Ik kan je geen klip en klaar antwoord geven, want ik weet het ook niet.

Wat ik wel weet is dat hier twee dingen spelen. Ten eerste de juridische rechten en plichten: je ouders hebben zeggenschap over jou, want jij bent wettelijk gezien redelijk onmondig. Maar hoe ver gaat die zeggenschap? Ik zou het niet weten.

Ten tweede de morele rechten en plichten. Wat "kun je maken" en wat niet? Hoe ver moet je gaan bij het rekening houden met elkaar? Is er een compromis mogelijk, bijvoorbeeld naar een feestje "jouw" kleding aantrekken, en thuis "burgerkleding"? Maar hoe zit het dan met school, is dat een feestje of is dat thuis?

Ik denk niet dat er een antwoord is. Alleen maar overwegingen. Ik hoop dat ik je er daarvan een paar heb kunnen meegeven.

ik begrijp je situatie helemaal.
ook ik werd week in week uit meegesleept naar de kerk, totdat het me zodanig tegenstond dat ik zodra het niet meer hoefde nooit meer ben gegaan.
gelukkig mag je daarin nu een eigen keuze maken, dat is al een hele stap vooruit.

wat betreft de kleding, dat is moeilijk.
ik droeg op m'n 15e wat ik wilde, want op die leeftijd ben ik het huis uitgegaan.
maar zolang je nog thuis woont, heb je je vrees ik toch te schikken.

mischien kan je een soort deal maken met je ouders,
dat als je naar school en naar visite ofzo netjes gekleed bent zoals je nu gewend bent
en dat je in de vrije tijd , weekends en savonds als je wil je eigen kleding aan mag

Ja hoor, dat mag je zelf bepalen, zolang je die kleding draagt in je eigen huis en van je eigen verdiende geld koopt. Vermoedelijk wringt hem daar een beetje de schoen.

Zelfs was ik iets ouders voor ik de keus mocht maken niet meer naar de kerk te gaan (en volgens mij ook iets heftiger; het woord respect kwam ECHT niet over mijn lippen op die leeftijd) maar op één punt had mijn vader -achteraf; toen vond ik dat natuurlijk monsterlijk achterlijk en bekrompen - gelijk : in zijn huis, golden zijn regels. Het feit dat ik het geloof niet overnam was één ding, het feit dat ik me daar zo overduidelijk tegen afzette was een ander. Het eerste vonden ze - uiteraard - erger, het tweede was prima, maar dan wel in mijn eigen tijd. Zij gingen met mij zo de straat niet op - en dat was natuurlijk ook hun goed recht.

Ik kleedde me meestal op weg naar school om, bij een vriendinnetje of op school in de toiletten. En voor ik naar huis ging moest het meeste (ergste) er dan weer af. Als ik voor een andere stijl had gekozen, hadden ze daar vermoedelijk ook wel problemen mee gehad, maar mijn keuze voor punk was natuurlijk niet geheel toevallig. Als je dan toch gaat rebelleren, zoek je wel het schokkendste uit wat er is. En daar voel je je dan ook echt toe aangetrokken. Pas later kom je er achter dat die mensen ook niet allemaal zo gelukkig zijn als ze op dat moment lijken (soms zelfs integendeel!), maar daar achterkomen hoort allemaal bij volwassen worden, en dat moet je in je eigen tempo doen. Maar, helaas, wel binnen de restricties van het gezin. Dat was dertig jaar geleden niet anders dan nu volgens mij.

Wat je ook doet, deze periode hoort erbij. Zorg dat je nooit helemaal breekt met je achterban, want er komt een moment dat je ze weer waardeert en nodig hebt. En bij mijn ouders viel dat gelukkig mee, maar sommige ouders zitten ZO vastgeroest in hun geloof, dat ze zelfs hun kinderen kunnen laten vallen. Volgens mij hebben die gewoon de bijbel niet goed gelezen. Van mijn vader was de Verloren Zoon gelukkig het lievelingsverhaal.

Kleine tip : misschien kun je een gospel-band vinden met een beetje metal uitstraling ; misschien dat ze dat wel pikken. En kijk waar je de grens kan trekken. Een zwarte broek en shirts lukt meestal wel, veel leer en kettingen ligt veel moelijker. Misschien vind je een middenweg.

Goeie vraag en herkenbaar, ook al is mijn puberteit al de nodige jaren geleden.
Ik weet niet wat voor aanmerkingen jouw ouders op metalkleding hebben, waarschijnlijk is het te 'heftig' voor ze.
Je hebt gelijk dat je door het geloof van je ouders bepaalde beperkingen hebt maar hoe erg is dit?
Je hebt besloten niet mee te gaan in hun geloof en je keert je er zelfs vanaf. Je ouders zijn je tegemoed gekomen dat je niet meer mee naar de kerk moet, voor hun al een hele stap denk ik.
Overleg eens met je ouders wat ze zo tegen staat aan de kleding die jij zou willen dragen, misschien kunnen jullie tot een compromis komen, ieder iets toegeven.
Jouw ouders hebben zolang jij minderjarig bent nog alles te vertellen over je en voor de goede sfeer in huis is het belangrijk dat jullie er samen uitkomen.

Wat naar dat je niet zelf mag weten wat je draagt.

Het enige wat je hier aan kan doen is praten met je ouders.
Zoek een compromis: "als ik mijn eigen kleding uit mag kiezen, dan doe ik dit en dat voor jullie."
Ga er vooral geen ruzie over maken, maar praat op een redelijke manier en laat zien dat dit een heel bewuste keuze van je is en dat je volwassen genoeg bent om die te maken.

Verder vraag ik me af hoe serieus je bent in het luisteren van metal, of je het wel echt leuk vindt en begrijpt wat het inhoudt, of dat je het puur doet om je af te zetten tegen je ouders.

Je zegt: "Ik luister metal, en de teksten zijn negatief. Die teksten doen mij niets, ik weet dat ze het niet bedoelen. en de bands waar ik naar luister, de personen zijn gelukkig (athans lijkt het)."
De teksten zijn een heel belangrijk deel van metal, ik weet niet naar wat voor bands je luistert, maar geloof me, veel bands menen (in elk geval deels) wat ze zeggen.
Als je niks hebt met de teksten moet je dus misschien eens nadenken of het wel iets voor jou is.
De mensen die metal maken zijn ook zeer zeker niet altijd gelukkig, vaak zijn deze zelfs gewoon geestesziek.
Kijk bijvoorbeeld naar Burzum, die brandt in zijn vrije tijd (en dan bedoel ik als hij niet in de gevangenis zit) fijn kerken tegen de grond.
Nu wordt er bijna altijd het verband gelegd tussen metal en het satanisme, en terecht, dus misschien begrijp je waarom je gelovige ouders er zoveel problemen mee hebben.

Als je er toch metal uit wil zien, dan kan dat ook zonder bandshirts.
Lang haar, een (kapotte) spijkerbroek, een zwart shirt en een paar kisten toveren je zó om in een headbanger.

En als je je toch met Satan in wil laten, waarom laat je het goede gedrag dan niet gewoon helemáál vallen?
Trek je gewoon niks aan van je ouders, koop je bandshirtjes en trek ze lekker aan.
Mochten ze hier over zeuren, dan kan je ze altijd nog aan Satan offeren.

Heel goed van je... Je laat zien volwassen te worden, dat is heel fijn... En ga zo door, je komt er wel... Dat je niet naar de kerk wilde is heel goed, want alleen als het klopt dan doe je iets... En als het niet klopt dan laat je het... Zit nog een paar jaartjes uit, en ga dan zelfstandig worden...

Heel goed, ga zo door...

Je bent een kristal-kind...

Kunnen jullie er niet gewoon over eens worden dat meningen nu eenmaal verschillen?

Het is normaal om respect te hebben voor mensen, ook als je het niet met hun mening eens bent. Op die manier kan er constructief gediscussieerd worden. Zo te lezen hebben je ouders wel respect voor jou, maar geen respect voor jouw levensovertuiging (metalhead). Op dezelfde manier respecteer jij wel je ouders, maar niet per se ook hun overtuiging (christelijk). En je hoeft geen respect te hebben voor ieder geloof, zolang je de gelovigen maar met respect behandeld.

Geloof verkrampt. Ieder mens dient in vrijheid te leven. Elke vrijheid geeft de mensen de dimensie om na te denken over zijn eigen ontwikkelingen en doelstellingen in het leven. We hoeven niet te luisteren naar narcistische leiders en volksmenners. Wees trots op je zelf en kies voor je eigen richting.

Hoe wordt jouw kleding gekocht dan? Gaan je ouders mee om je kleding te halen? Misschien kun je je stijl langzaam maar zeker in jouw richting werken, zodat je ouders eraan kunnen wennen. Misschien dat je met ze kunt overleggen om op feestjes en verjaardagen hun stijl kleding te dragen en verder jou eigen stijl. Persoonlijk vind ik dat je het op je 14e/15e wel zelf mag bepalen (of het moet wel erg extreem zijn dat je je school niet meer inkomt :p) Zeker als je je eigen kleding aanschaft. Als je er echt niet met je ouders uitkomt zou je natuurlijk kunnen overwegen 1 of 2 setjes kleding bij een vriend neer te leggen, maar ja dan moeten die ouders het daar natuurlijk ook weer mee eens zijn :(.
Moeilijk, moeilijk. Ouders die hun wil opdringen...Meestal werkt dat averechts.

Je kunt ook eens met je ouders om de tafel gaan en vragen wat ze wel acceptabel vinden, dat jullie misschien een soort van gulden middenweg kiezen.

Is je kledingstijl zo extreem dan? Vanwege rockende skeletten en zingende duivels?

Dit probleem is niet exclusief afhankelijk van geloof hoor. Ik wilde op mijn 13e een cd van thunderdome, maar daar stond een agressief plaatje op, dus dat mocht ik niet van mijn ouders. Terwijl ze helemaal niet gelovig zijn. Zij vonden dat gewoon slecht voor mij.
En ik mocht ook niet alles dragen wat ik wilde hoor, en dat geldt voor veel kinderen met niet-gelovige ouders.
Enmet zondagen en feestdagen worden kinderen van atheistische ouders eegesleept naar opa en oma of musea, en zitten zich dan daar te vervelen. Ik bedoel: elk kind moet van alles van zn ouders waar ie geen zin in heeft, dat hoort gewoon bij het kind-zijn.
Maar ik denk ook dat het heel normaal is dat je op je 14e zelf keuzes wil gaan maken, die soms botsen met die van je ouders, en dat je ouders daar moeite mee hebben.

Wat voor kleding precies vinden je ouders niet goed? Is het dingen met heel agressieve teksten of bloederige plaatjes? Of gewoon de hele look?
En weet je waarom ze het precies niet willen?
Ik kan me voorstellen dat ze met sommige bandnamen moeite hebben, en met de gewelddadige slogans en plaatjes die op flink wat metalshirts staan.
Ik heb zelf niks met die agressieve teksten, maar hou wel metal. En droeg vroeger ook shirts van zulke bands. Maar ik heb nooit dingen gedragen met agressieve teksten of plaatjes erop. Want ik kan wel zeggen 'mij doen die teksten niks, het gaat om de muziek', maar als je zo'n shirt draagt, promoot je ook de tekst die erop staat. Je geeft dan non-verbaal toch aan dat je achter die teksten staat, en dan denken mensen toch dat je het ermee eens bent. Tuurlijk kan je iedereen uitleggen dat dat niet zo is, maar je spreekt natuurlijk niet met iedereen die jou langs ziet lopen.
Bedenk eens of je dat wel wilt, die teksten promoten.

Je klinkt als een heel redelijk persoon, die ook zich kan inleven in zijn ouders. Super! Gebruik dat, ga met ze overleggen, vertel ze dat je je kan voorstellen dat het voor hen minder leuk is. En dat het voor jou heel belangrijk is.
En zoek compromissen: Kijk of er shirts te krijgen zijn van je favoriete bands die minder aanstootgevend zijn, bijv eentje met alleen een naam erop. Of plaatjes die zij minder erg vinden.
En als een van jouw favo bands een naam heeft die je ouders heel vervelend vinden om jou te zien dragen, stel dan voor dat je van die band dan geen shirt koopt, maar van een andere favo band met een minder vervelende naam.

Ik hoop dat jullie er uit komen samen!

Een vriend van mij is metalhead maar ook gelovig. De afspraak die hij met z'n ouders heeft gemaakt is dat hij zelf z'n kleding mag uitkiezen, maar het mag niet beledigend of kwetsend zijn tegen het christendom.

Hij gaat naar de kerk met kisten en een lange broek met kettingen. Hij is vrij om elke bandshirt of -trui te dragen zolang het maar niet botst met het geloof. Daarom draagt hij liever een funshirt.

Ik zou het er eens met je ouders over hebben. Je kunt misschien wel veel bereiken als je een beetje onderhandelt.

Eigenlijk ben ik het met je eens. Je bent 15 en kan heel goed zelf bepalen wat je draagt.
Echter, ik zou je willen adviseren toch je ouders en hun wensen (en geloof) te respecteren.

Ze hebben voor je gezorgd, je alles gegeven, ook als dat niet bij je past, hebben ze toch hun best voor je gedaan.
Ik denk dat het belangrijk is dat je laat weten dat je je anders voelt, en dat je dat niet hoeft te verbergen, maar ik zou er ook geen punt van maken...

Over een paar jaar woon je waarschijnlijk lekker op jezelf, en kun je doen en laten wat je wilt zonder iemand voor het hoofd te stoten.

Ik zou me dus nu even afvragen of ik genoeg van mijn ouders hou om aardig voor ze te zijn op dit punt.
Zodra ik echter op mijzelf woon, ga ik wel lekker dragen wat ik zelf wil!
Alleen bij bezoek aan ouders pas je je dan nog weer even aan. Gewoon uit respect voor hun mening.
Je hoeft echt niet eeuwig in de toekomst zo te lopen.

Misschien ook kun je een compromis vinden? Een tussenweg tussen wat je ouders willen dat je draagt, en wat je zelf zou willen dragen?

Zwak je metal outfit een beetje af, maar doe wel iets kleins waar je ouders even aan kunnen wennen.
Even op eieren lopen, voorzichtig met ze doen, en laten wennen!

Als jij je verder netjes gedraagt, en kleine beetjes metal toe laat in hun leven eerst, dan heb je de grootste kans dat zij de verandering ook aankunnen :-))

heeeeel veel succes gewenst, want ik weet uit ervaring hoe moeilijk het is om je aan te passen aan iets wat niet bij je hoort!

Toegevoegd na 7 minuten:
* Misschien heb je hier iets aan om als tijdelijk compromis te gebruiken.
http://nl.wikipedia.org/wiki/White_metal

Je ouders horen je op te voeden, te koesteren, je te helpen ontdekken wie/wat je bent en je te behoeden voor fouten die onomkeerbare gevolgen hebben.
Ze moeten je speelruimte geven om je eigen fouten te maken om daar ook van te leren.
Ze moeten je entiteit en integriteit respecteren.
Zo, dat gezegd hebbend, de praktijk.
Gelovige mensen , waar ik zelf beslist een van ben.
willen hun kinderen graag opvoeden "in de Heer"
Wij vergeten daarbij wel eens dat we IN DE WERELD
leven.
Later moet je je daar staande houden.
Het zou mooi zijn als je door de liefde en het voorbeeld van je ouders ook tot geloof komt.
Om te geloven moet je ook weten wie je bent, geloof is een keuze.
Daar kom je maar op een manier achter, interactie met je omgeving en de mogelijkheid tot spiegelen.

Ik denk dat je vast wel wat met je ouders kunt bereiken, koop kleding ZONDER antichristelijke (demonische ) uitingen die verder jouw stijl vertegenwoordigen.
Probeer voorzichtig hun tolerantiecapaciteit te verhogen, zodat ze ook met JOU meegroeien.

Wees lief, geduldig,respectvol tegen hen (ze hebben echt het beste met je voor) maar probeer wel hen duidelijk te maken dat respect een wederkerig beginsel heeft.

Als je je totaal geen ruimte geven, betekent dat, dat ze weinig vertrouwen hebben in hun eigen aan jou gegeven opvoeding.
Bovenstaande is een zeer krachtig argument om voorzichtig wat meer ruimte voor je eigen behoefte te creeren.

Denk er wel om dat gelovigen veelal door schade en schande wijs geworden zijn, hier praten ze echter moeilijk over.
Vragen, hoe deed jij dat papa/mama,
geeft ruimte om van hen te leren en te onderzoeken waar hun eigen grenzen liggen en niet die van de dominee/priester/voorganger.

Ga het gesprek met hen aan en doe dat begripvol.
Je zult waarschijnlijk verbaasd zijn over het resultaat.
Immers, waar de Here woont gebiedt Hij ZIJN Zegen
Ook de laatste zin is een goed argument om samen met je ouders een fijne jeugd te hebben.

Veel sterkte.

Ja dat vind ik wel ,jij mag kiezen wat je wil dragen...je bent je natuurlijk aan het afzetten ,daarvoor ben je ook 15 jaar. En dat geeft ook niet. Als je maar tegen je ouders zegt dat jij andere keuzes maakt dan hun zouden willen. Maar dat dat niets met hun en hun geloof te maken heeft.
Want over smaak valt niet te twisten .Succes!

Ik ben van mening dat wat je ouders doen een vorm van kindermishandeling is. Zou zeggen ga eens met jeugdzorg praten. Wellicht kunnen die je verder helpen.