Wat kan zijn dat ik elke dag aan de dood denkt?

Dat is een teken van wijsheid en moed...

Je eigen mortaliteit onder ogen te zien, daar heb je moed voor nodig... TOP...

Wat zit daarachter: R E A L I S M E . . . want het kan zomaar waarheid worden...

Ik mijn ogen is dat wijsheid en ik zie dat in je persoon, heel fijn om dat te mogen zien... Ik waardeer dat, maat...

Dat zegt mij dat je een oude ziel bent, met wie ik mij verwant voel. Ik heb een paar mensen verloren door zelmoord en dat doet nog steeds intens veel pijn,

Waarschijnlijk ben je bang om dood te gaan.
Probeer deze gedachten van je af te zetten, leef in het hier en nu en geniet van iedere dag.
Ieder mens gaat dood, maar daarna zou er iets heel moois kunnen volgen.

Misschien heb je op jonge leeftijd iemand verloren wat grote indruk heeft gemaakt. Of je wilt nog een boel uit het leven halen wat je nog niet hebt gedaan en nog dingen moet afhandelen waar je misschien spijt van hebt. Het leven heb je zelf niet altijd in de hand.

Ik herken het wel maar dat komt om mijn moeder is overleden toen ik 9 was en amper afscheid heb kunnen nemen, het ging zo vreselijk onverwachts. Dan denk ik als ik ruzie heb gehad met mijn man of zoon dit altijd voor het slapen gaan nog goed maak voor het geval ik er morgen niet meer zou zijn en dit dan voor hun als nare herinnering achter zou blijven.

Ik ben het helemaal met Antwoordman eens.Soms krijgt een mens zoveel te verduren dat het je allemaal teveel wordt.Zoek professionele hulp voor je problemen.We bedoelen het echt goed en willen je helpen.Laat je helpen babyfaced.Het is nog nooit zo donker geweest of het wordt wel weer licht.Blijf niet zo doorlopen.

Je bent je bewust van je sterfelijkheid. En in periodes dat het niet lekker gaat komen dit soort gedachtes steeds vaker voor. Dat is geen goed teken. Je denkt de negatieve kant op, terwijl je nu moet proberen vooruit te denken en dan op een positieve manier. Probeer elk probleem, hoe moeilijk ook, te zien als een uitdaging die je GAAT overwinnen. Zoek hulp als je zo vaak aan de dood denkt, het leven kan nog heel veel moois brengen, dood ben je nog lang genoeg. Praat met iemand die er verstand van heeft, een professional. Je bent het waard om van het leven te genieten, ondanks alle obstakels op je pad.

Regelmatig geef je reactie's en antwoorden , die enigzinds verstoort klinken.
En met verstoort bedoel ik een ander , wat verwrongen antwoord dan je normaal zou verwachten.
Soms zo erg, dat ik er even van schrik!
Het kijkt wel of je zelf in een soort tweestrijd zit, waarbij de ene helft het flink voor zijn kiezen heeft gehad in het verleden, terwijl de andere helft door enigzinds overdreven en hard te reargeren het andere probeert te compenseren.
Soms zie ik in je antwoorden een verbitterd en getergt mens, die wanhopig probeert het karretje weer op de rails te krijgen.
Het daarbij denken aan de dood is het denken aan een uitweg, een wegvluchten van hier.
Maar dat wil je eigenlijk helemaal niet, dat is weer die andere ik.
Die andere ik, heeft ook hier deze vraag gesteld, deze ik wil gewoon verder met het leven.
Vergeef me als alles bij jou anders in elkaar zit, maar dit was wat ik bij jouw vraag voelde en in je antwoorden lees.

Het is natuurlijk afhankelijk van hoe jij deze vragen aan jezelf stelt. En alle gegeven antwoorden op jouw vraag zijn geen antwoor voordat jij ons deze vraag beantwoord.

Hoe stel je die vragen precies? Kun je dat aan uitleggen? Vraag je het je af, omdat je bang bent dat het kan gebeuren? Raak je in paniek als je deze vragen bedenkt? Of zijn het meer luchtige vragen die je jezelf stelt, omdat je geen kansen in het leven wilt missen als je morgen dood zou gaan? Kun je ophouden met denken aan de dood, of heb je hier geen controle over? Kun je ons op deze vragen antwoord geven? Dan kunnen we ons een beeld van je vormen om jou een zinnig antwoord te geven.

Sla die huisarts gewoon over, die hebben meestal geen oor voor dit soort klachten door tijdgebrek of desintresse.
Bel gewoon eens met de stichting Korrelatie, een laagdrempelige hulporganisatie die specialisten heeft op het terrein van zorg en welzijn.
0900-1450, doen!

Beste Babyfaced,

Goed dat je deze vraag stelt, ik ben het volledig eens met een aantal andere antwoorden hier, dat je misschien hulp nodig hebt en dat het in ieder geval geen kwaad kan om eens met je huisarts te gaan praten, die kan je indien nodig altijd doorverwijzen naar de juiste hulpverlener.

We hebben hier op de site wel eens aanvaringen gehad, laat ik duidelijk stellen dat dat van mij uit niet persoonlijk bedoeld is geweest (kan ook niet, ik ken je niet), maar dat die dingen gingen over de manier waarop je soms antwoorden geeft en dergelijke, daarvan vind ik nog steeds dat het beter kan, maar dat heeft niets te maken met wie je bent of wat ik van jou vind.

Af en toe aan de dood, of zelfs aan zelfmoord denken schijnt gezond te zijn, een manier om dingen in het juiste perspectief te plaatsen zogezegd, maar de manier waarop jij omschrijft dat het bij jou gebeurd klinkt echt niet als iets wat 'normaal' is of nog gezond. Zonder je overigens daarmee in een hokje te willen plaatsen of te 'veroordelen' wat je doormaakt. Dit kan heel goed een ziekte zijn, (depressie is namelijk een ziekte, maar overige verschijnselen zijn ook niet uitgesloten, daarom is het handig om een professional om advies te vragen) waar je dus allerminst zelf iets aan kunt doen, daarom vind ik dus ook dat je hulp nodig hebt.

Ik hoop dat je er door met de juiste mensen te praten (in eerste instantie dus de huisarts) snel weer bovenop mag komen en ik wil je daarbij veel sterkte wensen.

ik zou heel gauw hulp gaan zoeken als ik jou was,volgens mij zit je idd in een depressie en daar kom je zelf zonder hulp niet uit,geloo me,ik heb het zelf ook mee gemaakt,ik geniet nu gelukkig weer volop van het leven

Misschien ben je bang voor de dood of zijn er geliefde personen in je omgeving doodgegaan.
Je hoeft het niet uit de weg te gaan, maar het moet ook geen obsessie worden.

Als je er zelf,en de mensen om je heen er geen last van hebben, is er niks aan de hand.
Gaat vanzelf weer over.

Ik sluit me aan bij Xinix ,hoef er eigenlijk niets meer aan toe te voegen, je LEEFT en dat ben je je wel degelijk van bewust, je leven leven zorgt dat je realiteiten gaat zien en erover nadenkt.. TOP! Je kunt ook alles maar wegstoppen en er niet eens over na willen denken laat staan praten, maar dan leef je niet intens ben ik van mening, ik ben van mening dat deze gedachten gebeuren als je wat ouder en wijzer wordt en graag iets van je leven wilt maken in de positieve zin, genieten, intensiviteit, willen leren..daarvoor ben je nog veel te veel bezig met je identiteit waar te maken en zoekende naar wat je wilt bereiken. Ik heb het de laatste tijd ook veel gedaan, niet met angst, vroeger was ik veel angstiger voor de dood, maar dat word steeds minder doordat je er juist over nadenkt en leest... Goede Vraag dus! +1

Zolang je hier geen last van ondervind kan het zijn dat dit gewoon een onderwerp is wat je bezig houdt. Klinkt suf; maar ik weet uit eigen ervaring dat ik altijd een aantal vaste onderwerpen heb waar ik over nadenk.
Praat er eens over met andere mensen, er zijn vast meer die dat hebben.

Toegevoegd na 5 minuten:
Wanneer je er wel last van hebt dat je over dit soort dingen nadenkt zou ik je ook aanraden om hierover te praten met anderen. Als zij je kennen en signaleren dat je je anders gedraagt dan kun je overwegen om hulp te zoeken.

Nog een tip: het nadenken over zaken die we niet kunnen verklaren dient nuchter te gebeuren. Het is prima om na te denken over of je morgen dood zou kunnen gaan, maar vraag je tegelijkertijd af of dit zinvol is en realistisch. Anders blijf je rondcirkelen in je hoofd. Dat kan voor een moedeloos gevoel zorgen.

Als je nog jong bent: een depressie.

Zie net staan dat je een oude ziel schijnt te zijn, zou zomaar kunnen natuurlijk, het kan ook gewoon zijn dat je met beide beentjes op de grond staat.