Waarom is het zo moeilijk om je eigen weg te lopen?

Ik vind eigenlijk dat het niet zo moeilijk is om je hart te volgen! Het enige wat je daarbij moet doen, is jezelf NIET vergelijken met anderen. Want je vergelijkt je eigen pad met die van een andere, terwijl iedereen zijn pad anders loopt. Succes!

De bedoeling?
Als klein kind zijn je ouders heel erg blij als je gaat lopen en rennen en praten en dan kom je op school en dan moet je de hele dag stil zitten en je mond houden. Ja dat is de bedoeling!
(Met dank aan Theo Maassen)

Doe nou gewoon wat je zelf leuk vind en probeer een ander te respecteren.
Er zullen altijd mensen zijn die jou niet leuk vinden (So what?), besteed je energie aan je vrienden.

Mijn pad is ook grillig en anders dan dat van anderen. Ik moet altijd vreselijk lachen als mensen dit in de gaten hebben want ze gaan dan allerlei vragen stellen over hoe ik dingen regel en doe.
Wanneer je je eigen pad loopt moet je je wel realiseren dat je de eventuele gevolgen op kunt vangen. Probeer hier van tevoren over na te denken maar je kan niet alles tot in de treuren plannen. Wees bewust van momenten, en die komen er, dat je plotselinge keuzes moet kunnen maken.
Kijk niet of niet te veel terug op je keuzes maar ga verder met de keuze die je gemaakt hebt. "Had ik maar" en "als dit of dat" is verboden.
Suc6 en veel geluk!!!

Toegevoegd na 49 minuten:
Ik heb onlangs een gedichtje geschreven waar je misschien het gevoel, voor jezelf te gaan, uit kan halen;

Als je diepste wens
dreigt te vervagen
reken dan alleen op jezelf
ieder zal het moeten leren
eindelijk komt dan de rust.

Natuurlijk is het makkelijker om een voorgestippeld pad te bewandelen. Dan hoef je geen fouten te maken, dan gaat er niks mis, er is zekerheid, geen problemen en geen stress, heerlijk aangenaam. Je bent inderdaad niet jezelf, maar je leeft het het leven wat een ander voor jou bedacht heeft.

Welkom in het echte leven!

Nu bewandel je je eigen pad, je botst tegen van alles aan. Tja, kijk, zo IS het leven nou eenmaal. Als het makkelijk was, bestonden er geen problemen, was er geen stress en denderde iedereen over elkaar heen.

Het is héél normaal om op onbegrip te stuiten, ruzie te hebben en onvrede te ervaren. Was het maar zo'n feest dat niemand ruzie had, iedereen begrip had voor elkaar en dat niemand stress had!

Nee, weet je, problemen zijn er om van te leren. Ruzie is er om van te leren. Onvrede, is er om van te leren. Stress is er... om van te leren.

Een fout maak je dat is menselijk, en dat kan je rechtzetten, of op een andere manier ermee omgaan. Dat is de hele bedoeling van het LEVEN..

Uiteindelijk: mensen die veel wijsheid bezitten, hebben veel meegemaakt, weten dat dingen gaan zoals ze gaan en begrijpen dat en kunnen tegen jou zeggen: "Ja, maar hoor eens even, zó gaat dat niet he,.. " gevolgd door goedbedoelde advies, of je die nou wilt horen of niet..,

Mensen hebben nu eenmaal hun grenzen en kunnen aangeven wat wel, en wat niet kan in hun leven. En die heb jij ook.

Je zal er even doorheen moeten en je zal toch je eigen grenzen gaan leren kennen, hoe dan ook. Want eens komt een dag dat je niet die voorgebaande paden meer kan bewandelen omdat er niemand is die voor je uit wandeld.

En op dat punt ben je inmiddels gekomen...

Je geeft eigenlijk zelf het antwoord al. Je hebt een gewoonte ontwikkeld om te doen wat andere mensen graag zien dat jij doet. Nu wil je deze gewoonte doorbreken en je eigen pad volgen. Dat roept weerstand op bij degene bij wie je altijd zo mooi in de pas hebt gelopen. Logisch dat ze boos worden. Je komt nu voor jezelf op (schouderklopje!) en dat zijn de mensen in je omgeving niet gewend. Het went vanzelf, zij moeten ook aan je nieuwe ik wennen. Het helpt als je praat over de nieuwe dingen die je hebt ontdekt in jezelf. Praat positief over de veranderingen die je doormaakt, vermijdt de negatieve dingen die je ziet als gespreksonderwerp (zo ontloop je ruzies). Maak duidelijk dat je het nodig hebt om voor jezelf op te komen.
Mijn ervaring is dat er altijd mensen zijn die het beste met je voor hebben, put daar de kracht uit als het even tegen zit.
Blijf je hart volgen ook al zijn er afhakers, er komen nieuwe mensen op je pad die je wel erkennen en waarderen om wie je bent.

het is moeilijk omdat bijna niemand meer eigen is daar bedoel ik stijl of dergelijke mee sommige mensen hebben dat wel en die lopen hun eigen pad

ik denk f*** all the haters en doe wat jij wil ik heb pas 2 piercings gezet ( je zult vas denke boeie maar leef maar verder bijna niemand in de klas vond het mooi maar toch heb ik me eige pad bewandelt

Op zich is dat alleen maar moeilijk als je je aan anderen stoort. dat heb ik nooit gedaan en dat heb ik geweten ook! ben altijd vreselijk gepest op school en had nogal eens bonje met mijn ouders. toch heb ik me er nooit van laten weerhouden te doen wat ik wil. Nu ben ik volwassen en pluk ik daar de vruchten van. Ik ben een stabiel evenwichtig mens. En wijk nog steeds af maar nu draait het zich om, mensen gaan het waarderen.

Ik denk dat grenzen aan kunnen geven deels in je opvoeding ligt en deels in je karakter. Mensen zijn gewend dat je naar hun pijpen danst en dat doe je niet meer. Dus gaan ze tegenstribbelen, want hun manier is hoe het hoort. (denken ze). dat is niet zo. hun manier is prima en jouw manier kan ook. houd voet bij stuk en bedenk dat hun kritiek over hen gaat en niet over jou. zij hebben moeite met jou, ik zeg altijd: take it or leave it.

het is natuurlijk anders als je zelf lelijk tegen anderen doet. dan zet je kwaad bloed. probeer dat te voorkomen. Het allermoeilijkste is dat de meeste mensen kuddedieren zijn, ze willen erg graag bij elkaar horen. ik heb daar geen last van dat is mijn voordeel. probeer je geluk niet van anderen af te laten hangen. hele veel suc6 met je eigen weg!

Waarom is het zo moeilijk? Het is moeilijk om hier specifiek een antwoord op te geven. Ik ken je persoonlijke situatie niet. Maar ik wil wel een poging wagen die uiteraard zijn gebaseerd op aannames.

Waarschijnlijk is dit nieuw voor je en daarmee ook voor je omgeving. Je ontdekt een nieuw deel van jezelf of herontdekt deze weer. Je laat waarschijnlijk ook een andere kant van jezelf zien aan je omgeving die je niet eerder hebt laten zien.

Je hebt je waarschijnlijk aangepast aan je omgeving om deze tevreden te stellen, maar dit ging dan tegen je eigen natuur in. Als je dan te lang je eigen hart negeert, dan is het mogelijk om een burn-out te krijgen. Het is dan ook logisch om te proberen weer je eigen hart te volgen. Dit kan weerstand oproepen bij je omgeving. Ze zijn bijvoorbeeld niet gewend dat je voor jezelf opkomt. En dan is het heel logisch dat dit heeft tot gevolg heeft dit je tegen je eigen gevoel ingaat. Je bent namelijk niet gewend om voor jezelf op te komen.

Je bent dan immers gewend aan de oude situatie waar je anderen tevreden stelde, maar jezelf niet. En in deze nieuwe situatie denk je meer aan jezelf, maar zul je daarom anderen juist minder tevreden stellen.

Zo komt de situatie ten minste op mij over. Klopt dit aardig? Of heb ik het bij het verkeerde eind?

Samengevat komt het erop neer dat je door omstandigheden nog niet geleerd hebt om je eigen levenspad te bewandelen. Het is daarom logisch dat als je dat nu wel doet, weerstand zal gaan oproepen. Elke verandering roept een bepaalde mate van weerstand in. Hoe groter en radicaler de verandering, des te groter te weerstand in jezelf en door je omgeving. Regelmatig zie je een radicale verandering in iemands leven na een crisissituatie zoals bijvoorbeeld een burn-out.
Het is belangrijkste is denk ik acceptatie van de situatie en te durven loslaten. En indien nodig ook harde keuzes te gaan maken in je de toekomst als je echt voor jezelf wilt gaan kiezen. Misschien dat je bepaalde contacten wilt gaan verbreken.

Maar niemand kan dit voor je bepalen, je zult het helemaal alleen moeten doen. Het is je eigen leven. Probeer verder te bedenken dat je niet de enige bent met problemen in zijn of haar leven. Iedereen heeft ze in meer of mindere mate.

Veel succes met deze ontdekkingstocht!