Waarom praten sommige mensen op een andere toon met kinderen?

Omdat ze niet met kinderen kunnen omgaan... Zo doen sommigen dat ook naar gehandicapten... En zo doen ze ook naar alle anderen, die anders zijn dan zij...

Ze kunnen er niet mee omgaan en kunnen zich geen houding geven... Zo laten ze zich meteen zien... Mensenkennis zou ik dat noemen...

Ja ik snap wat je bedoelt. Maar die mensen denken dat ze zo grappiger, leuker overkomen en dat het fijner praat met kinderen. Dit vind ik vooral erg bij journalisten!
http://www.youtube.com/watch?v=REgHl7NdgYI

Dat doen mensen niet alleen tegen kinderen. Ook op de televisiezenders van RTL en SBS6 menen ze ook zo te moeten praten, maar nu tegen volwassenen.
Het betekent in de praktijk dat je iemand niet voor vol aanziet.

Je hebt helemaal gelijk, ik vind het ook tenenkrommend.
Ze passen hun toon en taalgebruik aan, omdat het iets schattigs is (het kindje dan) waar ze tegen spreken.
Je buldert natuurlijk niet keihard tegen een kind. De toon is dus van belang, omdat een kind anders begint te huilen of het schrikt.
Maar er zit nog wel iets tussen bulderen en onzinnig hoog gebrabbel.
(het gebrabbel tegen een baby heeft er misschien mee te maken dat de baby zelf ook brabbelt)

Hoog praten tegen een kind komt voort uit het feit dat babys eerder reageren op hoge tonen. Maar dat is alleen de eerste maanden zo.

Mensen die zo kinderachtig bezig zijn met kinderen, zijn naar mijn mening mensen die zich totaal niet kunnen inleven in een kinderhoofd. Ze zien als het ware vrijwel nooit een kind van dichtbij, en hebben hun eigen jeugd verdrongen.
Ook gaan sommige mensen (onbewust?) groot lopen doen tegen een kind. Even goed laten merken dat ik de volwassene ben en jij het kind. Dat doe je dan door extra lullig te praten tegen een kind om het verschil in 'niveau' duidelijk te maken.

Wat ik persoonlijk haat is het verkleinen van woorden wanneer er tegen een kind gepraat wordt:
'Ga je je handjes even wassen, dan ga je daarna op je stoeltje zitten en de potloodjes opruimen.'

Kortom: Ik begrijp je irritatie, en het heeft mijns inziens te maken met een gebrek aan inlevingsvermogen en een superieuriteitsgevoel naar het kind toe.

Tja, en dan heb je nog de mensen die een beroerte hebben gehad en zich niet zo snel meer kunnen uiten. Mijn tante behandelde mijn oma ook als een kind van 4, toen ik normaal tegen mijn oma sprak, zag ik een zucht van verlichting. Het bleek dat zelfs de verzorging haar zo behandelde en dat ik de eerste was die normaal deed. Dus inderdaad je moet normaal praten tegen kinderen, gehandicapten en zieken. Je helpt er niemand mee om rare taaltjes uit te slaan of kleinerend te praten tegen ze.

Bij kinderen heb je het idee dat je het simpel moet houden (wat in feite ook moet) en misschien ook wel dat je met ze moet communiceren op een zogenaamd voor hun begrijpbare manier. Althans, ik heb wel eens dat ik, als een kind bijv. aan het kleuren is, het idee heb dat ik er niet gewoon naast kan gaan zitten, maar vragen moet stellen en dus moet communiceren met het kind. Met een kind heb je simpelweg niet dezelfde gesprekken als met een volwassene, waar denk ik de vrij onzinnige vragen deels uit voort komen.
Het hoge stemmetje is denk ik meer het idee van 'ik ben ouder dan jij en ik zet dit stemmetje op omdat ik dan aardig over kom.'

Toegevoegd na 1 minuut:
Overigens heb ik geen flauw idee van wat de wetenschap misschien ooit heeft bewezen; dit is slechts wat ik denk.

Kinderen beheersen die taal sneller & makkelijk...