Hoe kan het toch zijn dat zoveel dingen die eerst bijzonder waren, na verloop van tijd vanzelfsprekend worden?

De Westerse mens is verwend.
Ik ben regelmatig in Afrika.
De eerste keer ben ik echt onder de indruk geraakt van één van de sloppenwijken. Die mensen hebben nagenoeg niets, de kinderen zijn zo dankbaar voor een ballon, ouderen zijn blij met "afgedankte" kleding.
Toch waren die mensen de meest hartelijke mensen die ik ben tegengekomen. We moesten een kop thee komen drinken...

Ja, en dat was rond het moment dat ik mijn spiegelreflex camera eigenlijk niet meer zo bijzonder goed vond, er waren dingen die volgens mij beter konden werken. Ik heb de camera na die reis nog 2 jaar aangehouden en vond dat die eigenlijk prima werkte.

Een ander voorbeeld uit mijn leven: Op een gegeven moment is mijn beste vriendin overleden. Ze was pas 26. Sindsdien geniet ik veel meer van kleine dingen. Als ik wakker wordt van de uil die naast mijn slaapkamerraam zijn nachtelijke geluiden maak, dan lach ik erom, ben ik blij dat ik dat mag meemaken. Uiteraard heb ik ook zo mijn momenten dat alles meer moet, bijzonderder moet, maar diep van binnen ben ik eigenlijk een erg blij en tevreden mens, dat weet dat er meer mensen zijn die het slechter hebben dan ik dan dat er mensen zijn die het beter hebben.
Dat geeft mij al een bijzonder gevoel, het gevoel dat we het toch eigenlijk best wel bijzonder goed getroffen hebben.