Hoe kom je (emotioneel gezien) van schijnzwangerschap af? (zie uitleg)?

Het probleem is dus dat ik een grote kinderwens heb. Dit heb ik al 2 jaar (toen was ik dus 16, redelijk vroeg al!) Alleen is de emotioneel sterker dan verstandelijk. Ik wéét dat het nu niet kan ivm geld, en omdat wij eerst een rondreis willen maken ed. Ik hoop dus niet dat ik echt zwanger raak, en we zijn er niet mee bezig. Maar op het moment dat ik het denk (en dat is redelijk vaak) krijg ik toch wel een beetje een hopend gevoel, ook al wíl ik het door de redenen nog niet.
Maar tóch gebeurd het best vaak, dat ik ''denk'' zwanger te zijn door de symptomen. Ik weet niet wat ik er nog meer aan kan doen.

Ach, meiske, zoals ik je nu hoor, is dit allemaal heel erg herkenbaar...
En eigenlijk heb ik maar één antwoord: het hoort bij het vrouw-zijn. (in veel gevallen dan, er zijn natuurlijk ook een boel vrouwen die op-en-top vrouw zijn zonder kinderwens) Ik had dit op jouw leeftijd ook, terwijl het me allerminst goed uit zou zijn gekomen om zwanger te raken.
Weet je, dit is gewoon een teken dat je gezond bent, dat je hormonen goed hun werk doen, dat je, wanneer de tijd er rijp voor is, met ontzettend veel plezier aan zwanger raken gaat beginnen.
Wanneer je puur naar je natuur zou luisteren, was je allang zwanger geweest. Maar tegenwoordig leven we meer met een planning en die planning past eigenlijk even niet zo goed bij je vrouw-zijn! Ik denk dat heel dit hopende gevoel en de kinderwens jou gewoon aan het voorbereiden is voor later, als het wel kan.
Je kunt niet altijd alles meteen krijgen op het moment dat je het wil, haha, als dat zo was, dan had ik nu 10 kinderen rondlopen :D en ik denk vele vrouwen met mij ;) Het verzacht wel met de tijd, kijk naar deze gevoelens met een glimlach, onderdruk ze niet, maar voel je mooi en geniet van het vrouw-zijn!

Hartstikke bedankt voor de woorden! Het duurt niet echt lang meer voor we aan kinderen willen gaan beginnen, dus uiteindelijk komt het wel goed (hopelijk). Bedankt!