ik ben 18 jaar en ik heb gemiddeld per nacht 12 uur slaap nodig. weet iemand waarom ik zoveel slaap nodig kan hebben? en wat ik eraan kan doen

Er kunnen medische oorzaken zijn, waarom je dit hebt (vertraagde schildklier? of iets anders). Maar als er geen medische oorzaak kan worden gevonden, zit je aan het uiteinde van het spectrum van "gemiddelden". Ik heb zelf 11 uur slaap nodig om te kunnen functioneren, dat heb ik al vanaf mijn tienertijd en ik ben nu 53 jaar. Ik heb tientallen jaren gedacht: "Er moet toch een oorzaak zijn". Ik heb het achter van alles gezocht: te weinig beweging, te veel beweging, verkeerd matras, sociale angst, onbekend trauma uit kindertijd, noem maar op. Ik praatte mezelf van alles aan. Om nog maar niet te spreken van het onbegrip van anderen. Totdat ik meerdere artikelen tegenkwam, waarin stond dat 8 uur slechts een gemiddelde is, en dat er OOK uitschieters zijn, naar beide kanten. Napoleon sliep slechts 4 uur en Einstein had 12 uur per dag nodig. Daartussen is alles mogelijk. Dat is grotendeels genetisch bepaald. In mijn (en misschien ook jouw) geval zit er dus niets anders op dan dit gegeven te accepteren. Als er niets medisch met je aan de hand is, zul je die uren slaap toch nodig hebben. In de praktijk betekent dat: keuzes moeten maken, prioriteiten stellen, dingen niet kunnen doen, simpelweg omdat je minder tijd hebt dan een ander. Hoe ontspannener je daarin staat, des te gelukkiger je bent. Het betekent ook dat je moet leren jezelf NIET met anderen te vergelijken, omdat je dan altijd tekort schiet (geen tijd voor heel veel vriendschappen / hobby's) - die vergelijking is niet eerlijk naar jezelf toe. Ik heb jaren gedacht: "Anderen kunnen dat, dan moet ik het toch ook kunnen" (bijv. overdag werken EN s avonds socializen), maar dat heb ik opzij moeten zetten, ik heb simpelweg niet zoveel uren als anderen. Misschien vind jij het nog te moeilijk om dat te accepteren, dat kan ik me voorstellen. Ik heb er 25 jaar over gedaan om zover te komen. Natuurlijk probeer je eerst toch telkens je grenzen op te rekken en mee te doen. En dan, met vallen en opstaan, kom je erachter dat luisteren naar je lichaam toch het beste is. Maar voor je zover bent moet je dat zelf gaan ervaren en tot die conclusie komen. Ik hoop voor jou dat dit iets tijdelijks is, dat het een gevolg is van bijv. een periode met emotionele stress, van lichamelijke groei, of iets anders dat weer over gaat. Misschien blijk je later toch met minder slaap toe te kunnen. Maar voor het geval dat niet zo blijkt: sterkte, en bedenk maar dat je niet de enige bent.