Wat zeg je tegen iemand die je (i.v.m. dodelijke ziekte) voor het laatst spreekt?

Dat is natuurlijk ERG moeilijk.

Ik zou zelf denk ik zeggen (en het ook doen).

ik weet niet wanneer ik weer langs kan komen maar mag ik je morgen/volgende week bellen om te vragen hoe het er mee gaat?

Daarmee verbreek je het contact niet "voor altijd" .
Vooral als iemand niet lang meer heeft is het inderdaad wel heel aardig als je dan nog af en toe belt. EN het afscheid is daarmee niet zo pijnlijk definitief

Wellicht komt dit lullig over, zo is het niet bedoeld.
Als het iemand is van wie je weet dat diegene humor heeft en zelf ook inziet dat hij je niet meer zult zien, kan je zeggen: 'enne, mocht ik je niet meer zien, wil je me dan een kaartje sturen vanuit de hemel?'
Natuurlijk niet op een botte manier, maar gewoon lief. Als hij het als een belediging opvat, kan je zeggen 'dan kan ik je altijd op komen zoeken, want dan weet ik waar je woont'
En het is natuurlijk altijd goed als je simpelweg 'ik hou van je, voor altijd' zegt.

Ik ben zelf ook ooit in die situatie geweest en heb bij het afscheid nemen gezegd: "misschien tot ziens en heel veel sterkte voor de komende tijd".

Hierboven van tanja is waar !
Heb zelf op leven en dood gelegen dank zij :-( kanker .
Aan mijn bezoekers in het hospitaal kon ik goed zien dat ze niet wisten hoe een gesprek aan te gaan .
Ik ergerde me daar gewoon over en zei dat ze best normaal konden doen .
En dat vond ik ook het beste .
Ergens was er een periode dat de dokters me geen kans meer gaven ,,en dan wil je gewone gesprekken en geen namaak .
Ik had het liefst dat ze gewoon zegde " tot morgen " positief blijven he "
En je mag er gerust bij zeggen "ik vergeet je nooit hoor moest het niet zo zijn "
Want dat is het meest belangrijkste denk ik wat een mens wilt ...VRIENDSCHAP

Vaak is het iets speciaals zeggen niet eens nodig.

Je bent er op bezoek en daarmee laat je iets zien wat niet in woorden uittedrukken valt.

blijf gewoon jezelf zoals je dat van elkaar gewend bent .

Ga niets forceren dit is onnatuurlijk ,en voelen jullie beiden ongemakkelijk bij .

mijn ervaringen met iemand die terminaal is dat deze je vaakjuist steun geven ipv andersom .
Dit is een heel bij zonder gewaarwording.

sterkte .

Het ligt ook nogal aan de persoon die gaat overlijden.

Met een buurman die overleed en die ik voor het laatst zou zien kon ik zeggen, goede reis en we ontmoeten elkaar weer.
We keken elkaar aan en meer hoefde ik niet te zeggen, we wisten allebei dat dit onze laatste ontmoeting was in dit leven.

Bij mijn moeder, met wie ik dus in wezen een veel sterkere band had en die gelovig was, kon dat evengoed niét. Ik voelde dat ze het er niet over wilde hebben dus dan ga je weg nadat je niets als afscheid gezegd hebt...
Het is zoals het is.

Dus wees maar gewoon jezelf. Als je het lastig vindt, zeg je gewoon dat je niet weet wat je zeggen moet. De ander zal het begrijpen. Eigenlijk kan je het nooit fout doen.
Want als je denkt: had ik maar dit of dat gezegd, of juist niét, dan is dat het geschenk dat degene die gaat overlijden, of overleden is, je gegeven heeft. Hij/zij stond je toe te oefenen (of te stuntelen, o, o, wat heb ik soms gestunteld...) met het het overlijden van een naaste.
Ik ben hen daar nog steeds dankbaar voor.

Ik denk dat je dat op het moment zelf wel te binnen schiet. Je moet daar niet over nadenken het moet recht uit je hart komen.

Ik denk dat je pas op het moment dat je bij de persoon in kwestie bent weet wat je moet zeggen. En dat is ook goed, het moet niet geforceerd overkomen. Blijf jezelf, dan ben je ook op zijn puurst. En weet dat je alles mag zeggen wat er op je hart ligt.

Tegen mijn oma zei ik: lieve oma waar je ook bent, ik zal altijd van je houden. Ze had toen al een week niets gezegd, maar op dat moment kneep ze even in mijn hand en zei ze "pop"(koosnaampje voor mij). Die nacht stierf ze.. Ik ben heel blij dat ik op zo'n mooie manier afscheid heb kunnen nemen.

Helaas liep het met mijn vader anders, bij hem was ik te laat en de laatste woorden die ik tegen hem uitsprak (niet wetende dat het de laatste woorden zouden zijn) waren niet om over naar huis te schrijven. Maar gaandeweg ben ik mij gaan realiseren dat niet per sé de laatste woorden van cruciaal belang zijn, maar de band tussen jou en je vriend/familielid in zijn geheel. Gewoon aanwezig zijn, een praatje maken, een kus, een knuffel, kan al genoeg zijn.

Sterkte!

De patiënt in kwestie weet daar vaak beter mee om te gaan dan de bezoekers en begint het gesprek vaak zelf. Schrik niet van uitlatingen als: "Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat je me in leven ziet" of "Ik ga sterven". Dat hoort erbij en zorgt ook voor duidelijkheid. Antwoord dan eerlijk en niet ontwijkend met bijvoorbeeld: "Ja, ik weet het, ik zal je nooit vergeten."

Als de persoon je erg na aan het hart ligt kan je er nog bij zeggen dat je van hem/haar houdt. Het is ook belangrijk om er voor te zorgen dat de zieke niet wordt overvoerd met emoties. Voortdurend huilende mensen aan het bed hebben zitten als terminale patiënt is een belasting.

Daar is zo moeilijk een pasklaar antwoord op te geven. Het is me al (te vaak) overkomen en wat ik zei en voelde was elke keer zo anders. Dat ligt aan de relatie, hoe close je bent met iemand, hoeveel je samen de ziekte hebt mee beleefd tot het einde.

Ik denk dat het niet uitmaakt wat je zegt zolang het maar uit je hart komt en eerlijk is. Ook al klinkt het onbeholpen. Ik heb zelfs een keer hardgrondig gevloekt en dat toverde een brede lach op het gezicht van de vriend die ging. Hij had voor euthanasie gekozen. Maar ja, ik kan natuurlijk 'hartgrondig vloeken' niet echt in het algemeen aanbevelen.

Meestal wist ik het ook niet en dan toch kwamen de woorden vanzelf.

Ik denk dat het er niet zozeer om gaat wat je zegt,
maar om hoe je je opstelt, dat hij/zij zich gesteund voelt en er gewoon mag zijn.

Zeg gewoon wat je voelt. Als je er moeite mee hebt zeg dan gewoon dat je er moeite mee hebt. Als het je pijn doet zeg dan dat hhet je pijn doet. Als je ven diegene houdt, zeg dat dan gewoon. geef diegene een knuffel. komen er tranen laat die dan gaan. Wees gewoon jezelf, en laat het idee dat je iets moet zeggen los! Dan komt dat vanzelf goed. Sterkte...