Hoe voel je je als je een (zeer) ernstige ziekte hebt?

Je voelt dat alles heel intens wordt... Je draagt de pijn... Je bent boos op God, dat je moet lijden... Waarom ik, waarom nu... Maar alles wordt intens... Heel intens... Je voelt dat elke seconde dat je leeft superintens en super waardevol is... Je hebt geen seconde meer te verliezen om ruzie te maken, of om het nieuws te lezen/kijken... Het vogeltje dat je hoort in de tuin en je nooit kon bekoren, bekoort je tot in extase zo intens, hoe mooi dat dat vogeltje voor je zingt... Schoonheid wordt je deel... Openheid wordt je deel... Onschuld wordt je deel... Je gaat loslaten, weggeven, vergeven... Geen tijd meer te verliezen... Je wil delen met anderen, liefde schenken en aandacht geven aan anderen, je wil goedmaken, je wil vergiffenis vragen aan al die mensen die je benadeeld hebt, bewust of onbewust...

En als het helemaal in het laatste stadium komt, dan wil je rust... Alleen maar rust... En die zul je krijgen, maar er is angst... Angst voor wat komen gaat, angst dat lijden te groot wordt voor je... Angst voor jezelf, anderen of de wereld.... Pijn, verlatingsangst... Angst voor de dood, angst voor het leven...

Ik wil rust...

Zo kan ik het me voorstellen, maar dan is dat alleen XiniX, voor een ander kan het heel anders zijn, maar dan ook totaal anders zijn...

Ik denk dat je je verschrikkelijk voelt. Ik heb pas geleden een collega verloren aan huidkanker.
Zei vertelde me erg veel pijn te voelen. Ondraagelijke pijn... Pijn die zo erg is dat je de keuze maakt om dood te gaan. Die keuze heeft ze gemaakt.
Ze is verlost van haar lijden. Ik denk dat niemand weet wat het is als je het zelf mee maakt.

Ondragelijk gevoel lichaamlijk en ook het gevoel van onmacht,niet meer mee kunnen doen in het leven.Als je van nature een vechter bent ,trek je je niets aan van het ondragelijke en haal je alles eruit wat er in je vermogen zit en als je de kracht niet hebt om te vechten blijf je in het machteloze waarom ik ???

Deze vraag kun je alleen beantwoorden als je zelf heel ernstig ziek bent, de antwoorden hierboven is alleen maar gissen naar wat iemand dan voelt...

Lichamelijk voel je de klachten die bij die specifieke ziekte horen. Het hangt van de ziekte af, en van de behandeling, wat je dan voelt.

Hoe je je psychisch voelt, kan niet in z'n algemeenheid worden beantwoord. Dat is voor iedereen anders.

Kijk maar naar de reactie op een relatief kleine onrechtvaardigheid, bijvoorbeeld wanneer iemand voordringt bij de bakker. Die reactie verschilt al duidelijk van persoon tot persoon, en dat geldt zowel voor de externe (voor anderen waarneembare) als voor de interne (gevoelsmatige) reactie.

Kun je nagaan hoe enorm de psychische reactie op een levensbedreigende ziekte moet verschillen tussen verschillende mensen.

Die verschillende reactie beïnvloedt dan natuurlijk ook weer de lichamelijke reactie op de pijn van de ziekte of van de behandeling. Want hier hangt alles samen.

Kort samengevat: deze vraag is niet in z'n algemeenheid te beantwoorden. De mens is daarvoor veel te individueel verschillend.

Iemand die het nooit heeft meegemaakt, kan dit niet uit leggen, maar ik denk dat je het geestelijk nog het zwaarst hebt. Al zou je je echt doodziek voelen, als je zeker wist dat je uiteindelijk zou genezen nam je dit lichamelijk rot gevoel voor lief. Het idee kanker te hebben, heeft zo`n mentale impact, dat het lichamelijk gevoel op de tweede plaats raakt. De ene soort kanker is de andere ook niet. Ik heb mensen gekend die alleen maar pijn hadden of ze waren alleen maar slap en lusteloos en hondsmoe. Maar het idee dat het voortwoekerd maakt nog het ziekst. Gek genoeg vinden veel patienten het nog het ergst voor hun partner en kinderen als zehet eenmaal hebben geaccepteerd en deels verwerkt.

Zo iets ergs als kanker heb ik gelukkig niet gehad,maar heb vorig jaar 2 toch wel ingrijpende operaties ondergaan . De eerste was een bypassoperatie aan het hart,ik kon daarvoor helemaal niets meer,was alleen maar onzettend moe en moest daarna door een verminderde nierfunctie ook nog 7 maand aan een katheter,zoals gezegd geen zeer ernstige ziekte,maar wel zodanig dat ik m'n bed bijna niet meer uit kwam. Het had in die periode voor mij afgelopen mogen zijn,maar nu ben ik weer blij dat ik er nog ben! Is wel erg persoonlijk allemaal,maar moest het toch even kwijt!

Over de lichamelijke pijn kunnen we kort zijn: dat is zo verschillend per patient, en het verschilt per medicatie.

Maar wat je voelt is wat je ervaart. De twijfel tussen 'kan het wel of kan het niet behandeld worden'. Second opinion, alternatieve circuits, angsten en onzekerheden.
De psychische kant is een onnoemelijk zware component in dit tragische verhaal.

Weet je wat ik mij allang afvraag: hoe voelt het als je een ernistige ziekte hebt in een vroeg stadium. Je hoort vaak, als hij of zij er eerder bij was geweest, dan....
Maar hoe voel je nu of je een ernstige ziekte hebt. Hoe weet ik of die pijn in mijn buik darmkanker is of alleen maar wat harde ontlasting. Je kunt niet iedere keer naar het ziekenhuis rennen om bijv. een colonscopie te laten uitvoeren. Zo zijn er vele voorbeelden.

het zal per persoon en per ziekte verschillen.
ik kan alleen voor mezelf spreken.
bij mij is een half jaar terug borstkanker vastgesteld.
lichamelijk voelde ik me kiplekker, ik kwam er acher doordat de tepel ging intrekken.
psychisch is het wel zwaar; je gaat van onderzoek naar onderzoek, van gesprek naar gesprek.
ik ben me lichamelijk pas slecht gaan voelen door de bestralingen, 7 weken lang iedere werkdag.
tegen het eind voelde ik me heel snel doodmoe.
nu, twee maanden later, is dat wel iets gebeterd, maar de oude ben ik nog niet.
m'n overlevingskansen op termijn schatten de artsen in op zo'n 83 %.
ik maak me hier psychisch absoluut niet druk over, dat ik ga overleven is voor mijn gevoel gewoon zeker.

Waarom ik?

Uit ervaring.

Eerst denk je ik ga dood!!!!!!!!!
Dan moet je gaan beseffen dat je kan vechten en dat je kan overwinnen.
Je hebt: Pijn, Verdriet, Emotie, Emotieloos, Schelden, Huilen. Aanvaarding en toch ook weer niet. Angst

Elke keer angst als je weer naar de dokter moet. Soms hoop soms is hij weg.

En soms win je..... En dan is het leven twee keer zo leuk als daarvoor. Herstellen doe ik niet. Maar kan wel 100 worden. en dan toch weer soms angst

Op jouw vraag kun je pas antwoord geven wanneer je zelf in de situatie zit.
Bovendien zijn de gevoelens verschillend van persoon tot persoon.
Ik heb mensen meegemaakt die volkomen in de put raakten en dan ook heel snel overleden.
Maar ik heb ook mensen gekend die intenser gingen leven dan ze ooit gedaan hadden.

Kortom: Tenzij er iemand met een zeer ernstige ziekte anwoord kan geven op jouw vraag, zul je geen echt wezenlijk antwoord krijgen.
Bovendien kan zijn/haar antwoord totaal verschillen met hoe jij het zou gaan ervaren, mocht het je ooit overkomen.

Pijn is niet onder woorden te brengen en het voelt voor iedereen verschillend, zelfs kleine pijntjes. Wat ik ervan gezien heb bij vrienden en familie die zijn overleden aan kanker: het is overmeesterend en je bent dood- en doodmoe. Het gevoel, ook al lig je in bed, dat je door je matras heen zakt. Zelfs gefluister naast je bed is nog teveel.

Hoe je je voelt als je een ernstige ziekte hebt? Alles door elkaar. Verdriet en ook vreugde. Vreugde voor elk gelukkig moment, ieder mooi moment is kostbaar en je drinkt het op. Angst voor het onbekende. Niemand kan je vertellen hoe het is om dood te gaan.

Het zal ook heel afhankelijk zijn of je gelooft in God en in een hemel. Als je gelooft in God kan er zeker ook heel veel strijd en opstandigheid zijn, maar er is een relatie en er zullen antwoorden op je vragen komen.

Deze vraag is zo veelomvattend en het antwoord hierop zo veelzijdig en complex. Genoeg stof om een boek over te schrijven en deze boeken zullen er vast zijn.

toen ik hoorde dat ik botkanker had storte mijn wereld in . Was een dag of 7 ,toen een pc gekocht om mijn eigen testament en afscheids brief te maken .Toen eerst de klussen in huis klaar gemaakt omdat ik me vrouw niet met dat wou zo achter laten .Nu FF de opluchting dit was 9 jaar gelden ,en ben nog aanwezig >dus zit in mijn overuren .Hopelijk heb je er wat aan leef verder wel mee met je

dat is bij iedere persoon en ziekte anders,ik heb net mijn oom verloren aan longkanker en hij had pijn die te vergelijken was met enorme steken,erg moe en geen conditie meer,verder met vlagen last van misselijkheid...dit is trouwens allemaal pas gekomen op het eind toen hij eigenlijk echt wist dat het niet lang meer duurde en voor die tijd had hij eigenlijk nergens last van