Mijn arts heeft in mijn verwijsbrief een diagnose gezet die niet waar is, wat zijn mijn rechten? (zie uitleg)?

Ik wil niet dat het onderzocht wordt, dus laat ik dat ook niet doen. Als hij het niet verwijderd hang ik wel een procesje aan zn broek.

jee wat een agressie, je kunt het toch gewoon vragen? En sorry hoor, maar het is wel een beetje struisvogelachtig, als ik het niet laat onderzoeken heb ik het niet en hoef ik er niets mee. Diagnoses kunnen ook deuren openen.

Jet, ik heb er geen last van, ik wil er niks mee doen, en wil geen onnodige onderzoeken..waarom zou ik het dan doen?
Zelfde als een onderzoek doen voor depressie als je je nog nooit somber hebt gevoeld..
Daarbij vraag ik het ook. Ik zeg toch ook ALS hij het NIET verwijderd.

@Ytje, is het feit dat je er zo tegen tekeer gaat niet juist een bewijs dat er wel degelijk iets met jouw vermogen om je gedrag in sociale situaties te besturen mis is? Zich koppig en driftig uiten ís een kenmerk van de stoornis...

Amadea, misschien ligt het aan mij hoor, maar ik snap gewoon niet waarom iemand per se een stempel geduwd moet krijgen, als diegene en omgeving er GEEN last van hebben..

Als ik het goed begrijp wens jij een behandeling voor een eetstoornis, Ytje. Het is voor de behandelaars goede informatie om te weten wat mogelijke problemen zijn die oorzakelijk verband houden met de eetstoornis. Want daar kan de behandeling dan op afgestemd worden. Als zij weten dat jij moeite hebt om bepaalde zaken te accepteren dan gaan ze anders met jou om dat wanneer het er alleen om gaat jou op een normale manier met voeding om te kunnen laten gaan.

Kennelijk heb je toch vaker signalen afgegeven dat er een stoornis aan de hand zou kunnen zijn. Mensen laten ook bloedsuiker prikken terwijl ze er niet van uit gaan dat ze diabeet zullen zijn. Zeker als er van meerdere kanten signalen komen dat je wel een stoornis zou kunnen hebben zou het de moeite waard kunnen zijn dit toch eens te onderzoeken. Neemt niet weg dat je naar mijn idee toch het beste bij je huisarts langs kunt gaan en hem te vragen waarop hij de PDD NOS baseert, hij kan natuurlijk niet af gaan op het oordeel van een hulpverleenster, zonder gedegen onderzoek.

Dat snap ik ook Amadea, alleen is het zo dat ik niet wil dat mensen handelen naar een diagnose waar ik mij niet goed bij voel. Jet; Mijn signalen waren dit: dat zij haar eigen gang gaat, re regie neemt, taal letterlijk neemt en zich niet laat beinvloeden door haar omgeving.. En dit zei iemand, die ik 2 keer heb gesproken. Ik ga morgen naar de arts ;) Even uitleg vragen.

heel goed, vragen!

Ik zeg het sowieso tegen de dokter, maar ik snap niet zo goed wat het verband is met mijn vraag?

Waarom laten onderzoeken als IK nergens last van heb??
Hetzelfde als dat je een onderzoek moet doen voor een depressie, als je je nooit somber voelt..gewoon zinloos.
Maar ik vind: dat zij haar eigen gang gaat, de regie neemt, taal letterlijk neemt en zich niet laat beinvloeden door haar omgeving.. Niet echt problematiek.. Wie gaat er niet zn eigen gang? Wie neemt niet de regie over zn eigen leven? Wie laat zich niet, niet beinvloeden door zn omgeving?
Oke, taal letterlijk nemen is dan misschien niet zo best, maar dat heb ik van mijn moeder..dat heet karakter, niet gelijk een stoornis..

Oke, maar stel, dat mensen om mij heen er wél last van hebben (ik betwijfel het, maar goed, het kan) wat volgt er dan?
Oke, je hebt PDD-NOS, nu hebben we geen last meer van je?

de manier waarop je hier reageert, en ook je antwoorden en reacties bij andere vragen, doen mij vermoeden dat je arts er wel eens niet zo ver naast zou kunnen zitten. je eigen gang gaan en je niet laten beïnvloeden door je omgeving zijn in principe geen verkeerde eigenschappen, maar als je dit tot in het extreme volhoudt wel. als 99 mensen zeggen: die boom is groen, en jij zegt: die boom is blauw. dan kan het wel rechtlijnig zijn om vol te houden dat de boom blauw is, maar daarmee maak je jezelf niet geloofwaardiger. het is waardevol om je te leren verplaatsen in de ander. als je daartoe niet, of onvoldoende, in staat bent. ik vind het wel goed dat je deze vraag stelt. ik begrijp nu ook beter de achtergronden van je antwoorden en reacties bij andere vragen. in die zin voegt het plakken van een label voor jou zelf misschien weinig toe, maar het kan er wel voor zorgen dat je beter begrepen wordt. en als je eraan werkt dan kan het er ook voor zorgen dat je jezelf beter begrijpt en manieren leert om met je eigen 'karaktereigenschappen' om te gaan. dit staat los van een eventuele diagnose PDD-NOS, maar dit is voor iedereen waardevol. ten slotte: waarom zou een arts bij jouw de diagnose PDD-NOS stellen als ze er niet van overtuigd is dat het zo is? voor de arts maakt het namelijk weinig verschil of het waar is of niet. je zult er van uit moeten gaan dat je arts het beste met je voorheeft. zo iemand is er niet op uit om je te beschadigen, maar om je te helpen. een second opinion zou eventueel ook kunnen helpen bij het accepteren van een diagnose. sterkte

Maar wat als die boom voor mij dan ook echt blauw IS ? Als ik hem echt blauw zie? Wat doe je dan? Niet op je eigen instinct afgaan en denken: ik zal wel blind zijn, ik zie blauw, maar dat is het dan niet?
Ik kan mij in andere verplaatsen, heb daar een jaar een deel van een studie voor gevolgd.
Naar mijn mening wordt ik niet verkeerd, of slecht begrepen. Mijn omgeving begrijpt mij..en als dat niet zo is, heb ik het nog nooit gehoord. Jouw ten slotte vraag snap ik ook niet. Want hoe kan een vrouw een diagnose stellen (waarvan ze dan dus overtuigd zou zijn dat het zo is) die ik TWEE keer heb gesproken?

Hij kan voor jou ook echt blauw zijn zonder dat hij blauw is. En je in een ander verplaatsen is niet iets dat je door een studie ineens beheerst natuurlijk. Waar ik naartoe wil is dat de manier waarop je op een ander overkomt anders is dan de manier waarop je jezelf ziet. Hoewel dit natuurlijk niet altijd zwart-wit bekeken kan worden is is het best de moeite om te onderzoeken wat daarvan de oorzaak is. Met de tenslottevraag bedoel ik eigenlijk dat je arts er geen belang bij heeft om bij jou opzettelijk een verkeerde diagnose te stellen. Blijkbaar kom je zo op haar over. Natuurlijk kan zij hierin een fout gemaakt hebben, maar artsen zijn over het algemeen goed getraind in het stellen van een diagnose. Of de diagnose nu juist is gesteld is niet eens zo relevant. Je bent doorverwezen om nu juist het naadje van de kous te ontdekken; mijn advies is daarom: pak deze kans!

Is het niet zo dat iedereen een ander anders ziet, dan dat diegene zichzelf ziet? Ik zei al: de doorverwijzing heeft niks te maken met PDD-NOS of in die richting..

in zekere zin is dat wel zo. maar de mate waarin het beeld verschilt is wel van belang. ik meen serieus dat de diagnose PDD-NOS mij, kijkend naar de manier waarop je hier op goeievraag.nl actief bent, niet verbaast. verder is blijkbaar al eerder een vermoeden van autisme geuit, nu wordt de diagnose PDD-NOS aangedragen. je kunt dit schouderophalend afdoen met: "zij zien me anders dan ik werkelijk ben", maar je kunt je ook afvragen hoe dat komt. ok, dat de doorverwijzing niets te maken heeft met PDD-NOS had ik niet opgemaakt uit de vraag of je reacties hierboven, maar dan vraag ik me wel af waarom het dan in de doorverwijzing is opgenomen. het lijkt me wel verstandig om met je arts in gesprek te gaan over waarop ze dit gebaseerd heeft. en afhankelijk daarvan alsnog om een doorverwijzing te vragen die wel te maken heeft met PDD-NOS. je hoeft er toch ook niet bang voor te zijn? je kunt er alleen maar sterker van worden lijkt.

Die vermoeden van autisme en diagnose PDD-NOS zijn door dezelfde persoon gedaan.
In de doorverwijzing wordt vrijwel alles opgenomen uit je verleden.
Ik hoef niks met PDD-NOS oid te maken te hebben. Ik wil niet zo'n stempel krijgen. Ik heb geen last van anderen, andere geen last van mij..voor wie moet ik het dan doen?