met autisme iemand ander troosten is best lastig, hoe doen jullie dat? hebben julie tips...

Ik vind het zeker een compliment waard dat je deze vraag stelt, kan me voorstellen dat het je bezig houdt. Het is belangrijk dat je bepaalde emoties herkent bij een ander. Dat je ziet als iemand bv. verdrietig, boos, teleurgesteld, blij of ziek is. Als je t lastig vind ze te herkennen kun je het beste om bevestiging vragen. Vraag aan die persoon of je gevoel klopt dat er emoties spelen bij die ander. Probeer te leren hoeveel verschillende emoties er zijn. Hier heb je ook handige hulpmiddelen voor als emotiekaartjes. Deze kun je ook voor leggen aan iemand zodat ze je duidelijk kunnen maken hoe ze zich voelen. Je kunt ze zelf ook aan een ander laten zien om te laten zien hoe jij je voelt. Verdiep je in emoties. Bedenk voor jezelf dat troosten fijn is. Het is fijn als er naar je verhaal wordt geluisterd. Het is fijn als je je gevoel kunt uiten. Je hoeft niets op te lossen voor die ander, luisteren is voldoende. Als je lijfelijk contact lastig vind, maar toch wilt troosten, kun je dat benoemen 'ik wil geen arm om je heen slaan, maar je wel troosten door naar je te luisteren of naast je te zitten'. Je kunt ook voorbeelden gebruiken om iemand te troosten, bv een kaart waarop staat 'ik wil je troosten' die je iemand geeft. Of een knuffelbeer die je ervoor gebruikt. Ik noem maar wat voorbeelden. Succes! Ik hoop dat je er wat aan hebt!

Om te beginnen is het voor heeeeel veel mensen, ook zonder autisme, moeilijk om een ander te troosten.
Het ligt namelijk ook aan de verdrietige persoon: wat heeft die nodig, wat wil hij/zij?
En dat is lastig inschatten voor iedereen, zeker als je de persoon niet zo goed kent.
Daarnaast ligt het vaak ook nog es aan het moment: soms heb je behoefte aan een arm om je schouder, soms aan alleen maar iemand die bij je zit.

Voor iemand met autisme is het vaak extra lastig om dat allemaal goed in te schatten.

Ik denk dat de simpelste methode is: bij iemand gaan zitten en vragen wat die persoon nodig heeft/ wat de behoefte is.
Je vraag kan dan bijvoorbeeld zijn: "ik zie dat je heel verdrietig bent: wat kan ik voor je doen?"
Je laat het dan aan de persoon en naar aanleiding van wat die aangeeft, kan je iets doen.
Als je geen antwoord krijgt kan je bijvoorbeeld zeggen: "zal ik even een glaasje water voor je halen?" en bij geen antwoord kan je dat gaan doen.
Vaak help wat drinken, om weer te kunnen praten en dan kan de persoon alsnog aangeven wat hij/zij nodig heeft.

Mooie vraag!!!

Soms troost je een ander enkel en alleen door met die persoon te praten. Als je iets lastig vindt, dan kun je dat ook aangeven bij de persoon in kwestie. Ik zeg vaak tegen iemand, maak je niet druk alles komt goed!
Ik ben er voor je! En ik ben ook geen knuffelbeest, alleen in een relatie.

Je zou de ander ook kunnen vragen of je wat kan doen voor die persoon.
|Het is vaak begrip tonen voor de situatie en dat houdt in dat je naar de persoon luistert, want de meeste mensen willen gehoord worden.

Iemand troosten is op zich niet lastig, het ligt ook aan het probleem van de persoon. Sommige personen praten als ze verdrietig zijn heel veel over hun problemen (alleen als ze de ander vertrouwen) en dan kun je het beste heel goed luisteren naar de persoon. Troosten is in feite luisteren. Niet altijd natuurlijk.
Mijn tip: hou de persoon in de gaten, geef degene tijd om jou te vertrouwen en geef indien nodig meelevende antwoorden.

Toegevoegd na 31 seconden:
Daarom zei ik ook luisteren. Luisteren, afwachten wat de persoon doet.

Je ziet dat mensen verdrietig zijn en je wilt iets doen, je bent alleen bang dat je het verkeerde doet. Ik denk dat ook mensen die niet autistisch zijn daar vaak last van hebben. Als ik kijk naar de autistische mensen die ik ken, hebben ze het vaak moeilijk met inschatten wat in welke relatie gepast is. Het geen verschil zien in hoe je b.v. een verdrietige winkeljuffrouw troost of hoe je je verdrietige (volwassen) kind troost. Het kan zijn dat dat bij jou helemaal geen probleem is en dat je daar wel makkelijk verschil tussen kunt maken, maar voor de zekerheid typ ik het toch maar even neer...

Bij troosten is het heel belangrijk om in de gaten te houden welke relatie iemand met jou heeft. Als het om je partner, je kind, je directe familie of een goede vriend gaat, is een arm om de schouder, een knuffel of een aai op de arm een goed gebaar om te beginnen. Daarna kun je vragen of de persoon wil praten en dan vooral heel goed luisteren en niet 'analyseren'. Dus even wachten met praktische tips en adviezen geven, want verdrietige mensen willen vaak gewoon even hun verdriet van zich af praten, zonder dat ze te horen krijgen hoe ze moeten zijn of wat ze moeten doen met dat verdriet.

Een aai, arm om de schouder of knuffel kun je beter niet doen bij b.v. een collega, een kennis, iemand die je toevallig tegenkomt, behalve als je eerst gevraagd hebt of die persoon er behoefte aan heeft. Mensen vinden dat soms heel raar als je wat verder van ze af staat. Dan kun je beter een directe vraag stellen: 'Ik zie dat je verdrietig bent, kan ik wat voor je doen?'

Verder is er ook nog verschil tussen mannen en vrouwen: de vrouwen die dicht bij je staan (je partner, kind, goede vriendin) hebben over het algemeen meer behoefte aan een knuffel dan de mannen die dicht bij je staan. Daarbij is de aai over de arm en het goede luisteren vaak al genoeg.

er zijn al mooie antwoorden gegeven dus weet niet of je wat dat van mij hebt.

als iemand verdrietig is schiet ik zelf in paniek (ASS kenmerken) ik WIL wel troosten maar weet niet hoe.
ik zie het verdriet wel en kan me inleven, maar weet zo snel geen actie eraan vast te knopen.
wat ik wel kan zien is lichaamstaal dus hier let ik op.

ik ga dan bv naast een persoon zitten leg heel even (en snel) mijn hand op de knie van die persoon en vraag wat ik kan doen. schuif iemand weg dan wil ie geen arm om zich heen.
doet iemand dat niet zeg ik : momentje, ik pak wat te drinken en een zakdoekje,
dan ga er even naast zitten en zeg, probeer maar even wat te drinken.

als iemand dat doet leg ik weer even de hand op de knie en vraag of het weet een beetje gaat. dan merk ik altijd wel of iemand aanraken prettig vind of niet. begint iemand te praten en draait naar je toe dan leg ik een arm op de rug en wrijf even heen en weer.

heb weleens gehad dat een vriendin zich tegen me aan liet vallen en echt luidkeels begon te huilen als een klein kind (OMG!!) dan sla ik er een arm omheen en kijk ik paniek rond (alsof er ergens hulp vandaan zou moeten komen) weet dat niet wat ik moet zeggen en is het gewoon een kwestie van 'tijd uitzitten'

als iemand rustiger is kan je vragen wat er nu aan de hand is, afhankelijk hiervan kan je een optie opperen wat misschien een oplossing kan zijn, maar begrip is het belangrijkste. 'he verdorie, wat vervelend nu' of 'och jeetje wat een ellende toch' zeg ik vaak.

als je niet weet wat je moet doen geef het dan ook aan. zeg dat je graag wil helpen, maar dat je niet weet hoe. vraag dan gewoon wat je kan doen.

zelf vraag ik liever of ik b.v een arm om iemand heen mag slaan dan dat ik iemand in de houtgreep neem terwijl ik er achter kom dat deze persoon juist verstijft en star blijft zitten omdat deze hier geen behoefte aan heeft.

voor mezelf moeten aanrakingen niet te lang duren want daar wordt ik helemaal kriegel en ongemakkelijk van, en denk dat dit voor anderen ook het geval kan zijn. tenzij ze anders aangeven of laten blijken natuurlijk :)

en is het een vreemd iemand die ik niet ken geef ik een zakdoekje, raak helemaal niet aan maar vraag wat ik kan doen. (beetje ver van mijn bed 'show' eigenlijk)

Je kunt al iemand het gevoel geven dat je helpt en er voor die persoon bent door enkel te luisteren en te laten merken dat je luistert!

Gewoon wat lieve woordjes zeggen en een beetje knuffelen trappen ze wel in..

Gr Psychopaatje;

Moeilijke vraag, al kan je wel een soort van ''stappenplan'' aanhouden. Grofweg zijn er 3 mates van troosten

1. Als ze net iets verdrietigs hebben gehoord (familieproblemen) en ze huilen niet/zachtjes, dan is ernaast zitten zonder arm erom heen slaan vaak al genoeg.

2. Als ze iets harder huilen, dan arm erom heen slaan. En dan mompel je iets in de trant van: afschuwelijk.

3. Als ze echt hysterisch aan het huilen zijn en heen en weer lopen, beter niets doen. Op dat moment zijn mensen niet te troosten. Wacht totdat ze in een lager stadium zijn aanbeland en begin dan pas met troosten. Maar ga niet verder met je werk of iets anders, stil wezen en niets doen (niet letterlijk achterover hangen!). Dan ''troost'' je ook een soort van, dan laat je die persoon ziet dat voor jou de wereld ook even niet door gaat.

Als er al een tijd geleden iets is gebeurd wat die persoon verdrietig maakt:

A: als je de persoon goed kent, geef hem/haar een knuffel
B: als je de persoon minder goed kent: Het spijt me/sorry/gecondoleerd(alleen bij doden)

Toegevoegd na 1 minuut:
Ohja, hoe hysterisch ze soms kunnen doen. (lees antwoord een paar hierboven, over in de armen vallen en huilen) Wat ze ook doen: niet terugdeizen. Dat maakt ze alleen nog maar erger verdrietig