Deur en dwangneuroses?

In wezen doe je iets wat niet goed is
want door deze maatregelen te nemen bevestig je dat zijn angst reeel is.

Er zijn medicijnen die kunnen helpen dit patroon te doorbreken
en je moet uitvinden waarom hij dit doet
wanneer is het begonnen

Toegevoegd na 2 minuten:
bij onderstaande link is er meer over te lezen

Toegevoegd na 1 uur:
jammer dat iemand mijn antwoord weer negatief interpreteert.

Maar ik heb zelf een kind met ernstige dwangen!!
WIJ hebben geleerd er niet in mee te gaan
ik wil je er evt wel persoonlijk iets over mailen, maar niet hier

Misschien is een eenvoudig wc-slot een idee? Dan wel de groen/rode kant aan de binnenkant zodat hij kan zien dat de deur open (het slot is groen) of echt op slot is (dan is de kleur natuurlijk rood). Of desnoods haken aan de binnenkant die hij kan zien zodat hij niet steeds meer hoeft te "testen" of de deur echt op slot is?

Kijk overigens wel uit dat je de deur niet teveel barricadeert want dat is weer gevaarlijk bij brand. Zorg in ieder geval voor een aantal brandmelders in huis voor de veiligheid. Een deur op slot kan namelijk in die situatie erg vervelend zijn.

Als je je zorgen maakt over de meerpunts afsluiting dan denk ik dat hij zijn angst van niemand vreemd heeft.
Het zou misschien beter zijn om je deur eens een nachtje open te laten.
Medicijnen kunnen inderdaad helpen, maar met therapie lijkt me toch verstandiger.
Schakel liever een deskundige, een psycholoog geen slotenmaker, in.

Wat een erg probleem.
Ik zou geen tip weten om zijn angst weg te nemen op dit moment.
Wel moet je er achter komen waarom hij deze neuroses heeft ontwikkeld, het komt niet vanzelf..
Waarom is hij toch zo bang?
Ik zelf heb het vroeger ook heel erg gehad, die controledwang, toch ben ik er zelf en zonder medicijnen vanaf gekomen.
Terwijl de''kriebels'' door mijn lijf gingen als ik weer moest gaan kijken of de deur goed afgesloten was, sprak ik mezelf steeds streng toe dat hij echt wel goed dicht was.
Vaak ging ik dan alsnog kijken, maar uiteindelijk ben ik er wel vanaf gekomen.Probeer dit met hem te bespreken, hebben mijn ouders toen ook gedaan.
Zonde voor die arme knul echt dat meen ik..

E rgens is het probleem ,voor zo ver ik het begrijp, ontstaan door een negatieve ervaring, ergens in het leven van je zoon.
De in de hersenen opgeslagen informatie, wordt nu gebruikt tijdens de handeling de deur te sluiten.
Direct na het sluiten van de deur, zeggen de hersenen niet, de deur is op slot, maar zeggen ze , weet je het wel zeker dat hij op slot is?
Nu moet er dwangmatig opnieuw de deur gecontroleerd worden of de deur wel op slot is.
Direct daarna is er opnieuw de vraag, is de deur wel op slot?
Gevolgt door de dwangmatig handelingen.
Wat nu te doen?
Door al de mogelijkheden die er nu zijn de deur op slot te doen, is er nog steeds meer verwarring!
Nog meer onzekerheid!
Doe op de deur gewoon EEN slot!
De best overzichtelijke situatie.
Bijvoorbeeld een solide, sterke schuif.
Achter de open schuif schilder je een heldere kleur, die je alleen maar kunt zien als de schuif dicht is, dus de deur op slot is.
Zo kan je van afstand zeer duidelijk zien dat de deur op slot is.
Laat je zoon zelf de kleur uit kiezen en laat het hem ook schilderen.Hierna zo minder mogelijk aandacht aan schenken, met iedere aandacht bevestig je zijn probleem.

Medicijnen zijn zeker bij een dwangneurose niet voldoende (en soms zelfs helemaal niet nodig ; de bijwerkingen zijn ook niet van de lucht), en uiteindelijk is het allemaal gedragstherapie, met of zonder therapeut. Kan wel lang duren. Bevestigen in de angst, in welke vorm dan ook, is eigenlijk altijd 'fout'. Begrijpelijk, maar het werkt helaas averechts. Wat hij feitelijk moet constateren is juist dat er NIKS ergs gebeurt als de deur open is, bijvoorbeeld. Dat er echt niet meten 's nachts ingebroken wordt door een open raam (of, erger, dat een gesloten deur of raam een echte dief niet buiten houdt). Juist positieve dingen die met zijn angst te maken hebben steevast en overdreven belonen ; 's nachts de slaapkamerdeur niet op slot doen bijvoorbeeld. Later een kiertje, een grote kier.....kleine stapjes.

Kinderen en dieren die bevestigd worden in hun angst (en volwassenen trouwens ook), zullen in de regel niet minder maar juist veel meer angstig worden. Voor onweer, voor het verkeer, voor lawaai, voor vuurwerk, maar ook voor irreele angsten als smetvrees of de dwangneurose van je zoon. Hoe ontspannener je daarmee omgaat (ook als je zelf bij wijze van spreken zeven kleuren sch**t), hoe meer ze bevestigd worden in het idee dat er niets bedreigends aan de hand is.

Ik hoop dat je in samenwerking met de psycholoog (of een andere, als deze niet verder komt dan een pilletje) of gedragstherapeut langzaamaan verbetering zult kunnen bewerkstelligen. Het zal sowieso een lange weg zijn, afhankelijk vanwat ooit de aanleiding voor zijn irreele angst is geweest. ALS je daar al ooit achter komt, want soms blijft het gissen. De oorzaak niet ontdekken betekent echter niet dat het probleem niet opgelost kan worden.

Angst is afschuwelijk en niet weg te redeneren! Zelf durf ik niet in een huis te wonen met ramen/deuren die makkelijk te bereiken zijn vanaf de begane grond. Bij mij is die angst ontstaan na een inbraak (inmiddels 34 jaar geleden) waarbij de inbreker alleen maar persoonlijke dingen van mij had meegenomen en geen geld of waardevolle spullen.

Ik kan mij heel goed inleven in uw zoon, u helpt hem alleen maar door hem te steunen en niet te proberen zijn angst weg te redeneren.
Misschien is het een idee om een alarmsysteem aan te brengen op de ramen en deuren. Een kierstandhouder geeft ook een veilig gevoel, zo kan je wel met degene die bij je aanbelt praten, zonder dat de deur opengeduwd kan worden.

Mij helpt het ook door hardop mijn handelingen te benoemen: "zo, nu draai ik de deur goed op slot en hoef ik niet meer te twijfelen".

Ik heb er, nu op mijn bovenhuis (portiekwoning 3 hoog) met buren die ik goed ken, weinig last meer van, maar echt over gaat het niet. Soms moet ik van me zelf alle trappen weer op om te kijken of ik, heus werkelijk waar, de deur op slot heb gedaan.

Ik hoop dat u wat aan mijn antwoord heeft. Sterkte voor u en uw zoon.

Ik heb een familielid met dwangneurose.Ze is sinds twee weken opgenomen.De medicatie is aangepast maar de dwangneurose is er nog.Wat echter veranderd is, is de angst ervoor. Bij elk bezoek herhaal ik dat die gedachten haar niets kunnen maken.Dat zij de baas is, niet haar gedachten.Ze ziet daar ook dat er heel veel mensen zijn die er veel slechter aan toe zijn dan zij.Dat helpt ook.
Ik denk dat het niet slecht is om je zoon een tijdje te laten opnemen.Zo kan je toch ook niet verder leven.

Heb je wel eens gevraagd waarom hij de deur op slot doet?
Hij zegt natuurlijk iets als dat er niet ingebroken mag worden. Of iets dergelijks.
Ik denk dat hij in zijn hoofd hele erge doomgedachten heeft. Zo erg dat hij dit niet wil uiten.
Vraag hem eens wat het ergste is wat er kan gebeuren. En vraag dan door want hij komt nooit meteen met zijn eigen gedachten. Als hij dit kan uiten zal dit al een enorme stap zijn voor hem.

Ik weet uit ervaring dat doomgedachten echt een beloop met je nemen. Het is ook bijna niet te stoppen.

Stel hij denk dat zijn huis er niet meer is als hij terugkomt. Dan is hij helemaal alleen en zonder dak. Het is dan ook nog koud en hij heeft geen eten en drinken. Ook moet hij dan nog schuilen voor de regen, enz, enz.
Is dat dan zijn reden waarom hij het huis vastmaakt?
Zou kunnen, we weten niet wat er in zijn hoofd omgaat.
Het zal voor hem heel erg zijn, zo erg dat hij zich schaamt voor zulke gedachten.

Als hij in zijn dwangneurose acteert als een kind, zal zijn trauma vast te maken hebben met iets wat in zijn jeugd is gebeurd.
Misschien is hypnotherapie iets. Daarmee ga je in een trance terug naar het kindzijn. Naar het moment/leeftijd waarin het ontstaan is.

Ik wens je heel veel sterke en succes. Het zal ongetwijfeld moeilijk voor jullie zijn.

Dit klinkt kei- en kei-hard, maar ik zeg het je toch:
Je maakt zijn probleem tot jouw probleem, en daar help je hem helemaal niet mee - integendeel !!! Jij staat hem toe dat hij steeds dwangmatiger wordt met z'n achterdeur - je "enabled" zijn neurose door steeds meer sloten op die deur te zetten.
Lees al je ondertonen in al je antwoorden en reakties eens heel kritisch na - dé ondertoon die je geeft is: ja, maar......
Ja, maar = NEE.
Keihard maar waar.
Je zoon is 22, en moet nog een heel leven door.
Een weekje opname is niets - dan is hij er nauwelijks aan gewend in een andere omgeving te zijn. En een weekje rust bij jou thuis is een pleister op een heel stinkende wond.
Deze zieke jonge man moet beter gemaakt worden door iemand die weet, hoe hij een neurose aan moet pakken, niet door een overbezorgde ouder die 18 sloten op een door de warmte uitgezette deur schroeft.
Ik heb één tip voor jou: hou op met pappen en nathouden, sla met je vuist op tafel, en eis, dat er eergisteren konkrete stappen worden gezet om je zoon te leren te leven.
Want hij heeft recht op een menswaardig bestaan, niet zoals nu als een geslagen hondje dat onder een bed gekropen is, en er niet meer onderuit durft/kan.

Toen ik dit las vroeg ik me af waarom die angst er is. Iemand die binnen kan komen waar hij bang voor is? Of gaat het alleen om de deur. Vergeet hij telkens dat hij het goed heeft dicht gedaan, wanneer is dit begonnen, is er iets gebeurt waardoor dit komt?
Wat zou er gebeuren als er helemaal geen slot op zou zitten?
Misschien een idee om hem iets te geven zodra hij de deur heeft afgesloten (bijv. een sleutel?) waardoor hij daaraan kan zien dat de deur inderdaad nog op slot zit.
Ik hoop dat u een oplossing zal vinden.