Hoe voelt dood gaan eigenlijk aan?

Hier zal denk ik geen eenduidig antwoord op zijn. Het hangt van het individu af en van de manier van doodgaan af. Als iemand al jaren ongeneeslijk ziek is, kan ik me voorstellen dat hij of zij er vrede mee heeft, maar als iemand met een vliegtuig neerstort dan denk ik wel dat er sprake zal zijn van ernstige paniek.

Mijn ervaring tot aan het randje.

Ik had een griepje, dacht ik, die maar niet over ging, na 3 weken weer de dokter gebeld en toe halsoverkop naar het ziekenhuis.
Ik had een ernstige infectie opgelopen van mijn waterschidpadden.
Iedere dag werd ik zieker en zieker.
Ik kon vrijwel niet meer lopen en sliep dag en nacht.
Dit loopt verkeerd af dacht ik nog.
Na een week was ik zo ziek dat niets me nog kon schelen, ook dood gaan niet, niets geen paniek of angst.
Mijn gedachte bleven helder zodat ik goed over alles nog kon nadenken.
Toen de koorts 41 graden was en ik niets meer kon eten en drinken had ik daar gek genoeg vrede mee.
Ik weet nog dat ik dacht, morgen wordt ik niet meer wakker, nou en? Het deed me niets meer.
Dus over en uit, niks dramatisch, geen paniek, niets.
Die ochtend werd ik wakker zonder koorts, ik was helder van geest en had honger.
Een wonder was gebeurd, dokters begrepen het niet, maar ik was gered.
Ik weet waarom en hoe.
En was een belangrijke ervaring rijker.

er is eerst paniek, dan huilen en daarna een overgave want je kunt niks anders.
dus met een heel kort ziekbed kan het gebeuren dat er dus geen overgave is.
maar somige mensen hebben geen overgave na een lang ziekbed.
het is wat deze mensen nog voor ogen hebben, huwelijk kind, of afwachting van kleinkind. of ze hebben nog een gevoel dat ze iets niet afgerond hebben.

Als je doodgaat dan is dat een afscheid van iets wat je bezat , maar je bezat het niet ..

Dat ligt aan je levenshouding. Ga je lekker dan is de dood te vroeg. Gaat het beroerd dan kan de dood verlossing brengen.

Zo gok ik (ik ben nog niet dood namelijk!)

Mijn ervaring met dood gaan. (Bijna Dood Ervaring) Is dat het dood gaan een serene rust brengt in een vredig geheel. Dood gaan is niet eng. Je raakt niet in paniek. En je geeft je zonder aarzeling daaraan over...

En even los van het feit, of dat je dan word teruggestuurd, omdat het je tijd nog niet is. Of omdat je wordt teruggehaald, omdat het je tijd nog niet is. Doet er feitelijk niet toe...

Ik heb mijn beide ouders en mijn schoonmoeder zien sterven en het was niet angstig of paniekerig.Mijn beide ouders zijn aan kanker gestorven en dan is de dood een verlossing.Ze waren ook heel gelovig en waren overtuigd van een hemel die hen opwachtte.

Twee keer in mijn leven was ik bijna dood!
De eerste keer omdat ik in gevaarlijk gebied was ivm mijn werk, de tweede keer doordat ik een auto-ongeluk kreeg.
In beide gevallen ging mijn leven inderdaad als een film aan me voorbij.
En in beide gevallen dacht ik, heerlijk, laat me maar gaan, de laatste keer dacht ik ook: mijn kinderen, hoe met dat met hen...
Het was vredig en prettig en ik wilde eigenlijk niet terug.
Het gaat zo snel dat je gewoon niet beseft wat er gebeurd, je neemt heel snel afstand van deze plek.
Ontzettend bijzonder want ik wilde heel graag blijven waar ik was, terwijl mijn kinderen echt altijd voor alles gaan, ik doe alles voor hen, zelfs "terugkomen uit de dood",en dat heb ik gedaan!!
Fysiek was er toen geen pijn, toen ik weer terugkwam was die er wel, heel heftig, de tweede keer had ik het ook enorm benauwd en voelde me echt verschrikkelijk.
Moeizame strijd, maar het is goed afgelopen, wel wennen hier, zo voelt het echt!
Ik heb ook mensen zien sterven, ik zag al de keren dat ik het zag geen heftige strijd, meer een langzame overgave.
Bij een gewelddadige plotselinge dood is zoiets natuurlijk niet waar te nemen!
Verzet is natuurlijk begrijpelijk, maar in het zicht van de oneindigheid denk ik dat je er anders tegenaan gaat kijken,maar vanuit deze situatie hier beredeneerd wil je absoluut niet weg.....dan zou het soms moeilijk kunnen zijn om weg te gaan!

Het zal helemaal afhankelijk zijn van wat er met je gebeurt in de momenten voordat je sterft. Ben je al lang ziek en zo ziek dat je het bijna niet meer beseft?Heb je ondragelijke pijnen? Of wordt je achterna gezeten door een haai. Dat lijkt mij nogal een wezenlijk verschil. Ik heb zelf 15 jaar geleden een heel zwaar auto ongeluk gehad, waarbij ik zo hard tegen de voorruit ben geknald, dat ik er een schedelbasisfractuur aan over heb gehouden. Op het moment dat ik de bocht uit vloog (olie op de weg), dacht ik; "nu ga ik dood", ik was totaal niet bang terwijl, terwijl ik altijd gedacht had dat doodgaan iets vreselijks zou zijn. Ik denk dat het voor iedereen een ander gevoel is. Ben je gelovig en zie je er naar uit dat er iemand misschien op je wacht? Heb je een beeld van het hiernamaals? Ik heb dat niet, maar voor mij staat door deze ervaring vast dat doodgaan niet eng is. Terwijl iemand die heeft moeten vechten voor zijn leven dit misschien heel anders ervaart.