Hoe krijg ik mijn oma zover ?

Zolang ze nog voldoende hulp kan krijgen, is het inderdaad niet nodig in een bejaardenhuis opgenomen te moeten worden - waar het beslist niet altijd prettig leven is, dus ik kan me levendig voorstellen dat ze daar geen trek in heeft. Het is natuurlijk wel het definitieve einde van je privacy, je (keuze)vrijheid, je zelfstandigheid, de regie over je eigen leven ; zaken die voor veel mensen enorm belangrijk zijn. En als ik het zo lees, praat je niet eens over een bejaardentehuis, maar over een verpleeghuis - nog een stapje 'erger'.

En oude mensen zijn nu eenmaal -terecht- eigenwijs ; die weten inmiddels wel wat er te koop is, en zitten er net zo min zoniet minder op te wachten betuttelt en beperkt te worden dan jij en ik.

Een beetje ander verhaal wordt het wanneer ze geheel afhankelijk is van mantelzorg, en dus haar eigen (klein)kinderen overmatig belast of de zorg rondom haar moeilijk te organiseren wordt. Dan wordt het tijd met het hele netwerk om haar heen (familie, mantelzorgers, thuiszorg, huisarts - en haar erbij, uiteraard) om de tafel te gaan zitten om te zien wat de mogelijkheden nog zijn.

De 75 bereiken met dat gewicht is een tamelijk uniek geval (hoeveel bejaarden van dat formaat zie je gemiddeld ?) dus de kans is groot dat het ook niet meer over de komende 20-25 jaar gaat. Maar het is ook niet uit te sluiten dat ze nog best tien jaar mee kan. Al lijkt het uit je verhaal dat de symptomen van de aftakeling al wel een klein beetje begonnen zijn.

En ja, dan is het toch aan de hele familie om te besluiten 'wat doen we met oma', en in hoeverre oma daar zelf nog een stem in heeft. Want leven in een wereld waarin je over je eigen leven mag beschikken en we er allemaal naar streven 100 te worden, wil niet zeggen dat we dat ook allemaal het laatste kwart van ons leven kunnen hebben ; daar ontbreken nu eenmaal de middelen voor, met een jongere generatie die óók haar eigen leven wil inrichten en de bezuinigingen in de zorg. Feitelijk staan jullie dus voor een heel moeilijk maar alledaags dillemma, waar niemand je 123 een sluitend antwoord op kan geven.

Gewoon lekker zolang mogelijk op haar eigen laten daar je ook niet weet waar ze in een bejaardenhuis tegenaan loopt.Er zijn genoeg hulpmiddelen die gratis verstrekt worden.Zoals een seniorenbed wat hoger is dan een normaal bed met een papegaai waaraan ze zich kan optrekken om uit bed te komen.Een po-stoel die ze naast haar bed kan plaatsen omdat de afstand tussen bed en toilet te groot voor haar word.Een trippelstoel om zich mee te verplaatsen door de woning.Een alarm dat op de telefoon aangesloten staat die ze m.b.v nekzendertje kan activeren om een arts of mantelzorger kan laten oproepen als er iets aan de hand is.Ik weet dat dit de beste oplossing voor haar is als ze op zichzelf wil blijven.Als het moet kan ze ook nog hulp krijgen om haar s'morgens en s'avonds te helpen met aan/uitkleden wassen en verzorgen.En je kan je zelf wel indenken dat het leuker is als ze in een straatje of pleintje woont waar ze elke dag begroet word door de buren.In een bejaardenhuis kan ze misschien een kamertje krijgen waar ze de hele dag op een kale betonnen muur kijkt en dat wil je je moeder/oma ook niet aandoen.Bejaardentehuizen zijn ook niet "zaligmakend".Ze moet daar maar geaccepteerd worden door de andere bewoners die ook nukkig kunnen zijn naar haar en hoe zal dan de verzorging zijn?Want een weg terug bestaat er niet meer voor haar.Ik zou haar gewoon lekker op haar eigen laten en als mantelzorger een keer of wat klusjes/boodschappen voor haar doen.Zo gaat het hier ook.Mijn eigen moeder(82) heeft ook deze voorzieningen en iemand die haar s'morgens helpt met aankleden en wassen en ik ben degene die s'avonds haar weer helpt met uitkleden en de slaapkamer gereed maakt.En als is er iets aan de hand ben ik het eerste aanspreekpunt dat bij calamiteiten gewaarschuwd word.

Je kunt er hulp bij halen. Maar als je oma nog op zichzelf wil wonen, zijn er ook instanties die hulp bieden in de vorm van verzorging en huishoudelijke hulp. Gezien haar gewicht en haar gebrek aan eetlust is het wel zinvol haar minder te laten eten. Als ze afvalt is ze wellicht weer mobiel. Ze is blijkbaar sterk want als je op die leeftijd met zoveel overgewicht nog leeft, zegt dat wel iets over haar sterke gestel en hart. Als ze geestelijk nog prima is, is het goed om haar te vertellen dat als z eniet naar een bejaardenhuis wil, dat ze dan andere hulp zal moeten aanvaarden. Als niemand haar helpt komt ze anders sneller in een verzorgingstehuis terecht. Ze hoeft maar een keer te vallen en dan breekt ze iets. Als ze niet wil praten of niet open staat voor een oplossing, kan je er zoiets als maatschappijk werk bijhalen.

Datzelfde hebben we ook met een overbuurvrouw van 80j. gehad. Ze heeft geen kinderen en op de duur hing ze compleet af van buren en andere zorg aan huis.
Het is natuurlijk heel zielig als je uit je vertrouwde plekje weg moet, maar als het écht niet meer anders kan... Op de duur hebben we de huisarts erbij gehaald om haar te overtuigen toch maar naar een bejaardentehuis te gaan. Na maanden is dat uiteindelijk gelukt. Ze heeft wel wat aanpassingsmoeilijkheden gehad en wat geklaagd, maar uiteindelijk is ze daar gelukkig. Ze is nooit meer alleen, hoeft zich over niks nog zorgen te maken en eet weer smakelijk.
Misschien kan je ook eens proberen om de huisarts in te schakelen?

Dag D44ntjuh, wat fijn dat jij zo bezorgd ben om jouw oma.
Ik heb je verhaal en de andere antwoorden met aandacht gelezen. Het woord bejaardenhuis is een een beetje uit de tijd. Toen zaten alle bejaarden op een zaal en had je geen enkele privacy.
Tegenwoordig spreek je over serviceflats, aanleunwoningen en verzorgingshuizen. En dat zijn er nog verpleeghuizen, maar daar kom je pas in als je werkelijk niets meer kan, en als je erg dementerend bent. En zover is jouw oma nog lang niet.
Jij vertelt op dat ze in een serviceflat zit. Een aanleunwoning zou een volgende stap kunnen zijn, maar ook daar ben je nog heel zelfstandig. Mijn moeder (91 jaar) woont er nu 3 jaar. Ze doet de boodschappen zelf, kookt, houdt haar huis wat bij, doet een wasje enz. Ze heeft 1x per week hulp van thuiszorg om haar woninkje schoon te maken. Ze moet zelf douchen en aankleden. Er is wel een alarm op de kamer.
Ik denk dat jouw oma daar te slecht voor is.
Mijn schoonmoeder (97 jaar) is al 10 jaar in de verzorging in een verzorgingstehuis. Ze heeft een eigen kamer met haar eigen spullen en haar eigen bedoeninkje. Heel prive. Ze krijgt eten van het huis, ze maken de kamer schoon, maken haar bed op, komen haar 's morgens douchen (ik dacht 3x per week) en kan hulp krijgen bij het aankleden. Men komt haar kousen aan- en uittrekken. Er is een alarm op de kamer. Het personeel let erg op de bewoners, maar nooit ten koste van de privacy.
Zij was ook dik maar is van 110 kg naar 80 kg gegaan. Zij heeft een electrische kamerrolstoel omdat ze ziet meer dan 1 meter kan lopen nou ja, schuifelen.
Dat lijkt mij nou DE oplossing voor jouw oma.
Maar hoe krijg je haar zover?
Is zij al ergens ingeschreven? Want daar zou ik mee beginnen. Overal zijn wachtlijsten. Dan kan ze vast aan het idee wennen. En als ze aan de beurt komt hoeft ze ook niet meteen "ja" te zeggen. Dat is misschien al een hele gerustelling voor haar. Jullie kunnen eens met haar gaan kijken. Misschien valt het mee.
Schakel in ieder geval de huisarts in want die kan nog op haar inpraten.