Kan je iemand troosten zonder lichamelijk contact?

Jaa, een paar zachte woorden of grappige woorden, en iemand is were beter!!!

Meestal sla je ff een arm om die persoon heen maar als je geen lichamelijke contact wenst te geven doe je het met woorden of als je dat moeilijk vind een kaart of brief

Sommige mensen generen zich om iemand aan te raken of een knuffel te geven als troost.
Soms kun je een kaartje sturen, of gewoon een luisterend oor bieden. Soms ga je, ook voor jezelf onverwacht, de gene voorbij en kun je toch een troostende arm om iemand slaan

Nee er is geen gemiddelde aanpak voor zoiets.

Iedereen is anders en iedereen troost anders.
Het allerbelangrijkste is dat je datgene doet wat je hart je ingeeft. Ga niet een arm om iemand slaan als je dat niet meent, de ander voelt dit namelijk.

Je kunt soms beter helemaal niets zeggen dan woorden die niet bij passen.

Dus doe precies wat je op dat moment voelt. Als dat niets doen betekent, dan is dat goed. Je kunt ook achteraf iets zeggen tegen iemand, dat hoeft niet persé op dat moment.

Even een arm om je heen is heerlijk als je verdrietig bent. Maar als je dat wilt vermijden, zul je het moeten zoeken in een mooie kaart met lieve, troostende tekst. Of een bosje bloemen met een vriendelijk woord. Of een mooie spreuk in een mail. Of af en toe een telefoontje, zodat die persoon weet dat die niet vergeten wordt.

Iemand is verdrietig en jij wilt troosten zonder lichamelijk contakt. Zeg een paar lieve warme woorden. Haal een kop koffie ofzo voor hem/haar. Reik een schone zakdoek aan als hij/zij huilt. Bied een stuk chocolade aan.

Iedereen is anders, reageert anders, de mate van verdriet verschilt ook per persoon en situatie. Er is dus geen gemiddelde aanpak zoals jij het noemt.

Ik zal je iets vertellen over mijn ervaring met verdriet en troost:

Toen ik eens heel erg verdrietig was (doet er niet toe waarom) en vreselijk zat te huilen, echt tranen met tuiten en het hield maar niet op, toen vond ik het heel prettig om gewoon maar te huilen. Mijn vriend zat erbij, zei niets, deed niets. Hij sloeg geen arm om me heen, hij sprak geen troostende of bemoedigende woorden...hij liet me huilen en huilen en huilen totdat alle tranen op waren.

Maar hij wás er wel voor me. Hij zat bij me, keek naar me, haalde een zakdoek, pakte een glas water voor me, maar liet me verder gewoon ZIJN in mijn verdriet. Zonder oordeel, zonder iets te bevestigen, zonder iets te ontkennen. Zonder ook maar één blijk van afkeuring of waardering. Hij accepteerde mij precies, helemaal zoals ik op dat moment was. Hij liet me volstrekt in mijn waarde. En daarmee gaf hij mij de kans om mijn verdriet de vrije loop te laten, letterlijk te laten gaan waar dat verdriet maar heen wilde.

Dus, om een lang verhaal kort te maken...Als iemand verdrietig is...Laat diegene vooral zijn verdriet uiten. Of dat verdriet nu met tranen, boosheid, frustratie of wat dan ook gepaard gaat. Sla niet meteen een arm om diegene heen. Verdriet heeft ruimte nodig. Troost kan heel verstikkend werken. Het kan zelfs het idee geven dat het verdriet ontkend wordt. Zo van: jij huilt, ik sla een arm om je heen en ga jou sussen.

Verdriet is niet altijd te sussen. Soms ook wel hoor. Soms is het heerlijk om een arm om je heen te hebben. Dat iemand naast je staat en je wat lichamelijke steun biedt. Maar probeer het per situatie te bekijken. Luisteren is vaak al genoeg, zeker achteraf, als alle tranen vergoten zijn en iemand gewoon wil praten over wat er allemaal dwars zit.

Bij de een kan je een arm om de schouder leggen, met de andere kan je beter een pint gaan drinken in een bruin café.

natuurlijk kan dat, want in films, boeken, muziek kun je ook iemand raken door alleen maar de woorden of door de manier hoe je het brengt. je maakt vaak bij gwn vrienden lichamelijk contact wnnr je ze zelfvertrouwen wilt geven of iets wat daar op lijkt. dus troosten is daar ook wel iets van. als je iemand wilt helpen zonder lichamelijk contact dan moet je diegene zelfvertrouwen inspreken door overtuigend te praten. het lukt mij ook altijd dus als je het een keer wilt proberen komt dat waarschijnlijk allemaal goed;).

Toegevoegd na 1 minuut:
je moet er wel op letten dat je diegene niet overdonderd en je moet diegene de tijd geven om het allemaal te verwerken wat je hebt gezegd. als dat eenmaal is gebeurd kan diegene zijn/haar verhaal vertellen en vooral laten uitpraten. daarna kom je terug op de dingen waar diegene wel wat moed bij kan zegmaar en op de dingen die diegene vooral moet blijven denken/houden.

Toegevoegd na 4 minuten:
hou natuurlijk wel rekening met de gevoelens en meningen van de ander. en zoals hierboven ookal staat moet je diegene eerst de ruimte geven en dan pas steunen in dien dat nodig is.

Ja, met lieve woorden, degene zeggen dat je er voor hem of haar bent, je hoeft elkaar niet te knuffelen, maar haar laten uithuilen op je schouder door te praten.

Je kan iemand inderdaad troosten zonder lichamelijk contact.
Sommige mensen zijn liever alleen met hun verdriet.

Maar toch doet het dan goed als je enkele woorden van troost kan lezen op een kaartje of in een email.

Ook is het een steun als er nog een berichtje of kaartje komt als het gebeurde al een tijdje geleden is.

Voor anderen is het dan over, maar bij de persoon met het verdriet duurt het veel langer.

Dat kan zeker! Je kan bijvoorbeeld zeggen: Ik ben er voor je, of: Wat vervelend voor je. Zonder dat je die gene aanraakt. Of in een brief of kaart.. Of aan de telefoon.. Er is niet echt een stappenplan.. Wel een soort van basis: Die gene op haar/zijn gemak laten voelen.