Heb je ooit iemand proberen te helpen?

Nee, nog nooit meegemaakt.

Geprobeerd te helpen... Heel vaak.
Daadwerkelijk geholpen... Iets minder.

Ja,dat doe ik regelmatig.Ik heb mijn zus opgevangen toen ze in de problemen zat door haar 3 weken in huis te nemen,ik ga met een collega naar het ziekenhuis om support te geven,ik pas op de hond van de buren als ze een weekend weg willen.Ik probeer zoveel mogelijk te helpen.

Ik heb regelmatig mensen proberen te helpen... Zelfs ooit eens een zwerver in huis genomen voor een aantal dagen.... Ook eens een keer of wat mensen aan een baan geholpen omdat ze het anders niet redden.... Ik geloof er namelijk heilig in dat wat je geeft je ook mag ontvangen..... Karma enzo....

Ja.
Ik kan luisteren
Ik heb geen enkel vooroordeel
Ik verbaas me nergens over
Ik heb een bad om in op te warmen en een logeerbed waar je ongestoord en zo lang als je wilt in kunt duiken
Ik kan met je mee gaan, of ik kan je met rust laten.
Het is jouw verhaal om te vertellen aan wie je maar wilt - het zal nooit mijn verhaal zijn om aan wie dan ook te vertellen.
Zo probeer ik te helpen, en als je m'n raad vraagt, kan je die krijgen, anders houd ik m'n mond.
En luister.

Ja, iemand wiens bedrijf bijna failliet was heb ik geholpen door de administratie te verbeteren. En werk over te nemen. Hierdoor kreeg deze persoon rust en is het mede hierdoor allemaal goed gekomen.

Een groepje jongens viel een dronken jongen aan en begonnen op hem te slaan en trappen. Toen heb ik ingegrepen waarna het clubje afdroop.

Een tasjes rover aangehouden.

Voor een select groepje mensen heb ik een luisterend oor en meer beschikbaar.

Iemands hand vast gehouden toen die een hersenbloeding had gehad. En mee geweest naar het ziekenhuis (als support). Geen familie!

Samen met m'n vrouw onze zoon zonder externe hulp op de wereld gezet, en dan bedoel ik de bevalling ;-)

Koffie drinken en kletsen bij iemand die geestelijk in de knoop zat.

Mooi lijstje, als ik zo eens kijk...

Ja. Daarbij heb ik geleerd dat ik sommige mensen kan helpen, en sommige mensen niet. En dat het risico bestaat dat die tweede categorie mensen me mee de afgrond in trekt.

Tegenwoordig heb ik (hoop ik) een evenwicht gevonden: ik help als ik kan, waar ik dat niet kan neem ik de nodige afstand ter zelfbescherming.

Mens en dier. Zeer regelmatig. Ik vindt het niet nodig om een opsomming van mijn "daden " te geven..

Ja hoor, dat is een onderdeel van het leven.

helaas heb ik dat wel gemoeten ja.
Ik heb jaren op mijn dochter moeten letten ( nu 17) dat ze geen "gekke"dingen zou gaan doen.
Ze wil(de) niet leven

ja, regelmatig, maar één blijft me bij omdat het zo gewaardeerd werd. Een vriendin verloor haar dochtertje door wiegedood. De dag na de crematie (die in stilte had plaatsgevonden) ben ik naar haar toe gegaan. Ik was de eerste van een grote groep vrienden. Nog niemand had iets laten horen omdat ze het zo moeilijk vonden. Ik heb niets hoeven zeggen, we hebben elkaar omhelst en zij was vreselijk blij dat ze haar verhaal kwijt kon.

Zeker wel.. als bestuurslid van de vereniging ouders van een overleden kind heb ik talloze gezinnen getracht te steunen waar ik kon..ook nadat ik daar mee gestopt ben heb ik geregeld mensen di ehetzelfde meemaakte geholpen met mijn eigen ervaringen..(ook wel soms zonder dat men daarom vroeg en dat werd des te meer gewaardeerd..); ook heb ik een vriendin die haar huis was uitgezet door haar vriend met haar babietje van 3 maanden een tijdje in huis gehad.. Ik kan er gewoon niet tegen als er iemand problemen heeft waar ik iets aan kan doen, al is het nog maar zo weinig..

ja, helaas een keer uit bed gebeld door iemand die afscheid wou nemen. Die heb ik in een 5 uur durende sessie uit zelfmoord gepraat.

Ja,ik vind het zo vanzelfsprekend dat je iemand die in de problemen zit helpt, daar sta je niet eens bij stil.
Het geeft je altijd een goed gevoel, behalve als je ontdekt dat er "misbruik" van je gemaakt wordt, maar dan vind ik het nog altijd moeilijk om niet te helpen.

Ja. Twee vrienden van mij hebben een persoonlijkheidsstoornis, dus daar moet (mag) ik regelmatig voor klaar staan, hoewel ik dat niet erg vind. Ze mogen me dag en nacht bellen! Op momenten waarop het goed gaat, hebben we de grootste lol, dus dat compenseert de boel.

Ja, regelmatig.

Iedereen die een beroep op me doet kan op mijn hulp rekenen!
Recent: een vriendin heeft wekenlang bij mij gewoond, nadat ik haar van een zelfmoordpoging had weten te weerhouden.
Terug in de tijd: mijn zus was ongewenst zwanger en kon niet voor haar dochtertje zorgen. Ze is vanaf haar geboorte tot haar 8e jaar bij mij opgegroeid, daarna kon ze gelukkig( voor beide partijen) weer terug naar mijn zusje. Dit was heel moeilijk omdat ik en ook mijn kinderen dat kleine meisje daarna heel erg hebben gemist!
Ik heb mijn vader de laatste vier jaar van zijn leven verzorgd, nadat hij een hersenbloeding had gehad, daarna heb ik hetzelfde voor mijn moeder gedaan.
Je kunt bij me eten, bij me slapen, met me praten, ik zal naar je luisteren......en ik denk dat het daarom gaat in deze wereld , in het klein en in het groot elkaar proberen te helpen!

Ja, door met vriendinnen die grote problemen hebben(meestal geestelijk) te praten, vaak met z'n allen, dan helpen we ze met hun gedachten op een rijtje te zetten, en ervoor zorgen dat ze vertrouwen hebben.

ik ben een aantal jaren vrijwilligster geweest bij sos telefonische hulpdienst (heet nu sensoor), en als zodanig heb ik geprobeerd om te helpen door op z'n minst een luisterend oor te bieden.

verder ben ik eerlijk gezegd niet zo hulpvaardig ingesteld.
heb wel vorig jaar het huis van een vriendin meermaals gepoetst toen haar man terminaal lag.
er viel niet zo veel meer te zeggen, en dan is zoiets practisch wel fijn.