Is eenzaamheid een keuze?

Als je een lager EQ hebt heb je daar zelf niet voor gekozen en is dat ook niet de schuld van de samenleving.
En eenmaal op achterstand houdt die kloof zichzelf in stand, wat dat aangaat ben ik het eens met SNE.

Ik denk het zowel aan de persoon, als aan zijn/haar omgeving ligt.

Als je merkt dat je een wel erg beperkte vriendenkring hebt, zal je zelfvertrouwen vanzelf dalen. Ook zal je wat meer in jezelf gekeerd zijn. Dat komt je huidige vriendenkring ook niet ten goede, waardoor je vanzelf eenzaam wordt.

Maar als je omgeving dat merkt, en je weer wat meer zelfvertrouwen geeft, dan kan je er ook weer uitkomen.

Eenzaamheid is niet een keuze, het komt wel vanuit jezelf.

Mensen die alleen willen zijn zijn vaak niet eenzaam, mensen die NIET alleen wil zijn dan juist weer wel.

Je kunt een uitgebreide vrienden- en kennissenkring hebben en toch eenzaam zijn. Eenzaamheid is wat je 'voelt', niet wat je 'bent'. Als je jezelf onbegrepen of anders dan de rest voelt kun je je eenzaam voelen.

De oorzaak is vaak een veranderde levenssituatie, bijvoorbeeld nieuw werk, verbroken liefde, etc

Eenzaamheid hoeft zeker geen keuze te zijn.
Je kunt eenzaam zijn als je plotseling alleen bent komen te staan.
Je kunt ook eenzaam zijn in een groot gezelschap.

Er zijn mensen die heel bewust kiezen voor een leven in eenzaamheid. Vaak zijn het mensen die wij 'kluizenaars' noemen. De ellende in deze maatschappij is dat mensen die voor deze levenswijze kiezen niet snel geaccepteerd worden. Je zal en moet sociaal en gezellig meedoen met de maatschappij!
Vooral bij het ouder worden worden deze mensen verplicht om thuishulp te ontvangen en dergelijke. Vreselijk lijkt me dat als je daar geen zin an hebt...

Natuurlijk zijn er ook grote groepen mensen die niet kiezen voor hun eenzaamheid.
Vooral onder ouderen, die al hun vrienden en familieleden hebben overleefd en toevallig geen kinderen hebben, is er veel eenzaam leed.

Nee, ikdenk niet dat eenzaamheid een keuze is maar een fobie. Angst om in contact te zijn met mensen. Er ligt een enorme onzekerheid aan de basis en geen vertrouwen in de mens. Laat mij maar veilig in mijn eigen cocon.

Ik denk dat er meerdere factoren een rol spelen ; het zal voor een deel te maken hebben met een persoonlijk tekort aan sociale vaardigheden, maar ook met het feit dat mensen niet meer 'buiten hun eigen keuze' om betrokken (willen) zijn met mensen die ze niet primair aanspreken.

En ja, er zijn mensen die zulk onmogelijk gezelschap zijn, dat ze onbewust alle anderen afstoten. Dat zijn vaak mensen die erg op zichzelf gericht zijn en zichzelf erg zielig vinden en voortdurend erkenning zoeken voor hun leed en zwelgen in zelfmedelijden. Je moet verrekte sterk in je schoenen staan om daar op niet-professionele basis regelmatig mee om te gaan. Eenzaamheid is dan vaak ook maar één van hun vele 'klachten' waarop ze je zullen trakteren als ze de kans krijgen.

Maar er zijn ook mensen die veel alleen zijn en daar niet onder lijden of zelfs bewust voor kiezen. Voor de buitenwereld lijken ze wellicht eenzaam, maar zelf hoeven ze dat helemaal niet zo te ervaren. En ik ken ook mensen die zichzelf eenzaam noemen terwijl ze bijna voortdurend in gezelschap zijn, maar kennelijk toch iets missen. Eenzaamheid is derhalve een buitengewoon subjectief begrip.
Je kunt alleen zijn maar niet eenzaam, of eenzaam maar niet alleen. Echt een keuze is het niet, wel iets war je zelf in zekere mate invloed op hebt.

In zekere zin wel! Maar er zijn in onze haastige maatschappij talloze mensen die door ziekte of ouderdom eenzaam zijn geworden. Voor hen is het geen keus meer. . Voor heel mensen zijn in deze tijd hun armen te kort en vallen tussen wal en schip. Eenzaamheid kan zeer zeker je leven beinvloeden. De maatschappij is er èèn van druk haast rendement omzet, prestatie, de beste willen zijn het verst willen komen. Dit alles is bepaald door onze manier van denken en handelen nl. de economie. Alles is gerelateerd aan economie, we zijn in een sneltrein van welvaart. Op welzijn wordt bezuinigd. De mens is toe aan zelfbewust wording rust en inspanning op basis van ontspannen funktioneren. . De eenzamen kunnen het niet meer bijbenen. . Deze groep mensen vereenzamen. eenzaamheid zit in hun hart, en weten er geen uitweg meer in. Deze mensen moeten worden geholpen door hen in te laten zien dat ze waardevol zijn erbij horen. Deze mensen neem je bij de hand. De mens in eenzaamheid geef je liefde met je hart, want zo krijgen zij inzicht in eigen handelen. Voor sommige groepen is het al bijna te laat. We hebben het geregeld over het niet achter de geraniums te willen zitten maar ik kan je verzekeren dat er duizenden ouderen zonder kinderen zonder familie en zelfs zonder contact met de buren zitten. Alleen de mevr. van de thuiszorg komt nog. En kijk eens in de grote steden naar die tarijke daklozen, deze zijn al zover dat deze levenshouding hun leven bepalen, neem ze bij de hand, of zijn we er vies van. Als je voor je zelf open staat en ziet hoe stralend je bent kan je best een lichtje zijn voor al die eenzamenen, of met anderen gezamenlijk. Het medicijn voor eenzaamheid is barmhartigheid. Een beetje liefde, want daar wordt de wereld een beetje beter van. Liefs Addy

Ja dat is een keuze...

Niet altijd even bewust gemaakt, maar is altijd een keuze...

nee, eenzaamheid is zeker geen keuze!
op m'n werk bij de sos telefonische hulpdienst sprak ik veel mensen die zich stronteenzaam voelden, maar door psychische problemen (borderline bijv. of schizofrenie) geen oplossing hier voor zagen.