Heeft gedenken zin voor de overledenen? Of alleen voor jezelf en/of nabestaanden?

Als je gelooft dat de overledenen nog ergens zijn, dan doe je het misschien ook voor hen.
Maar herdenken heeft zeker zijn nut voor de nabestaanden. Op die manier leeft iemand in je gedachten voort. Die kaarsen kunnen daarbij helpen, maar sommige mensen hebben dat niet nodig, die herdenken stilletjes in zich zelf.

Gedenken is natuurlijk bij uitstek een troostritueel voor de nabestaanden. Naar mijn persoonlijke mening schiet de overledene er weinig mee op (die is namelijk al dood) maar als je gelooft in éen of ander hiernamaals of vagevuur ofzo, kan de overtuiging dat het ook voor de overledene nut heeft, wellicht extra troost bieden.

Ik denk dat je dit alleen doet voor jezelf en of nabestaanden.
Is een manier om te verwerken, bij de persoon die je lief had en overleden is.

We weten niet of het zin heeft, net zoals we niet weten of andere dingen wel zin hebben... (heeft het wel zin om elke avond tot God te bidden? heeft het wel zin om nu in dit leven goed te leven, opdat we een goed leven na de dood hebben?) Maar ik denk dat het antwoord al in je vraag zit: Het heeft alleen zin voor ons zelf en de nabestaanden, want ik denk dat iedereen zich daarna goed voelt. Nabestaanden zouden zich denk ik rot voelen als ze het maar gewoon zo lieten...

Heeft geen zin voor de overledene, wellicht voor de overlevenden...

Je deelt nog even samen, je deelt het verleden, je sluit iets af, dan mag je even stilstaan samen, even delen, Dat is goed voor de overlevenden...

Gedenken, en denken dat het zin heeft voor overledenen, heeft beiden vaak zin voor de nabestaanden. Het kan troostend werken , te denken dat iemand tevreden zou zijn over de uitvaart die je iemand hebt gegeven, of dat zo'n overledene blij is dat er nog iemand aan hem denkt en het graf verzorgt of een kaarsje voor m brandt.
Persoonlijk geloof ik dat er leven na de dood is, in de zin van een voortbestaan in de gedachten van anderen. Als je het op zo'n manier bekijkt heeft het ook voor de overledene nut om bij die persoon stil te staan, zo leeft hij voort..

Zo af en toe mag ik het tussenstation wezen tussen de overledenen en wij hier op aarde.
Een kaarsje branden is een uiting van eerbied en dank aan de overledenen.
Geloof me het werkt, er is zoveel waar jullie geen weet van hebben en laat dat ook maar zo.
Min duimpjes? Ga je gang.
Kaarsjes branden werkt en heeft zeker zin, voor ons en de overledenen, het hoort bij het loslaten en het doorgaan met je eigen leven.

Stel je voor je dat ik mijn zoon niet meer zou herdenken..dan zou het zijn alsof hij er nooit is geweest.. ondenkbaar toch.. En ik ben ervan overtuigd dat het voor hem ook werkt.. hij voelt zeker ergens dat zijn moeder hem altijd bij haar draagt..in hoofd, lijf, geest, zijn en wezen.. zijn dood zou toch zinloos zijn als ik het zo niet zou voelen.. het is toch mijn kind, of hij leeft of niet..?

Geliefden die niet langer bij ons zijn, zijn altijd daar waar wij zijn. We nemen ze mee in ons hart en in onze gedachten. Brand drie kaarsjes, voor de overledene, andere nabestaanden en eentje voor jezelf...

Dat is maar net wat je gelooft. Zelf denk ik dat het ook gewoon een soort voldoening geeft. Om je schuldgevoel te vermijden zeg maar, om te laten zien dat je diegene nog niet vergeten bent, om je eroverheen te zetten.

Natuurlijk. Ik heb constant de foto's van mijn ouders in mijn portefeuille op mijn hart. Of je nu atheist, agnost of gelovige (katholiek, moslim, jood) bent : het gedenken van onze dierbaren is een fundamenteel onderdeel van onze beschaving. Het siert de mens respect te betonen voor zij die ons hebben gevormd, bemind en opgevoed tot wat we zijn.

Dit en mijn antwoord is deels al gegeven op een vraag die dichtbij de jouwe was. Mijn antwoord is deze. Voor de overledenen heeft het geen zin maar voor je zelf des te meer. Aanvaarden en koesteren wat je van hem hebt gekregen.
Waarom willen we van de doden alles weten!
Waarom willen we zelfs van de doden alles weten? We gebruiken mediums en paragnosten om van de dode te weten hoe het daar is en hoe ze zijn heen gegaan. Enorme tv show`s zijn erom heen gebouwd. De bekende behoefte om alles zeker te willen weten of moeite om los te laten.

Mijn persoonlijk antwoord is het volgende. Ik erken het bestaan van de mogelijkheid dat je met de geest in contact kan komen, maar jij haalt hen uit de rust. We kunnen niet loslaten. In dit jachtige snelle leven willen we zelfs het verleden beheersen. We nemen geen genoegen met het feit dat het leven eindig is. Als mensen je dierbaar zijn is het een groot verlies die gedragen wordt met tranen en gemis. De dood is heel definitief. Het lichaam heeft losgelaten. I.pl.v. een dankbaar gevoel voor wat je gekregen hebt van de persoon die je dierbaar was, wil je nog alles weten, het liefst hoe die persoon het maakt en waar hij is. Het is de behoefte om zeker te willen weten of alles oké is. Het aanvaarden van dit loslaten voor diegene die achterblijven is het probleem. Gun de ander de rust, als je het aanvaard hebt en je verdriet verwerkt hebt, gun jezelf dan ook de rust. Vervolg je pad met de ervaringen die je van de de overledene hebt gekregen. We gaan digitaal en beleven de wereld in high tec. een maatschappij van informatie, na over het lijden heen te zijn is info niet meer van belang. Koester al dat gene wat je van de persoon geleerd hebt of ervaren hebt. Je zal het hiermee moeten doen, het is als een geschenk het mooiste cadeau wat je gekregen hebt. Die mooie liefde moet je koesteren, en al die liefde geef je door. Rust zacht in je zelf en heb er vrede mee. Addy