Mijn broertje praat heel hard, snel en heel veel. En ik word er helemaal gek van, hoe kan ik er mee omgaan?

Probeer je ouders op een rustig moment wanneer ze niet boos zijn ofzo ervan te overtuigen dat dit voor jou hinderend is.
Vraag aan tafel, wanneer je broertje weer vervelend doet, of je even naar je kamer mag. Gewoon vijf minuten even rusten/beter worden.
Succes ermee en een gelukkig 2011!

Het leven moet voor jou niet moeilijker worden, omdat je broertje (misschien) Asperger heeft. Je moet er met je ouders over praten. Vertel ze dat je het soms niet uithoudt en dat je dan stilletjes van tafel wilt vertrekken zonder ophef. Als je daar toestemming voor krijgt, zal het makkelijker zijn om te blijven en het te verdragen. Als de keus maar aan jou gelaten wordt.

Als je toch een keer van tafel gaat, zal daar geen ophef over gemaakt moeten worden. Ze moeten begrijpen, dat deze "ziekte" ook zijn weerslag op jou heeft, maar dat je er soms niet mee om kunt gaan.

Ik had een zusje met astma. Ze heeft mijn hele jeugd een claim op me gelegd. Ik moest altijd op de fiets naar school met twee schooltassen, zij mocht met de tram. We mochten geen huisdieren door haar benauwdheid. Ze werd altijd door iedereen ontzien en voorgetrokken. Dat is niet goed voor een gezond zusje dat er naast moet leven.

Ik had dit ook tegen mijn ouders moeten zeggen. Dat heb ik niet gedaan. Er zou dan ook voor mijn situatie begrip geweest zijn. Iedereen dacht echter dat ik het van harte deed.

Praat erover en kom samen tot een oplossing.

Ik had ook een zus die altijd ziek, zwak en misselijk was. Ik ben nooit in opstand gekomen en heb nooit "eisen" gesteld. Nu, pas tig jaar later realiseer ik me wat een stempel het op mijn leven heeft gedrukt (en nog doet) en nog steeds kan/wil ik er niet echt met mijn familie over praten, zij deden ook maar wat ze deden en omdat ik nooit heb laten merken dat ik er last van had hebben ze denk ik geen idee. En nu houd ik alweer rekening met iedereen door nu geen scenes te maken erover (ik zou ook niet eens weten hoe, zo heb ik dat afgeleerd omdat ik niet lastig wil zijn).

Mijn advies (maar dus puur op persoonlijke ervaring), schop stennis, wees ook lastig, probeer jezelf te blijven.
Doe het niet alleen met rustig en kalm overleg want voor je het weet ben jij de meest volwassene van het stel die overal rekening mee probeert te houden.

De enige troost is dat er overal (in elke familie) wel iets is, dat hoort ook bij het leven.

Ik herken het helemaal van mijn broer (ook asperger). Ik denk dat er twee dingen belangrijk zijn om te weten:

- Je broertje zal oprecht écht niet in de gaten hebben dat hij zo hard en snel praat. Boos op hém worden heeft dan ook geen enkele zin.

- Je broertje kan er dan niets aan doen, maar dat wil niet zeggen dat hij zo zielig is (of het te vaak gehoorde 'nou eenmaal zo is') dat er nooit iets van gezegd mag worden. Of dat je nooit de situatie mag verlaten.

Er iets aan doen is wel de verantwoordelijkheid van je ouders. Ik denk dat mijn ouders mijn broer er wel een miljoen keer rustig op hebben gewezen dat hij nogal hard en druk aan het praten was. Dat was immers de enige manier waarop hij erachter kon komen en langzaam kon leren om zijn stemvolume onder controle te houden. Dat is moeilijk voor hem geweest, maar heel belangrijk lijkt me dat mijn ouders er nooit hun geduld mee verloren zijn.

Wat verder nodig is, is het besef dat álle kinderen zich goed moeten voelen, niet alleen het 'probleemgeval'. En dat is net zo goed nodig voor het 'probleemgeval' zélf, niemand wordt er namelijk beter van om de hele tijd het centrum van alle aandacht te zijn.

Ik zou dan ook zeker nog eens proberen rustig met je ouders erover te praten dat het je soms te veel wordt. Want ik ken het, het wórdt je ook echt te veel, op een gegeven moment staat je hoofd zowat op ontploffen. En zoals al eerder is gezegd, probeer af te spreken dat je op zo'n moment ook even de tafel mag verlaten. Voor jou moet namelijk net zo goed gezorgd worden als voor je broer.

dat is vervelend! maar eigenlijk deed ik dit als klein kind ook, ik praten veel, hard en snel! zelf heb je dit niet in de gaten, dus waarschijnlijk jou broertje ook niet. dat je hard praat zal je wel een beetje blijven doen, dat is net als hoog of laag praten wel kan jij of je ouders aan hem vragen of hij rustig wil praten omdat je hem anders niet kan volgen en door aan tafel misschien zelf een keer een verhaal te beginnen of te zeggen dat hij niet de enige is aan tafel, en je ouders eens een verhaal beginnen.
succes!

Ik snap van je ouder dat zij willen dat je goede tafelmanieren leren. Maar ik snap niet dat zij geen begrip hebben voor jouw verzoek om eerder te mogen opstaan.

Alle kinderen in een gezin moeten gehoord worden. De aandacht wordt al opgeëist door je broertje die zo overduidelijk aanwezig is. Jij bent dus een brusje (broertje/zusje). Een brusje moet goed ervoor zorgen dat die ook meetelt! Jij probeert een manier te vinden om daar mee om te gaan, want broertje hoort nu eenmaal bij je leven.

Zeker met je ouders bespreken hoe de situatie voor JOU beter kan. Belangrijk!
Verder het gezelschap van broertje zoveel mogelijk vermijden. Lekker op je eigen kamer (dat is verboden terrein voor broertje), met vriendinnetjes op stap, je eigen dingen doen.
Ik zou bij het eten een oordopje indoen. Scheelt de helft.